Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

ROUTE NAAR DE WALL OF FAME VAN ORANJE

Door Wiljan van Vijfeijken


Op 30 april 2019 werd eeuwige roem verleend aan ALLE Nederlandse voetballers (m/v). Dit werd gedaan door de KNVB, door een WALL OF FAME te bouwen op de campus met daarin alle namen van voetballers (zaal, dames en veld (zowel amateur als prof)) die sinds het begin van onze vorige eeuw een A-interland hebben gespeeld. Het is een mooie plek geworden en een aanrader voor iedereen om hier ooit eens, als je in de buurt van Zeist bent, even te gaan kijken. Daar onze redacteur mijn FB-bericht voorbij zag komen, vertelde hij mij dat ie eigenlijk niet wist dat ik voetballer was geweest en dit had bereikt in mijn jonge jaren. Hij kende mij als sportinstructeur, trainer en coach!!!

De volgende stap was de vraag of ik een artikel wilde schrijven waarin ik mijn ontwikkeling als talentvol voetballer tot A-international in beeld kon brengen. Ik merkte bij de onthulling van de WALL OF FAME dat maar weinig mensen deze eer, na veel trainen en zweetdruppels, weten te behalen.

De weg naar A-international
Ik was  eerste jaars A-junior (16 jaar, 1975) en speelde bij vierde klasser RKSV Braakhuizen uit Geldrop. Voor de lol speelde ik ook in de zaal met vrienden, maar (nog) niet aangesloten bij de KNVB competitie. Gewoon samen pielen zonder tactiek maar met heel veel plezier en een goede derde helft….

Op het veld kreeg ik dat seizoen 2 aanbiedingen om bij een  BVO te gaan voetballen. Eerst kwam FC Eindhoven en maand later stond PSV op de stoep. Ik was me totaal niet bewust van hoe goed ik was of mogelijk zou kunnen worden. Wel een eerste eye-opener voor mij door die aandacht van de BVO’s.
Na overleg met mijn ouders was ik er snel uit. Lekker bij vrienden blijven voetballen en als ik ECHT zo goed ben, kom ik wel boven drijven. Later bleek dat ik voor veldvoetbal net wat tekort kwam om prof te worden. Geen enkele BVO is later nog aan de deur geweest.
Ondertussen 18 jaar geworden en onze trainer bij RKSV Braakhuizen werd Aooi BD Huub van Gulik.

Hij haalde me als jeugdspeler bij het eerste team, maar doordat ik in die tijd een klein pezig ventje was, had ik het dat jaar moeilijk tussen de grote jongens. In hetzelfde seizoen werd ik gevraagd om bij een 1e klasse KNVB zaalvoetbalteam te komen spelen. Dit was Vandeputtensport uit Geldrop en ze gingen heel ver om mij binnen te halen, ik kreeg 1 paar zaalvoetschoenen!! Ik ben daar gaan voetballen en toen voelde ik al snel dat ik wel de jongste maar zeker niet de slechtste was in die ploeg op een redelijk niveau.
Inmiddels 19 jaar en ik ging in militaire dienst. Plaatsing Oirschot en al snel vielen bij de Kapitein Harry van Megen, C-sportgroep Oirschot, mijn zaalvoetbalkwaliteiten op. Hij vroeg me om bij zijn team, sporting Piet bruel, te komen spelen. Dit was een leuke ploeg die ambitie had en ook in de 1e klasse speelde.

Harry was zelf ook een goede zaalvoetballer en trok de kar met het Militaire team wat toentertijd op TV kwam in NCRV’s Mini-voetbalshow. Plaats van handeling was Ahoy te Rotterdam. Ik mocht toen voor het eerst ruiken aan het grote werk, maar verder dan 2x tribuneklant kwam ik niet. Wel werd ik samen met Harry en het team van Oirschot algeheel Nederlands Militair zaalvoetbalkampioen (1980). Later werd ik het nog 2x. Met het team van PIROC (1985) en de KMS (1988). Harry was de eerste persoon die mij uitlegde dat alleen hard rennen niet altijd slim was. Hij bracht me tactisch een stap verder. Ik ging nadenken over hoe ik moest lopen. Hoe en wanneer ik kon of moest coachen. Er ging een wereld voor me open en ik leerde heel snel bij.

