Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

DE GEK VAN DE MONT VENTOUX

Door Muuk Harmsen

Op maandag 31 mei word ik gebeld in de auto. Ik noem mijn naam en andere kant wordt dat beantwoord met: Muuk Harmsen, gek!
Paul Lindeboom dus, die zich normaliter echt op een andere wijze voor stelt. En tevens vraagt hij hoe gek in het frans wordt vertaald. Ik beantwoord die vraag snel met “fou”. Maar dat wilde onze redacteur blijkbaar niet horen want dat was niet de richting die hij wenste. Kortom, Paul is weer druk bezig met de voorbereidingen van het grote “Tourspel”. En in de aankomende Tour de France is gelukkig de “heroïsche” Mont Ventoux opgenomen. Deze berg wil hij dan ook centraal stellen in de aankondiging en opstart van de “Tourpoule”.

En via Jan Joosen werd mijn naam vernoemd als iemand die wel wat heeft met de Reus van de Provence. De Kale Berg, bekend om zijn maanlandschap van 1912 meter hoog (al lijkt dat per jaar steeds met 1 meter te verschillen), met boven op de top een grote zendmast.

Zeker vanuit het zuiden bezien is de Mont Ventoux een zeer markante puist in de omgeving. En afgelopen zomer was hij tijdens de ochtendsport vanaf de Grand Tete de L’Obiou (2800m), 80 km naar het zuiden ook als een markant punt waar te nemen.

Voor mij zelf begon de eerste kennismaking met deze berg in 2009. Op bezoek bij mijn ouders in Buis les Baronnie zag je in de verte de top liggen. En daar begon het een beetje te kriebelen. Zeker toen mijn vader vertelde dat hij hem op zijn ATB al diverse keren was op gefietst. Op dat moment waren we nog echte Italië-gangers dus het mocht nog een paar jaar duren voor we de omslag maakten naar de Franse Alpen en de Provence. In 2014 deed mijn vrouw voor het eerst mee met “Col Sensation”. Een organisatie die vanuit Roosendaal, jaarlijks, in september, 1x per jaar afreist naar de Provence, waarbij de deelnemers op verschillende wijze, al dan niet meerdere malen, de Mont Ventoux beklimmen. Uiteraard voor het goede doel, in dit geval KWF. Nicole kwam dol enthousiast terug. Voor mij kwam de berg hiermee al dichterbij! Zeker daar we sinds 2014 ook onze vakanties verlegd hadden van de Italiaanse Dolomieten naar de Franse Alpen.

In 2015 landden we tijdens onze vakantie dus uiteindelijk in St Marcellin les Vaison, ten noorden van de Mont Ventoux. De bergbenen zaten er al op daar we vanuit Guillestre kwamen. Wie kent het niet?

En ik had wel iets gelezen dat als je de Mont Ventoux 3 x beklimt op 1 dag je behoorde tot de ‘Cinglé des Ventoux’. Kortgezegd, de gekken van de Ventoux. Vandaar ook Paul zijn welkomstmelding.

Vroeg in de ochtend, in het donker, vertrok ik vanaf de camping om te beginnen aan de eerste klim vanuit Malaucene. Daarna de klim vanuit Bédoin, de meest heroïsche waar in de wielersport ook de meeste aandacht naar uitgaat. Een lange steile klim door het bos om uiteindelijk uit te komen bij Chalet Reynard, het skistation. Vandaar uit begin je aan het laatste gedeelte van de klim in een rotsachtige omgeving waar de wind over het algemeen vrij spel heeft. Bekend zijn onder andere de beelden van Lance Armstrong en Marco Pantani die naast elkaar in dat landschap om de overwinning streden. Het is ook het gebied waar het herdenkingsteken voor Tommy Simpson zich bevindt. Jan Janssen is naar mijn mening de enige Nederlandse ritwinnaar op de top van de Mont Ventoux.

