Relatief kort na het afscheid van BOTO-maatje Max Sibbald is ook adjudant Ronald Poulissen aan het eind van zijn militaire loopbaan gekomen. Het is nog niet helemaal afgelopen, maar dat lees je in de onderstaande afscheidsspeech van Cdt LO&Sportorganisatie.
(Wens …… voor zijn afscheid,
Ronald heeft om te beginnen al voor een bijzondere locatie gekozen. Het ademt hier in Bronbeek militaire historie. Ronald ziet een ontspannen ceremonie voor zich, met een formeel gedeelte en uiteindelijk een gezellige maaltijd met de familie. Dat klinkt goed, volgens mij gaat dat helemaal lukken..
Even vooraf, Ik heb met iedereen die afscheid neemt een voorgesprek. Normaliter duurt dit ongeveer een uur. Jullie kennen Ronald, dat werd dus 2 uur. Hij gaf zelf in het gesprek al aan…. Je gooit er bij mij een kwartje in en ik klets wel… Laat ik datzelfde nu al 10 minuten eerder op mijn aantekenvel hebben gezet…
Hoe begon jouw contact met defensie? (Vogelvlucht)
Ronald begon, zoals hij zelf aangaf, in 1982 als ‘kindsoldaat’. Hij moest na zijn MAVO-opleiding wachten totdat hij 17 jaar was om te mogen starten in de onderofficiers-opleiding op de Koninklijke Militaire School in Weert. De tussentijd werd opgevuld met werken in ploegendiensten in de Leerdammer kaasfabriek. Eenmaal aanbeland in Weert voor zijn opleiding wilde zijn Pelotons-Commandant dat hij naar de Infanterie zou gaan. Ronald was in die tijd al fit, iets wat nodig is voor de infanterie-taken. Hij had echter zelf een ander idee. Ronald is namelijk ook gek van auto’s en voertuigen. Hij wilde dus als onderofficier naar de Aan- en Afvoer Troepen, de AAT. Zijn plan dreigde bijna mis te gaan…. Maar door tekorten binnen de AAT kon hij, na zijn opleiding in Weert, toch starten met de opleiding bij de AAT op de Willem-II kazerne in Tilburg, een opleiding van 15 maanden in die tijd…
Van 1984 tot 1989 werkte Ronald bij de Aan- en Afvoer Troepen. Eerst bij de Lichte TransportCie in Nunspeet als GroepsCdt van 19 jaar. Je wordt snel volwassen bij defensie. Een kreet die hij veel hoorde was… Je regelt het maar…. Ronald vond het mooi, vooral de oefeningen in Duitsland met zijn eigen groep, samen 1 taak hebben, alles is nieuw. Later ging hij als Sgt Wegtransport in Ede aan de slag bij de Verbindings-opleidingen.
Laat nu dat bureau Wegtransport in Ede tegenover de LO&Sportgroep zitten. Ronald was daar een graag geziene gast. De adjudant die daar zat (Ferry Titalepta) tipte hem dat er voor Sergeanten der eerste klas een mogelijkheid was om na een keuring en selectie LO&Sportinstructeur te worden.
Toen Ronald als groeps-sergeant werkte bij 43 BEVO, een bevoorradingseenheid, kwam hij qua rang en ervaring in aanmerking voor deze selectie en mocht hij in 1989 starten met de opleiding voor LO&Sportinstructeur in Ossendrecht.
Hij zat daar in de laatste DF-klas, de klas met militairen van andere wapens en dienstvakken die nog geen Sport en Bewegen diploma hadden. Je had daar een mooie tijd. Enkele medeleerlingen van toen zijn Rik van Trigt en Jeroen Kuiper.
In 1990 begon jouw loopbaan bij onze LO&Sportorganisatie. Voor Ronald was dat op de Legerplaats Harskamp onder de Adjudant Evers. Je hebt hier naar eigen zeggen veel geleerd, ook soms hoe het niet moet…
Wij militairen wisselen veel van functies en Harskamp werd opgevolgd voor de Saksen Weimarkazerne in Arnhem met o.a. Frans Bultink. En deze kazerne werd opgevolgd door Ede.