Ondertussen de stap gemaakt naar het op een na hoogste niveau. Ik ging in Eindhoven spelen bij eerst Sporting Piet Bruel (met Harry) en na 1 jaar een trapje hoger naar Les Carreaux. Hier kreeg ik mijn eerste zwarte vergoedingen. Met dit team werden we kampioen en promoveerden we naar het toen hoogste niveau in Nederland. Het is 1981.

Na 2 seizoenen Les Carreaux werd ik gevraagd om voor de absolute top destijds te komen spelen. Marco Fit olv Andre Nijssen, destijds DE topcoach in de hoogste afdeling. Ik als broekje speelde daar met o.a. Adri Koster(huidige coach Willem ll). In dit seizoen leerde ik voor het eerst dat ik niet vanzelfsprekend basisspeler was en dat er druk op het team zat. We moesten kampioen worden. Ik klikte niet met de coach en hij stak alle energie in de gevestigde namen. Niet handig want hij haalde mij als groot talent zelf binnen. Een jaar later kwam hem dat duur te staan omdat ik toen in Geldrop speelde en met dat team, ten kostte van o.a. Marco Fit, kampioen werd.

Ik was dus gaan spelen in Geldrop bij het team waar ik begonnen was: vandePuttensport (wat nu ZVV Hooghuissport heet) en ook was doorgestoten naar de hoogste afdeling. Allemaal Geldropse jongens en een hoog vriendengehalte. Een prima derde helft en volop sfeer. In dat seizoen werd ik definitief volwassen en werden we dus kampioen. We troefden de topteams (waar veel geld rondging) Marco Fit, Pejoco Boys en Schoenenreus af en pakten met goed voetbal de titel. In de wedstrijden tegen Bunga Melati voor het kampioenschap van Nederland werden we helaas uitgeschakeld: 3-3 in Tilburg en 3-8 thuis in Geldrop. Hier 3 jaar gespeeld.

In deze periode was ik geplaatst op de KMS (1985) en als sgtt moest ik naar Hilversum voor de opleiding tot sgt Gnktr. Hier op de kazerne kwam ik in aanraking met Nico Spreij. Hij was Luitenant, coach/trainer NMZ en op zoek naar voetballers die goed genoeg waren voor het Nationaal Militair Zaalvoetbalteam. Ik las het bericht en dacht…zou ik het aankunnen? Ben ik hier goed genoeg voor? Dus stoute schoenen aan en naar de selectietraining. Dit was de eerste stap richting een goed huwelijk want Nico leerde me tactisch denken en ik zorgde er als aanvoerder voor, dat werd ik al snel, dat we als team opereerden en zo Nico kon laten groeien in zijn rol als coach. Later werd Nico bondscoach van Oranje .

Rechtsboven Nico Spreij. Wiljan zit tweede van linksonder.

Nico zorgde voor goede trainingen waar we elke vrijdag hamerden op man-meer-situaties, man-minder-situaties, dode-spel-momenten en vrije trappen. Inslijpen deden we en hierdoor werd het een bijna onverslaanbaar team. Met mannen als Fokke Zwart, Henny Austerman, Jeroen Mecking, Doris Klomberg, Henk ten Kleij, Mario Kanters, Marcel Valk en Taco van de Velde. Ik heb met vele toppers mogen spelen maar die kan ik hier niet allemaal opschrijven. Met deze mannen wonnen we vele toernooien waaronder drie keer in Brugge met de complete Belgische top aanwezig. Dit waren echte hoogtepunten.

Aanvoerder!

 Deze tijd heeft me echt compleet gemaakt als topzaalvoetballer. Daarvoor dank Nico!!
Op 27-jarige leeftijd werd ik voor een mooie onkostenvergoeding naar Tilburg gelokt. Absoluut top team en ik speelde daar in 2 periodes 10 jaar lang. Was 8 jaar aanvoerder en speelde er met Andre van de Leij, Gerben Demin, Edwin Grunholz, John de Bever, Henny Lettinck en vele toppers. Vaak kampioen geworden. Helaas nooit Nederlands kampioen omdat er telkens een team gewoonweg beter waren dan wij. Depa en Hoornsche Veerhuijs o.a. Wel zilver en brons, maar dat waren uiteindelijk de troostprijzen.

