Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

RONALD DOHMEN, VERLOREN ZOON
VAN DE LO&SPORTORGANISATIE

Door Paul Lindeboom

Ronald Dohmen is een van die sportinstructeurs die op latere leeftijd nog steeds zelf alle fysieke trainingen en sportlessen geeft, en dat met veel overtuiging en enthousiasme doet. Die een veelzijdige sportcarrière achter de rug heeft (OL, Judo, Langlaufen, Fietsen, Klimmen) en in 2016 een verrassende overstap (vanuit zijn toertje buiten de deur bij DBBO) naar ROC Landstede maakte en van militair sportinstructeur naar burgerdocent promoveerde. Die beide functies gaat hij nu in 2020 weer uitoefenen. Een interview met de verloren zoon die weer terugkeert in het warme nest.

Ronald, je hebt bijna 5 jaar geleden de organisatie verlaten. In de tussentijd hebben we vele nieuwe collega’s gekregen die jou niet kennen. Wil jij jezelf voorstellen a.d.h.v. een drietal eigen gekozen highlights?

Dit is gelijk een moeilijke vraag want je vraagt een drietal highlights te benoemen over een periode van 27 jaar. Ik heb in die geweldige tijd zoveel highlights mogen meemaken, het werken met heel veel verschillende mensen in alle rangen en standen in net zoveel verschillende situaties. Het lesgeven in zo’n divers gebied van sport en begeleiding. Het organiseren van oefeningen all over the place, het organiseren van sportdagen van cie. niveaus tot de landelijke sportdag van DGW&T (nu Directie Vastgoed Defensie (DVD ), sportevenementen zoals de Knobbeltoer (helaas bestaat deze niet meer maar ik ben weer terug, dus wie weet ), het NMK Oriënteren, Wielrennen en ATB op de Vlasakkers, etc.

Toch pik ik er een drietal uit want dat is nu eenmaal je vraag.

OL
Allereerst, omdat vele daaraan gelijk denken als ze mijn naam horen, is mijn deelname aan het militaire OriëntatieLoop team van Defensie. Ik vind het niet altijd even leuk dat mijn naam slechts daarmee geassocieerd wordt omdat ik veel meer heb gedaan, maar vooruit.

Ik heb zo’n 10 jaar als deelnemer mogen meelopen in het militaire OL-team van Defensie en heb daar aardig wat wedstrijden gelopen in binnen- en buitenland, succesvol en minder succesvol.
Al die tijd was Anne Heikoop de drijvende kracht achter het team als Chef d’Equipe. Wat een energie en kennis heeft die man. We maakten aardig wat kilometers tijdens centrale trainingen en opgedragen trainingen thuis. Het was de tijd van de LSD (Long Slow Distance en niet de andere variant), menigmaal liep ik 150 kilometer in de week.

Mijn eerste centrale training was in Meppen Duitsland, het was een 2-daagse training en ’s avonds reden we terug naar Nederland om in Assen te overnachten (kosten besparend) en de 2e dag weer terug.
Die eerste dag liep ik 25 orienterings kilometers en o ja, we zijn klaar maar gaan nog ff de posten ophalen dus er kwamen nog zo’n 5 kilometer pp bij. De volgende dag uiteraard weer hetzelfde. Ik heb toen ff gedacht: waar ben ik aan begonnen?
Maar ik heb vele jaren met plezier deelgenomen, veel mogen doen en mogen zien.

Mijn beste resultaat heb ik in Turkije behaald. Het was bloedje heet tijdens de finale, zo’n 35 graden, en een prachtig landschap. Ik ben destijds als 30e in de A-finale geëindigd wat op wereld niveau een zeer goede prestatie was.
Teleurstellend was mijn WK in Nederland, ik had goed getraind en dacht in eigen land ff te kunnen pieken. Maar de OL sport kan af en toe lastig zijn, 1 post verkeerd aanlopen en daar gaat de rangschikking. Ik was totaal niet tevreden over het resultaat maar ook daar leer je van.

