Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

GRENZELO&S:
DEEL 06 ARIAN VAN HELDEN

Door Léonie van Lamsweerde


De serie GrenzeLO&S schenkt aandacht aan collega's die niet alleen in de LO&Sportorganisatie werkten maar ook door hun verblijf in het buitenland ervaringen hebben opgedaan! In deze aflevering komen we weer met vele landen in contact middels Arian van Helden.

Hoe kennen we je als LO&Sport instructeur KL?
Nou, dan moet je wel een beetje opgelet hebben eerlijk gezegd. Ik was er een beetje af en aan. In 2002 schreef ik vanuit Afghanistan een verzoek om te mogen starten aan de deeltijdopleiding van het CIOS. En dat mocht. Meteen bij terugkomst ‘was ik ervan’, maar ik was er niet meteen vanaf. Het uiteindelijke behalen van mijn CIOS niveau-4 diploma ging niet zonder slag of stoot, 2008 was het magische jaar.
Van 2002 tot 2005 was ik tijdelijk tewerkgesteld vanuit 104 Cotrcie op de LO&Sportgroep Engelbrecht van Nassaukazerne. Aansluitend terug als operator naar 105 Cotrcie voor drie uitzendingen naar Afghanistan in de periode 2005 tot begin 2008. Hierna wilde ik de dienst verlaten en als overbruggingsperiode werkte ik op het bureau Werving, Selectie en Communicatie, waar ik een jaar met name de Kennismakingsdagen KCT draaide met een paar hele fijne collega’s. Door dit jaar voelde het toch nog niet als het juiste moment om af te zwaaien, dus opteerde ik voor een functie bij de LO&Sport. Iets met wispelturig. Sommige zouden zeggen: “Weet niet wat ‘ie wil”. Ik dacht dat ik gewoon hield (en hou) van afwisseling. Nou ja, geef het beestje maar een naam. Voor ongeveer drie jaar werkte ik daar het zweet in m’n bilnaad. (Sta open voor feedback als ik de enige was die dat vond.) Uiteindelijk werd in maart 2012 toch de ‘defensiedeur’ dichtgetrokken.

En toen?
Vanaf maart 2012 veranderde mijn leven radicaal op meer manieren dan ik ooit had kunnen bedenken. Mijn toenmalige vrouw en ik vertrokken voor een fietsreis zonder einddatum. We kwamen terug in Nederland in het laatste kwartaal van 2013. Na 40.000 km op de pedalen ging Moniek weer aan de slag op de school waar ze voorheen werkte en ik besloot om nog even een rondje Iberisch schiereiland te doen van Januari tot en met April. Die tijd typeerde twee uitersten, namelijk ultieme vrijheid in de vorm van avontuurlijk fietsen en het totaal verstrikt raken in het hoofd.


Na terugkomst zaten we niet lang stil voor het volgende avontuur begon: Zuid-Korea. Moniek had een baan gevonden op een internationale school in Ulsan en in de zomer van 2014 verkasten we naar ‘Kimchi country’. Leuk is dat we in die tijd het Militaire Vijfkampteam daar in actie hebben gezien. Ik hield me vooral bezig met één op één trainingen en bootcamps voor expats, naast een hoop persoonlijke training en wedstrijden. Ondanks de fantastische levensstijl nam de intensiteit van negatieve gedachten erg toe. Er ontstonden in deze tijd wat duidelijkere scheurtjes in m’n relatie, misschien vooral in mijn eigen hoofd.

Van Ulsan gingen we naar Rabat in Marokko waar ik uiteindelijk besloot om een punt achter ons huwelijk te zetten. Ik verhuisde naar Lloret de Mar in Spanje voor een tijdje en vandaar weer terug naar Breda.
In de zomer van 2018 leerde ik Laura kennen. Al snel wilden wij meer van elkaar weten en we lieten er geen gras over groeien. Zij woonde op dat moment in Chester, Engeland en werkte van maandag tot donderdag in Birmingham. In de herfst van 2018 gingen wij samenwonen in ‘Brum’. Die keuze leek heel makkelijk gemaakt, maar kwam met een hele hoop verschillende emoties voor mij. Ik was weer verliefd, maar ik besefte ook heel goed dat het helemaal niet goed ging met me. Erop terugkijkend waren Spanje en de korte tijd terug in NL het dieptepunt van mijn leven. Totaal de weg kwijt. Ik moest weer vluchten en de vraag of deze relatie ging bijdragen aan herstel kon alleen beantwoord worden door actie.
In 2019 ben ik gaan werken voor een bootcamp organisatie en in 2020 met hun een franchise gestart. De grootste verandering in mijn leven kwam eind 2019, toen we Maximilian Zale kregen. We begonnen in die tijd al snel weer te dromen van een andere locatie. Warmer, meer ontspannen, een plek waar we graag onze kinderen wilden laten opgroeien. Die locatie is gekozen. In April 2022 gaan we naar Portugal. Oh ja,…kinderen dus…ondertussen is Sofia Alba geboren.