Na de 2e afdaling begon ik vanuit Sault aan de 3e klim. Deze is in kilometers het langst maar niet zo steil en het duurt even voordat je weer bij Chalet Reynard komt om daarna het maanlandschap in te duiken. Uiteindelijk was ik rond 1300u boven. Moe maar voldaan. Daar je de stempelkaart en inschrijvingen ongeveer 60 dagen van te voren moet regelen, behoorde ik officieel dus niet tot de Cinglé. Maar dat vond ik niet zo’n ramp. Wel dat ik de eerste klim grotendeels in het donker had gereden en niks had mee gekregen van deze tour. Deze klim vanuit Malaucene heb ik dan ook een aantal dagen later alsnog gedaan en naar mijn mening is de klim vanuit Malaucene echt de mooiste van de 3 beklimmingen.

Tijdens die vakantie besloten we toen al om het tweede gedeelte van de vakantie, het jaar erop, een camping te zoeken ten zuiden van de Mont Ventoux. Zo gezegd, zo gedaan. De Cinglé had ik voor mijn gevoel al volbracht al stond deze niet geregistreerd, dus ik moest toch op zoek naar iets anders. In de Club des Cingles du Mont Ventoux bleken er ook nog andere mogelijkheden te zijn dan de “Cinglé”. De Cinglé behelst dus de 3 geasfalteerde hoofdwegen naar de top, 137 km en 4400 hoogtemeters.

Er bleek dus ook iets te zijn van een Galérien, gelijk aan de Cinglé maar dan ook nog een MTB route omhoog, 183 km en 6020 hoogtemeters. En tot slot bestaat er ook nog de Bicingles, voor de goede lezer: de dubbele Cinglé.
Daar je nog doelen over moet houden, besloot ik me op dat moment tijdig in te schrijven voor de Galérien.

Tijdens de vakantie had ik al contact gehad met Sander Flier, hij zat namelijk ook in de omgeving. En toen ik van mijn plan vertelde, bood hij aan om de 3e klim vanuit Sault mee omhoog te fietsen. Dat was zeer welkom, ergens doorbreekt dat op een gegeven moment toch de verveling.
Vroeg vertrokken vanuit Villes sur Auzon om nu de Bédoin kant in het donker aan te vallen. Snel door naar Malaucene om de mooiste klim op te pakken. Bij de 2 e keer aankomst op de top stond de rest van de familie daar voor de logistieke ondersteuning. Toen ik daarna in Sault aankwam stond Sander daar met zijn familie. Ook die ondersteuning en support was zeer welkom. Samen met Sander begon ik aan de 1 na laatste klim en deze verliep veel voorspoediger dan het jaar ervoor!


Na een lunch met de familie op het terras haalde ik mijn ATB op, om rond 1300 te beginnen aan het laatste stuk omhoog. Eerst een stuk verharde weg, waarna je op een gegeven moment links af het bos in slaat. Het bospad werd een smal pad waar ik regelmatig van de fiets moest om rotsblokken te omzeilen. Ondanks mijn camelback en twee drinkbussen kwam ik in waternood. De zon scheen de gehele dag al als een tierelier en ik kreeg het gewoon niet bijgedronken. Toen ik uit het rotsterrein weer op een onverharde weg kwam zag ik een auto rijden. De beste man vroeg in het frans naar de weg beneden. Dat ging niet lukken zei ik en gaf hem het advies om te keren naar de verharde weg. Een geluk was dat hij zag dat ik wel wat water kon gebruiken en hij bood me 3 liter water aan als dank. Later besefte ik dat dit echt mijn geluk was geweest maar zonder mazzel vaart niemand wel.
Allee, iets later dan gepland landde ik weer op de verharde weg om de laatste 5 kilometer naar de top te overbruggen en voor de 4e keer boven te komen. De Gal
érien was voltooid. 


Publicatiedatum: 14 juni 2021

De redactie kan zich goed voorstellen dat je na het lezen van deze bijzondere sportprestatie je dolgraag wil deelnemen aan het LO&Sport Tourspel. Klik daarvoor op deze link.