Na Ede kwam je in 2000 als Hoofdinstructeur op de Generaal Majoor Koot kazerne in Stroe terecht. Dit was ook de periode dat je als LO&Sportinstructeur werd uitgezonden naar Macedonië. Je nam daar de tour over van Rene de Jager en hij was ook jouw buddy tijdens jouw uitzending. Waar hij mooie winter-activiteiten met de eenheid kon doen, kreeg jij, naar eigen zeggen, soms wel te maken met temperaturen van rond de 50 graden. Het sporten moest dan ook vaak heel vroeg in de ochtend gebeuren tot een uurtje of 10. Je gaf aan nog nooit zo bruin en fit geweest te zijn als toen. Jij was daar Mister Fitness.. Want we weten dat Ronald er wel goed uit wil zien, daar kom ik later nog wel even op terug…
De logistieke eenheid daar ondersteunde de missie in Kosovo. Jij had een mooie vrije rol en kon bergtochten en wandelingen, inclusief polaroid-punten en koffietentjes, verkennen en uitvoeren. Ook kon jij in die rol veel van het kamp af om inkopen te doen. Er was 1 pizzeria waar de militairen die jij begeleidde graag kwamen. Dat had niet zoveel met de kwaliteit van de pizza’s te maken maar wel met de mooie serveersters die daar rondliepen in veel te korte rokjes. Ook heb je daar met internationale eenheden mooie zeskamp-wedstrijden kunnen organiseren. Daarnaast was je de penningmeester van de bar, winsten kwamen ten goede van het personeel. De uitzending maakte voor jou en jouw toenmalige echtgenote wel duidelijk dat jullie huwelijk niet meer werkte. Je hebt daar heel wat uren op een bankje op de ‘Treurheuvel’ gezeten om vliegtuigen te kijken. Uiteraard was dat een ingrijpende gebeurtenis voor jou, jouw ex-vrouw en de kinderen. Het is wel mooi dat je vertelde dat je nog een hele goede relatie hebt met jouw ex-partner. Mooi dat dit het geval is.
Het leven ging echter verder en na jouw uitzending ging jij verder met jouw functie in Stroe. In deze periode ging je nog een ander avontuur aan dat helemaal paste bij jouw interesse voor voertuigen..
Ronald klikte op een zekere avond op het internet op een link van het automerk KIA.
Voordat hij het wist, werd hij uitgekozen om mee te doen aan een 10-daagse wedstrijd in Noorwegen met de toen nieuwe Kia Sorento.
Het moest met een duo, dus zijn buddy Rene de Jager was de klos. Na wat voorbereidingen gingen ze van start.
Ronald van de regeltjes, alles strak en geordend en Rene regelde zaken wat meer vanuit het zadel. Dit bleek een gouden koppel. De andere deelnemers vonden het minder leuk. Meerdere malen was er te horen: “Zijn die gasten nu al klaar, hoe kan dat? Niet weer die militairen… “ Gelukkig hielpen jullie de andere deelnemers ook bij zaken. Jullie waren daardoor graag geziene kandidaten. Na wat voorbereidingen won het duo sportinstructeurs het evenement met vlag en wimpel. Er waren 5 teams en 24 opdrachten waar zij er 23 van hebben gewonnen.
Trouwens, dat strak en geordend zijn zag je niet alleen terug in de KIA Challenge waar de ene kant van de auto van Ronald was en de andere zijde van Rene. De kant van Ronald was superstrak. Dat was zijn bureau ook altijd. Ieder pennetje, stiftje, gummetje werd recht gelegd. De collega Sportinstructeurs waren natuurlijk niet te beroerd om de boel wat vrijer te organiseren op zijn bureau. Als Ronald dat zag, werd er direct weer structuur in aangebracht…
Na Garderen/Stroe ging je naar de Harskamp. Je hebt hier een hele mooi tijd gehad. Je was hier heel zelfstandig op deze satellietlocatie van de LO&Sportgroep in Amersfoort met Bart Steenge en later Rob Burgers als Commandant LO&Sportgroep.