SMR
Een ander Highlight gaat over het SMAT / SMRT oftewel de revalidatie trainingen die wij aanbieden vanuit de sportorganisatie.

Waarom die keuze? Nu ik weer binnen defensie rondloop, kom ik weer vele bekenden tegen en menigeen begint dan over het feit dat ik hen heb kunnen helpen in hun blessure tijd. Hé Ronald, ben je weer terug? Ga je weer SMR draaien en gaan we weer zwemtraining krijgen, is een van de ontmoetingen. Zo kijk ik er zelf ook op terug. Wat een geweldige functie was dat om te mogen uitvoeren. Wat is er mooier dan mensen te kunnen begeleiden naar een doel wat soms voor hen ver weg ligt of soms ondenkbaar is? Ik heb vele voorbeelden maar 1 in het bijzonder. Een sgt die te horen krijgt dat door zijn ziekte zijn tijd bij defensie er op zit.

Door onder andere de SMR trainingen is deze vent er bovenop gekomen en later krijg ik een bericht via een collega dat hij in Afghanistan op missie is. Hoe mooi kan het zijn.

Ook heb ik aan het begin mogen staan van de herijking van het SMRT, helaas moest ik daarmee stoppen omdat ik de stap naar DBBO maakte.

Ronald samen in de buddy-trailrun (2016) met toenmalige collega Erik Raterink

Uitzending
Uiteraard kan in het rijtje niet de uitzending naar Afghanistan Kabul ontbreken. Ik liep op een mooie middag te shoppen met mijn dochter in Kampen, toen ik een telefoontje kreeg van Ton Neppelenbroek, mijn toenmalig commandant, dat ik uitgezonden zou worden.

Dat is even slikken want ik was daar helemaal niet mee bezig en door een mooie goochel truc stond ik ineens bovenaan de lijst van SM’s die op uitzending moet. Maar daar was ik snel overheen.

Het bijzondere van de functie in Kabul was dat je “ Chief “ werd van een team PTI’s op Head Quarters van de NATO. Ik mocht een team van internationale sportinstructeurs aansturen om de lessen en begeleidingen in de Gym te verzorgen.

Door het werken met verschillende nationaliteiten ontstaan er wel bijzondere situaties. Het goed communiceren is me daar wel aangeleerd. Ook moest ik een groep van 6 Afghanen aansturen die de ondersteunde taken uitvoerde. Wat een prachtige kerels waren dat. Veel humor en altijd de positieve kant van het leven zien.

Doordat ik op de base moest blijven kreeg ik het gevoel dat ik 6 maanden in een gevangenis leefde. Elke dag hetzelfde ritme: opstaan, werken en eten tussen 4 muren op een plek van 800 bij 800 meter.

 Ik was dan ook blij dat ik af en toe als bijrijder mee reed om VIP’s naar een andere locatie te brengen. Ook heb ik met een klein clubje buiten Kabul een bergtop beklommen, is wel wat anders om zonder route aanduidingen, met je uitrusting, een top van 3000 meter te beklimmen dan in de Alpen.

Zoals vele heeft het mij ook wel leren te relativeren, waar maken we ons druk om.
Helaas duurt zo’n relativeringsmomentje niet lang en val je eenmaal terug in Nederland weer in dezelfde valkuil.

Toen je vertrok naar ROC Landstede had je flink wat jaren ervaring opgedaan. Wat waren de belangrijkste competenties waar je (in het begin) je voordeel mee hebt kunnen doen? Kun je daar ook een voorbeeld bij noemen?

Iedereen die bij defensie werkt, of heeft gewerkt, weet dat je daar vele vaardigheden opdoet waar ze in de burgermaatschappij jaloers op zijn of verbaasd naar kijken. Ik denk wel dat mijn grootste ervaring de veelzijdigheid van ons werk is binnen m.n. de LO&Sportorganisatie. Ik heb het al eerder benoemd dat ik heel veel heb mogen doen op allerlei gebieden.