Wat mis je aan defensie en de LO&Sportorganisatie?

Het wordt me nu, tien jaar na het verlaten van de dienst, duidelijk dat ik de directe omgang met mensen uit hetzelfde nest mis. De humor, het hebben van gezamenlijke doelen en de bijpassende mindset, het uitgedaagd worden op cognitief maar ook sociaal niveau. Het bezig zijn met het verder vormen en verwoorden van waar ik voor sta. Ik praat gewoon niet genoeg met verschillende mensen over onderwerpen die ik interessant vind. Zit veel te veel in m’n hoofd. Dat brengt je in een soort van isolatie.
Training en coaching zit me op een bepaalde manier toch wel in het bloed. Het wordt me ook steeds meer duidelijk dat ik de militaire mindset, en dat van het Korps in het bijzonder, wil uitdragen in een vorm van coaching. Met andere woorden: bezig zijn met mensen die ergens voor willen gaan en staan. Heb mezelf denk ik de laatste jaren een beetje te kort gedaan door niet de juiste focus te hebben om mijn kennis en ervaring te kanaliseren tot iets bruikbaars. Tegenwoordig kun je als reservist KCT aangesteld worden. Kijk, dat zou ik nou leuk vinden! Ondersteunen bij de KDKCT, ECO of iets dergelijks. Natuurlijk gaat dat nu weer niet samen met wonen in het buitenland.

Zijn er zaken die je meeneemt als ervaring vanuit defensie?
Die specifieke mindset, denk ik. Dingen gewoon dóen, in plaats van ‘had ik maar’ en daar dan later mogelijk spijt van krijgen. ‘Nunc aut Nunquam’, nu of nooit. Door deze mindset heb ik heel veel wendingen gemaakt in mijn leven. Van verreweg de meeste heb ik geen spijt.
Niet zo lang geleden schreef ik op mijn social media iets over ‘de lat enorm hoog leggen’. Dat is ook één van de dingen die ik meegenomen heb van defensie. En dat lijkt iets ‘goeds’, maar ondanks dat je ervoor moet zorgen dat je een goede standaard hebt, kan die lat best wel wat omlaag. De hoogte van die ‘KCT lat’ dient me niet altijd meer in het huidige leven.


Wat had je toen kunnen gebruiken aan ervaring? Wat zou je (jezelf?) meegeven?
Niets echt. Al hoewel ik het vaak nog steeds doodeng vind, is het in mijn ogen belangrijk om continue de cyclus van falen, opstaan en daardoor groei te doorlopen. Je zelf ervaring van je oudere ‘ik’ geven is als het afgezet worden op de top van een berg. Leuk, maar een hoop gemiste kansen om dingen te leren en je karaktereigenschappen te versterken. Fouten maken moet. Ik denk dat het voor mensen in het algemeen belangrijk is om uitgedaagd te worden oplossingen te zoeken en zo steeds kleine succeservaringen te hebben.

En nu? Hoe ga je verder?
Er zijn een hoop hersenscheten. Mijn brein was en is altijd bezig met ideeën, duizend-en-één richtingen en ik heb altijd het gevoel gehad dat de wereld aan mijn voeten lag en dat ik iedere richting kon kiezen die ik zou willen. Op zich een mooie gedachte, maar het werkte ook verlammend, omdat ik door dat gevoel niet koos. De laatste tijd ben ik mezelf vaker aan het vertellen waar ik wil dat dit heen gaat leiden. Ik geloof dat dit door mijn kinderen komt. Ik wil niet dat ze mijn onrust overnemen en dat moet ik doen door mezelf een ander verhaal te vertellen. Hoe vaker ik dat verhaal vertel, hoe meer emotie eraan gekoppeld wordt en dat zal uiteindelijk ‘mijn waarheid’ worden.
Een grote les uit de afgelopen jaren, en waar ik mee wil afsluiten, is dat waar je aandacht op gericht is jouw leven wordt. Als je hier heel bewust van bent, dan weet je ook dat je zelf verantwoordelijk bent. Toch die wereld weer aan je voeten.


Publicatiedatum: 23 februari 2022


In de serie 'GrenzeLO&S' verschenen eerder al de volgende artikelen:

aflevering 00 : de kick-off
aflevering 01 : Sam Cross
aflevering 02 : Wim van Breugel
aflevering 03 : Wilko Jansen
aflevering 04 : Stani Groeneweg
aflevering 05 : Sybil Gassner