Wat jij mooi vond is dat je daar instructeurs echt hebt zien opbloeien.
Uitstap buiten de LO&Sportorganisatie:
Na deze plaatsing was er voor jou niet veel zicht op een functie die jij interessant vond. Je wilde graag adjudant worden. Dat was echter op dat moment geen optie. Je voelde er niet veel voor om weer als HI terug te keren naar Stroe.
Dat betekende dat je om jou heen bent gaan kijken. Binnen de Personeel & Organisatie-tak van de Koninklijke Landmacht kon jij aan de slag als Loopbaanbegeleider. Eerst als Sergeant-majoor maar met uitzicht op een adjudant-functie na 1 functie-termijn. Ook hier heb je mooie functies gehad waarbij je de mooiste herinneringen hebt aan jouw tijd als waarnemend Sr Loopbaanbegeleider op de Peel (wel wat verder van huis).
Na de tijd als Loopbaanbegeleider hield het wel op bij P&O. Je was namelijk niet geïnteresseerd in de Administratieve adjudantsfuncties in dit functiegebied. De weg terug naar de LO&Sportorganisatie lonkte dus weer. Echter nu in het Opleidings en Trainings Ontwikkelings-domein. Je ging o.a. aan de slag met mede-adjudant Anthony de Miranda. Bij dit bureau hebben jullie als team ook een dieptepunt meegemaakt door het plotselinge overlijden van collega kap William Frieling. Jij hebt nog steeds bewondering voor John Verstegen (hier aanwezig) die in die periode als bureauhoofd de club met diverse activiteiten bij elkaar hield en nauw contact onderhield met de familie van William.
Uiteindelijk ben je tot op de dag van vandaag gebleven op deze functie bij BOTO. De dagen dat jij in Amersfoort werkte, gingen nooit ongemerkt voorbij. Ronald is aanwezig in het gebouw. Zijn stem en vooral zijn aanstekelijke lach galmde over de gang van gebouw Yankee. Hoewel Ronald echt een sociaal dier is, of misschien omdat hij een sociaal dier is, werkte hij liever vanuit huis. Dan is hij naar eigen veel effectiever en efficiënter.
In deze BOTO-functie ben je op een gegeven moment door collega Michel van Dongen gevraagd of je niet als neventaak verzorger zou willen worden bij de oriënteringsploeg van defensie. Dat wilde Ronald wel. De buitenland-reizen waren een mooie insentive met de Wereldspelen in China als hoogtepunt.
Een lid van deze ploeg (Pim) zegt: Ronald is een man met "gouden handjes". Als verzorger van 'Military Orienteering Team -NL' heeft hij de nodige verzorging geboden aan de atleten. Dit betrof het masseren van vermoeide spieren na vele uren in het bos. Maar door zijn achtergrond bij de LO&S ging de verzorging verder: ook adviezen over w-up, cooling down en voeding.
Over nevenfuncties gesproken…. Je had er nog wel wat. Je hebt heel wat betekend voor de maatschappij. Zo zat je bij de vrijwillige brandweer, eerst als chauffeur en later als bevelvoerder. En nam je ook maar de sportlessen van de Brandweer op je. Je hebt een ontelbaar aantal sportmasseurs opgeleid en EHBO-cursussen gegeven, je was ook nog als burger hulpverlener aangesloten bij de Hartstichting, zat in de Medezeggenschaps Commissie van de LO&Sportorganisatie en was dopingcontroleur. Best een druk bestaan naast jouw normale werk.
Wat trouwens wel mooi is, is dat partner Marjo door Ronald ook in contact kwam met de orienterings-sport. Het is soms zelfs zo gek dat de vakanties worden aangepast op de internationale orienteringskalender zodat ze kunnen deelnemen aan een evenement.