Toen ik binnen het ROC kwam werken, werd ik aangesteld omdat ik beveiligingslessen (mijn DBB tijd) kon geven, sportlessen en affiniteit had met de VeVa.
In het begin gaf ik binnen beide teams, beveiliging en VeVa, les en dat werd al snel een volledige FTE voor beveiliging.
In het eerste jaar gaf ik al alle beveiligingslessen, theorie- / praktijk- en coachlessen, iets wat normaal een proces is van meerdere jaren. Al snel had ik 1 coachklas en daar merkte ik dat die ervaring van begeleiden binnen defensie goed van pas kwam.

Ook de creativiteit die je moet hebben binnen de LO&Sport kwam goed van pas. De veelal statische theorie lessen werden al snel omgetoverd naar combilessen theorie en praktijk.
De sportlessen waren doorweven met beveiligingsstof. Een looples buiten de schoollocatie bleek bij terugkomst een waarnemingsles te zijn. Daarna liepen de studenten elke looples met een notitieblokje op zak want je kon immers nooit weten, toch?

En uiteraard het werken in een team. Daar waar het binnen defensie gemeengoed is, kunnen ze daar elders nog wel eens iets van leren.
Gelukkig zat ik in een team van veelal oud-uniformberoep gerichte collega’s. Ik heb de teamgeest van defensie dan ook niet hoeven te missen. Wat een super team hadden we daar, lachen gieren brullen en hard werken was ons motto.

Nu je na 5 jaar weer gaat vertrekken naar het DBBO heb je in de schoolperiode mogelijk ook een aantal leermomenten gehad, waar je nu in je nieuwe functie voordeel mee kan behalen? Kun je die benoemen?

Het meest waardevolle wat ik kan meenemen naar DBBO is toch wel mijn kennis op beveiligingsgebied.
Binnen defensie kwam ik als sportspier bij DBBO en dat bleef ik dan ook. Je werd toch wel als de militair aangekeken en uiteraard had ik in het begin ook geen enkele kennis van het beveiligingsvak.
Dit is nu wel anders, ik heb overal les in gegeven en veel opleidingen mogen volgen.

Ik geef nu veel verschillende lessen van Proactief beveiligen, wat nu nog moet worden ontplooid binnen DBBO, tot camera toezicht waar binnen DBBO weinig aandacht aan wordt besteed.
Enkele taken die binnen DBBO intern worden opgelijnd, bijvoorbeeld gevaarsbeheersing en RTGB (aanhoudingen), heb ik nu met een civiel diploma kunnen borgen.

Ronald met zijn laatste coachklas op het ROC Landstede

Je zat op ROC Landstede bij heel veel oud-collega’s (zoals Eric Raterink, Ilona Roosien, Marloes Oldehinkel, Marcel Koersma en Dennis Streppel) waardoor er soms gekscherend gesproken werd over LO&Sportgroep Kranenburg-Noord. Nu ga je naar LO&Sportgroep DBBO. Kun je vertellen met welke collega’s je gaat samenwerken, wat je gaat doen en hoe je bij DBBO terecht bent gekomen?

Ik kom nu weer op een bijzondere “sportgroep“ terecht.
Naast de IBT-trainers die vanuit de gelederen van DBBO komen ga ik ook samenwerken met Ferry van der Bend (LO&Sportorganisatie ) en Claudia van Kleeff onze Senior IBT trainer die haar sporen onder andere ook heeft verdiend binnen de LO&Sportorganisatie.
Je merkt nu al dat wij met zijn drietjes er dezelfde kop op hebben staan en dat werkt af en toe heel prettig.

Ik kom nu in een team van 8 trainers, verdeeld over 2 locaties nl. Havelte en Harskamp.
Hier ga ik de IBT trainingen geven voor het personeel van DBBO om hen current te krijgen voor hun taakuitvoering als beveiliger binnen defensie.
Dit zijn de GWI lessen (recht- en wetkennis), AZV (aanhouding en zelfverdediging), vuurwapenlessen, EHBO, brandbestrijding, SGO (situatie gericht optreden, praktijkgerichte lessen).
En nog veel meer.

Mijn standplaats is Havelte en naast dat de beveiligers naar ons toe komen, gaan wij ook trainingen verzorgen op locatie. Dit is van Leeuwarden, naar de Marnewaard en tot aan Eibergen.
Het gaat dus een afwisselende baan worden in een super gedreven team.

Tenslotte: je komt gelukkig ook echt bij ons terug, als HI-LO&Sportinstructeur bij de NATRES. Hoe is die aanstelling in zijn werk gegaan?

Omdat ik nog geen fulltime aanstelling heb binnen DBBO, moest ik op zoek naar een paar uur werk om het beleg op de boterham te kunnen betalen. Nu zou ik alleen de boterham kunnen betalen dus ik ging op zoek.
Na een paar leuke en goede sollicitatie gesprekken bij verschillende bedrijven gehad te hebben, attendeerde Max Sibbald mij erop om eens bij de sportorganisatie te gaan kijken.
Helaas hadden zij geen werk voor mij maar werd door Jan Welling gekoppeld aan Pieter van der Peet en Geert Suijlen.

Na o.a. het gesprek met Geert werd ik enthousiast voor de functie binnen de NATRES. De bevlogenheid waar hij mee vertelde sprak mij aan, omdat ik ook zo in de wedstrijd sta als ik iets begin.
Uiteindelijk na een gesprek met Pieter en Geert na afloop van het NMK Volleybal, waar ik veel bekenden zag, heb ik de stap genomen de functie aan te nemen.

Inmiddels heb ik al mogen samenwerken met Roland Thijssen en Thomas Bervoets en dat voelde als vanouds. Heerlijk om in een team van sportinstructeurs te werken en wat een leuke enthousiaste doelgroep hebben we. Waar komen militairen nog met het fietsje vanuit Utrecht om ’s avonds in Amersfoort de DCP af te leggen, waarna ze je bedanken voor je inzet en op de fiets weer teruggaan. Dit is nog maar het begin maar ik weet nu al dat ik met veel plezier dit werk ga doen.


Waarom heb je ervoor gekozen om als burger te herintreden en niet als militair?

Eigenlijk als je bovenstaand verhaal lees kom ik terug als militair al is het in een de functie als reserve onderofficier.

Het grootste gedeelte zal uiteraard zijn als burger binnen DBBO. Ik heb bewust gekozen voor deze functie binnen DBBO omdat ik door mijn periode op het ROC als docent beveiliging wel interesse heb gekregen voor dit vak.
Er is zoveel in te doen, zo veelzijdig en zoveel ontwikkeling in, dat ik het als een nieuwe uitdaging zie.

Maar heel stiekem voel ik mij nog altijd militair.

Toen ik net werkte bij het ROC moest ik wel ff wennen als ik werd aangesproken door een student met meneer,…………. de eerste keer dacht ik………… meneer???? Ik werk niet bij de Hema. Ik wilde bijna zeggen………SM voor jou, kerel.

Je kunt wel lezen dat ik blij ben dat ik weer terug ben op het nest. Soms vragen mensen of ik spijt heb dat ik destijds defensie en de sportorganisatie heb verlaten? NEE, absoluut niet. Ik heb heel veel nieuwe dingen mogen doen en leren. De tijd dat ik met studenten, jongeren, heb mogen werken heeft me veel kennis en inzichten opgeleverd.
Het mogen meewerken aan de ontwikkeling van jongeren is geweldig.

Ronald als organisator en routeleider van de Knobbeltour in 2015 (met oudere jongeren...)

Doordat ik 5 jaar uit de vertrouwde organisatie ben gestapt, kom ik nu weer terug met een frisse blik waar ik hopelijk weer veel mee kan doen.
Maar ik ben blij terug te zijn en ga met veel energie aan het werk.

Publicatiedatum: 10 juli 2020