Door: Paul Lindeboom
Er hangen, gezien vanaf het boorden van het Veluwemeer, donkere wolken boven Harderwijk, waar vandaag 25 mei de allereerste Trailrun georganiseerd wordt. Een try-out voor opname op de Sportkalender en een persoonlijk initiatief van Jacques Ooms om dit letterlijk in zijn achtertuin, het Beekhuizerzand, te houden.
Iets meer dan 20 jaar geleden hingen er ook al donkere wolken boven Harderwijk. In vijf jaar tijd zouden alle kazernes gesloten worden. Een echte garnizoensstad, met illustere namen als de Willem George Frederikkazerne, de Jan van Nassaukazerne, Kamp Kranenburg (bedoeld voor de veldartillerie, later omgevormd tot Kranenburg Noord en Kranenburg Zuid) en een militair hospitaal was dit oude vissersstadje een militaire stad van belang.
Er hangen zeker geen donkere wolken boven de hardloopsport. De grote stadsmarathons herbergen alle zo’n 10.000 deelnemers, elk zichzelf respecterend dorp heeft wel een recreatief omloopje en sinds een aantal jaren mag ook de trailrun zich verheugen in een meer dan gemiddelde belangstelling. Sterker, de trailrun is een van de snelst groeiende loten aan de hardlooptak.
De oude militaire schietbaan aan de achterzijde van de ‘WGF-kazerne’ – hier heeft zich vanaf de eind jaren ’90 Go Infra gevestigd, de grootste wegenbouwopleiding van Nederland – heeft Jacques uitgekozen als uitvalsbasis voor zijn evenement. Hier ook gen donkere wolken, het is er al gezellig druk met bekende gezichten vanuit de vijfkamp en oriëntering. En de zon begint bijna te schijnen als ik een stevige handdruk ontvang van Marloes Oldehinkel, Ilona Roosien, Marcel Koersma, Dennis Streppel, Erik Raterink en Ronald Dohmen. Allen gepokt, gevormd en gemazeld in de LO/Sportorganisatie en nu alle zes werkzaam bij ROC Landstede. Het is dus toch nog goed gekomen met Harderwijk, want zij vormen naar eigen zeggen de LO/Sportgroep Kranenburg.
Het zonnetje trekt voor mij al snel weg als ik in de eerste kilometers na de start van de trailrun wat foto’s probeer te schieten. Dat moet ik ook eigenlijk aan Johan Bouman overlaten, want onervaren met deze tak van sport heb ik de eerste keer niet op tijd mijn camera uit mijn rugtas, of scheur ik op mijn atb een afslag voorbij en hoor ik als ik nu wel in de fotograafhouding sta: ‘linksaf, Paul!!’. En de mannelijke koppels zijn ook zeer behoorlijk in conditie en trappen behoorlijk het gaspedaal in, ondanks de nu al pittige passages met mul zand en korte heuvels. Ik ga dus lekker achter koppel Ilona/Marloes fietsen, hun kuiten en kontjes zien er ook net wat smakelijker uit…..
Toch vergaat mijn eetlust al snel, want met slechts twee korte sprinttriathlons als mijn toekomstige doelen voel ik mij al snel een watje als dit bijzondere dubbelinterview gestaag vordert.
Ilona (eerder werkzaam op de LO/Sportgroep van de Kootkazerne en Genm RVS-kazerne) is in training voor een driedaagse ultrasurvivalwedstrijd in juli. Zij deed eerder al mee aan Mud Runs, Viking Runs en dat soort vergelijkbare obstacle runs, maar zoekt toch net even wat uitdagender hindernissen.
Marloes (gewerkt bij de LO/Sportgroep LTK en bij het IOKL) doet nauwelijks voor haar buddy onder. Twee (!) weken na haar tweede bevalling, net een jaar geleden en eentje waarvan zij liefst 31 kilo was aangekomen, deed zij een 5km in een Strongmanrun en is nu aan het uitbouwen naar de echte afstand van 21km. Lijkt mee te vallen t.o.v. de uitdaging van Ilona, maar ik had nog niet verteld dat Marloes vanavond de door haar atletiekvereniging georganiseerde Station tot Stationloop ook nog gaat afleggen.
De trailladies lopen onderwijl flink door te stampen met een gemiddelde snelheid van 12km/u en slaken onderwijl juichkreten uit over de schoonheid van het parcours. Wisten niet dat dit voormalige militaire oefenterrein een breed scala aan trailmogelijkheden bevat. Waren vooraf in de veronderstelling vooral op brede tankbanen te lopen, maar mooie single-tracks met pittige klimmetjes zijn door Jacques gekozen als gevarieerde onderbreking. De dames bespreken zelfs al een mogelijkheid dit ook hun Veva-leerlingen aan te bieden. Werkoverleg.
Het grootste deel van de trailrun zit er op als ik voorzichtig informeer of de benen al een beetje vermoeid beginnen te raken. “Daar doen wij niet aan!”, roept Ilona direct. Ik krijg prompt het beeld voor ogen van een vijf-maanden-zwangere Ilona die tijdens het hindernisbaan onderdeel van de MVK, vijf jaar geleden, met een stopwatch in haar handen gewoon een koppel deelnemers klokte. Marloes op haar beurt heeft het niet makkelijk. Gezeten op het zadel van een atb krijgt zij niet het verwachte rustpuntje maar weer een stevige single-track voor de kiezen. Een loper is in mul zand en bij boomwortelklimmetjes in het voordeel en krijgt eigenlijk drie intensieve beurten te verwerken. De meiden antiperen goed op deze omstandigheden en wisselen af en toe eerder en soms later dan de geplande aflossingen van 2 kilometer.
We naderen de finishboog. Een tevreden Jacques wacht de twee stoere meiden op. Hij heeft van de tien minuten eerder gearriveerde vier oud-collega’s al positieve opmerkingen ontvangen over dit pittige evenement. Ook de eerste militaire koppels – de zes oud-collega’s zijn eerder gestart omdat zij om 12 uur al weer aan het werk moeten en fungeren als een soort voorlopers, waarbij Stijn Grootjans, stagiair van de GSK snel de oneffenheden van verdwenen linten oplost – zijn zeer te spreken over dit loopfestijn. Waarbij het enige minpunt slechts een niet-aanwezige spuitplaats voor de mountainbike is want die zien er na afloop niet uit, in tegenstelling tot de glunderende gezichten van deelnemers. Zag er iemand donkere wolken hangen boven Harderwijk????