Tip voor de organisatie
Ronals heeft als tip om het sollicitatie-proces kritisch te blijven bekijken. Als iemand een functie niet krijgt, heeft dat impact op diegene. De systemen vanuit de Koninklijke Landmacht kunnen wel eens star zijn. Het blijft zaak dat uitkomsten van het proces transparant en uitlegbaar zijn. De juiste man of vrouw moet op de juiste plek komen. Iets waar ik mij ook zeker hard voor zal blijven maken.
Een tweede tip is dat hij de home-page mist met de persoonlijke zaken binnen de LO&Sportorganisatie zoals bevorderingen, successen van LO&Sportgroepen, etcetera. We zullen kijken of we daar weer een impuls aan kunnen geven.
Wat anderen nog over de BOTO-periode zeggen:
Ronald is een man die zijn eigen weg bewandelt, letterlijk én figuurlijk Met de jaren komt ook de wijsheid, en Ronald heeft duidelijk geleerd om het leven op zijn eigen tempo te nemen.
Ronald is altijd vrolijk, een lichtpuntje voor elke werkdag. Er is geen dag voorbijgegaan zonder dat Ronald iets gezelligs te melden had, en daarnaast een kritische opmerking had. Die opmerkingen waren altijd opbouwend. Zo’n beetje het mentale fitnessen voor bureau OTO. Ronald zette hen altijd aan het denken.
Over fitness gesproken, we weten allemaal dat hij er goed uit wil blijven zien, al zijn we er nog niet over uit of het je echt om de kracht gaat.
Ronald draagt altijd een gedateerde korte broek tijdens het sporten. Een echte klassieker, het ‘LO/S sporttenue’ uit de jaren 80! Het tenue heeft in ieder geval z’n beste tijd gehad, maar hij draagt het nog steeds met trots.
Een andere collega zei: Wat mij positief opvalt aan Ronald is dat hij van elke gelegenheid een sociale bijeenkomst (lees: theekransje) weet te maken. Werkbesprekingen, cursussen en observaties van opleidingen worden dankzij Ronald altijd omgeturnd tot activiteiten waarbij de gezelligheid centraal staat. Zelfs tijdens verschillende Defensiekampioenschappen weet hij de tegenstanders en scheidrechters te verleiden tot uitgebreide gesprekken, waarna hij vervolgens alsnog lachend als eerste over de finish komt, zoals vorig jaar bij de DK Obstacle Run. Dit geeft ook wel aan hoe fit Ronald nog is op zijn leeftijd, waarvoor alleen maar veel respect!
Jouw directe collega Max geeft nog aan: Voor mij blijft Ronald altijd mijn praktijkleermeester. Ik heb zoveel van hem geleerd, en dat zal ik niet vergeten.
Als collega is het een plezier om mee samen te werken, en ik ben blij dat hij blijft nadienen.
Dat moet mooi zijn om te horen, Ronald.
Toekomstplannen?
Ronald blijft de komende periode als burger nog 20 uur per week voor ons werken bij de BOTO. Veel van onze opleidingen worden herzien dus we hebben je hard nodig om productie te leveren.
Verder gaat hij nog even niets doen (dat advies heeft hij ooit van Alexander Keulemans gekregen).
Uiteraard heeft hij voldoende hobby’s…
Auto- en motorrijden, oriënteren, fitness, golf, samen met de camper op pad, wandelen met de honden…
Volgens mij ga jij je niet vervelen. De 20 uur per week die je gaat werken voor ons, helpen daar ook aan mee.
Ronald ik ga afronden. Je kunt terugkijken op een mooie loopbaan. Je hebt vele functies gehad in 3 verschillende domeinen, misschien wel in 4 als je de Opleidings- en Trainings Ontwikkeling mee telt. Je hebt met heel veel verschillende mensen gewerkt en hebt daarnaast ook nog de tijd gevonden voor meerdere nevenfuncties. Door middel van een aantal cadeau’s wil ik jou bedanken voor jouw inzet voor onze organisatie.
Publicatiedatum: 04 september 2024
Onze supporters:
Video Fit for Action 2022: