Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

INTERVIEW MET JOHAN BOUMAN
OVER EXOTISCHE VOGELS EN DOPINGCONTROLE

Door: André Wijnberger

Als speaker bij de evenementen van de Sportcommissie heeft André een jarenlange band opgebouwd met Johan Bouman, waardoor het voor de hand lag om hem te vragen Johan een interview af te nemen. De voornaamste reden is de 'hobby' die Johan op zich genomen heeft nadat hij met FLO ging, een activiteit die al jarenlang een bijzondere positie inneemt in de sportwereld, die zich naast fantastische sportmensen en -prestaties helaas ook fraudeurs en bedriegers herbergt.

Kun je ons als lezer vertellen waar jij je na je FLO zoal mee bezig houdt?

“Na mijn FLO eerst even een tijdje helemaal niets gedaan. Ook met het thuisfront afgesproken dat er geen things-to-do-lijstje gemaakt zal worden, maar gewoon lekker voeten op de tafel en bedenken hoe ik de komende periode mijn tijd zal in gaan vullen. Hobby’s waren er zat, dus het was meer denken met welke hobby ik zal gaan beginnen. Het werd als eerste de natuurfotografie. Minimaal twee dagen per week de Meindls aan en de Oostvaardersplassen in. Gewoon dom weglopen en foto’s maken van de flora en fauna die je dan tegenkomt. Met name de vogels trokken mijn belangstelling. Enfin, dat zorgde er dan weer voor dat er een reisje geboekt werd naar Gambia om daar de meer exotische vogels te gaan fotograferen. Je moet toch wat. …
Ook bleef ik contact houden met de Sportcommissie om bij de evenementen te fotograferen.

Intussen werden de dagen vanzelf weer aangevuld met oppasdagen voor de kleinkinderen en de andere hobby’s. Ik had inmiddels ook al uitgevonden dat het “handelen” via Marktplaats soms lucratief kan zijn en zo werd er een redelijke collectie postzegels bij elkaar verzameld. Tussendoor trouwens ook nog bezig met de koikarpers en met mijn koi-sponsor House of Kata een aantal binnen- en buitenlandse koibeurzen ondersteund.

Na zo’n drie maanden “niksen” had ik toch ook wel weer de behoefte aan wat ‘dwang’ van bovenaf en besloot ik een open sollicitatie naar de Dopingautoriteit te mailen.”

De Dopingautoriteit? Vertel daar eens wat meer over?

“In het verleden heb ik als Chef d’Equipe van de militaire volleybalteams al eerder te maken gehad met dopingcontroles bij de evenementen. Tijdens een voorlichting over deze dopingcontroles kwam ik er achter dat er veel ‘oud militairen’ optraden als controleur. Het leek me ook wel een leuk baantje om, tijdens mijn FLO-schap, onder de ‘sport’mensen te blijven. Na een paar maanden thuis bezig te zijn geweest heb ik toen een open sollicitatie naar de Dopingautoriteit gemaild en niet lang daarna zat ik weer in het leslokaal. Na een drietal stagemomenten werd ik geschikt bevonden om het werk in mijn eentje te doen en kon ik aan de gang.

We maken onderscheid in twee soorten controles. De controles buiten- en binnen wedstrijdverband. De te controleren nationale en internationale sporters variëren van biljarters tot UFC fighters en van jeugdtalenten tot olympisch kampioenen.

De controles buiten wedstrijdverband zijn de controles die onaangekondigd plaatsvinden tijdens trainingen of op een van te voren opgegeven adres binnen een tijdslot van een uur (de zgn whereabouts). Hiervoor ontvang ik van het bureau een willekeurig gekozen lijstje met namen, waar ik dan een bezoekje aan mag brengen. De whereabouts van de sporter kan ik dan uitlezen via een tooltje op het internet, maar meestal is dat rond het tijdstip dat een sporter thuis wakker wordt. Meestal ligt dat rond de 06.00 uur ergens in Nederland. Het komt ook nog wel eens voor dat we van het bureau alleen een naam op krijgen, omdat de verblijfplaats van de sporter niet bekend is. Dat betekent dan meestal een uurtje achter de pc om zo enig spoor van de atleet te achterhalen in de hoop hem dan ergens te treffen.

De controles binnen wedstrijdverband zijn de controles tijdens de sportevenementen of wedstrijden. Deze zijn meestal onaangekondigd, maar het kan ook zijn dat bij de grote toernooien/evenementen op voorhand al bekend wordt gemaakt dat er dopingcontroles plaats zullen vinden. Bij deze evenementen maken de controleurs zich pas bekend als de definitieve deelnemerslijst of wedstrijdformulier is opgemaakt.  
Het blijft altijd weer een verrassing hoe de organisatie van het evenement de dopingcontrole oppikt. Bij de één wordt je, in afwachting van je accreditatie, direct volgestopt met Limburgse vlaai en koffie en bij de ander slaat de stress toe en zie je de rode vlekken in de nek direct opkomen (oeps, daar hadden ze even geen rekening mee gehouden). Bij dat laatste komt mijn ervaring van 15 jaar Sportcommissie goed van pas en kan ik de organisatie al snel wat tips geven waardoor de stress enigszins wordt weggenomen.”


Hoe ziet zo’n controle eruit?


“In het kort komt het er op neer dat ik eerst de sporter vertel dat hij is aangewezen voor een dopingcontrole. Daarna ga ik met hem naar het dopingcontrolestation (of gewoon de keukentafel bij hem thuis) alwaar we een formulier gaan invullen. Het eerste gedeelte van zo’n formulier betreft wat algemene naam-, adres- en woonplaats gegevens. Tevens moet de sporter een identiteitsbewijs tonen en wordt hij op de hoogte gebracht van zijn rechten en plichten. Na deze ronde wordt hem de vraag gesteld of hij al kan plassen. Dan mag hij een opvangbeker kiezen en mag hij minimaal 90 ml “productie” leveren. Deze wordt dan later in twee flesjes overgegoten en naar het laboratorium in Gent of Keulen gestuurd. Na zo’n vier weken krijgt de sporter dan, op huisadres, de uitslag toegestuurd.
Het meest ongemakkelijke moment voor de sporter is het gegeven dat ik mijzelf moet overtuigen dat de urine daar vandaan komt waar het ook vandaan moet komen. In het kort gezegd: hij moet mij laten zien dat hij direct in het potje plast en dat die urine nergens anders mee in aanraking komt.. Natuurlijk weet de sporter dat dit er bij hoort, maar sommigen zullen toch echt een knop moeten omzetten.

Wil je echt weten hoe zo’n controle precies in zijn werk gaat, kijk dan gerust op www.dopingautoriteit.nl . Hier staat een hele mooie instructievideo. “

 

Op de dag van deze publicatie is Johan toevallig in gebouw Y om de Traditiekamer nog verder aan te kleden. Hoeveel tijd ben jij op weekbasis nog bezig met de LO&Sportorganisatie en/ of de Stichting Vrienden van de Sport?

“Zoals ik al eerder beschreef ben ik nog wel eens beschikbaar om tijdens militaire sportevenementen foto’s te maken. Ik heb het dan prima naar het zin. Gewoon heerlijk vanaf de zijlijn meekijken en dan proberen de sfeer van het evenement op de gevoelige plaat vast te leggen. Sinds kort probeer ik, samen met Paul Lindeboom, ook filmpjes, middels de GoPro of een Drone, te maken. Deze filmpjes dienen dan weer als promotiemateriaal voor het opvolgende jaar.

Ook voor de stichting heb ik wat tijd ingeruimd. Helaas komt het er minder van om de Traditiekamer een beetje uitdagender te maken. Het ‘op afstand’ beheren is toch lastiger dan verwacht. Dan zijn de webpagina-klussen van FitforAction toch makkelijker te realiseren. Uiteraard wil ik dan gelijk van de gelegenheid gebruik maken om aandacht voor de komende ‘vrienden-buitendag’ te vragen (op 26 november 2017 in Amerongen, kennismaking met Orientrailrun en een Fotoworkshop). Voor de duidelijkheid, de fotoworkshop wordt niet door mij gegeven, maar door een fotograaf die haar sporen binnen de natuurfotografie al heeft verdient. “

 

Het gerucht gaat dat je er nog een baantje bij hebt genomen?

“Klopt. Sinds 15 oktober ben ik, als burgermedewerker, weer in dienst van Defensie. Deze keer niet binnen de LO&Sportorganisatie, maar als projectmedewerker EAC op de NLDA in Breda. Het EAC staat voor Eerst Aanwezend Commandant. Een nieuw op te richten sectie, die de schone taak krijgt om, in het kort, de “vernieuwde” Vaste Orders voor de NLDA-locaties (voorlopig Kasteel van Breda en Trip van Zoudtland) te maken/coördineren/evalueren. De nadruk zal voor een groot deel liggen op het gebied van ‘orde, rust en discipline’. Vooralsnog is het de bedoeling dat de sectie samen met een adjudant bd wordt bemand. Het klinkt misschien raar, maar ik heb er enorm veel zin in. Natuurlijk is het leuk om “met pensioen” te zijn, maar als ik dit wel eens aan een vreemd iemand vertel, dan schaam ik me er ook wel een beetje voor. Ik heb nog steeds het gevoel dat ik nog wel 10 jaar kan werken, en als compensatie doe ik deze baan dan voor 20 uur per week. “

Publicatiedatum: 17 november 2017