Op 29-jarige leeftijd werd ik als speler van Bunga Melati opgeroepen voor de voorlopige selectie van het Nederlands team dat o.l.v. bondscoach Ron Groenewoud zich ging voorbereiden op het five-a-side WK 1989 in Nederland. In deze voorselectie zaten, buiten de topzaalvoetballers, ook een aantal Profs . Mario Been, Simon Tahamata, Gerald Vanenburg en nog een paar. De exacte reden weet ik niet meer maar Groenewoud ging uiteindelijk naar dat toernooi met puur de amateur zaalvoetballers. Gelukkig, want anders was ik op zeker afgevallen voor deze WK-selectie.

Na de 8 maanden durende voorselectie mochten er 13 naar het WK. Ik werd als 13e toegevoegd en was zo trots als een hond met 7 L****n. Ik startte dat toernooi als tribuneklant in Ahoy. Denemarken was de tegenstander. Groenewoud was in deze wedstrijd niet tevreden over de vaste verdediger Jeffrey Foree. Goede voetballer, maar hij had last van plankenkoorts toen hij een kolkend Ahoy zag met ruim 6000 toeschouwers. Veel druk op Oranje en daar ging hij niet beter van spelen. De wedstrijd hierna was het Saoedi-Arabië en zat ik al op de bank. Helaas niet gespeeld die interland. De derde wedstrijd tegen Paraguay (2-2) kreeg ik wel het vertrouwen van hem en speelde ik een goede pot. Waar Foree last van had, werkte bij mij andersom. Ik ging onder druk steeds beter spelen en ben vanaf die interland een vaste waarde van Groenewoud geweest. In de halve finale tegen Italië raakte ik zwaar geblesseerd aan de enkel: einde toernooi voor mij. We behaalden uiteindelijk zilver(2-1 nederlaag tegen Brazilië) en dat heeft geen enkel ander team ons daarna nog nagedaan.

Ik bleef steken op negen A-interlands en in 1992 nam ik afscheid als international. In de jaren ‘90 speelde ik ook nog paar jaar bij Yakumo Computers uit Wijchen en ook met deze ploeg haalden we de eindstrijd om het Nederlands kampioenschap.

In 1994 nog 1 jaar bij Isola Hoeselt in België gespeeld en met dit topteam de finale om de Belgische beker gehaald en kampioen in de 2e nationale.

Ik sloot als speler af in 1999 op 39-jarige leeftijd in de Eredivisie bij Sport Peti. Helaas met een degradatie uit de eredivisie. Er kwam sleet op het lichaam en na de mooie carrière was het goed om als actief voetballer er een punt achter te zetten.

THE WALL of FAME

Dit bovenstaande monument is neergezet voor elke voetballer die minimaal 1 A-interland heeft gespeeld in Oranje. Je ontvangt  je haasje na je eerste interland en is een herinnering voor het leven om terug te denken aan dit eervolle moment . Op deze dag kreeg je eeuwige roem omdat alle HAASJES met naam werden bijgezet in de ijzeren stellage, die alle internationals daarop vereeuwigden.

Deze dag, 30 april, kwamen vele op de uitnodiging af naar Zeist om op de KNVB campus de opening luister bij te zetten. Wilfried de Jong leidde de dag met een mooie speech in.
Ronald Koeman, Brian Roy, Johan de Kock, Willy van de Kerkhof, Eddy PG, Louis van Gaal, Willy van der Kuijlen, Sonny Silooy, John van Loen, Peter Houtman en vele andere hadden de moeite genomen om hierbij aanwezig te zijn. Het deed mij wel wat om tussen al die grootheden uit het voetbalverleden te mogen staan. Het doel van de KNVB is hiermee om ons Oranje gevoel een impuls te geven, zeker nu het Nederlandse voetbal even in een mindere fase zit. Het motto is dan ook: samen sterk.

Het is een mooie plek geworden en je kan rustig eens de namen bekijken van onze internationals die een interlandverleden opgebouwd hebben. Iedere voetballer die stopt als international zal in de toekomst worden bijgeschreven op de WALL of FAME.

Voor ALTIJD eeuwige roem!!!


PS: Ik heb met vele toppers mogen spelen. Nooit zal ik jullie vergeten. Ik kon alleen maar uitblinken met goede teamplayers om me heen. Ongetwijfeld had ik hier nog veel meer namen en mooie sprekende foto’s neer kunnen zetten. Maar dat is voor mij, maar zeker voor onze redacteur, een te grote lijst om te vermelden. Excuus daarvoor .

Publicatiedatum: 15 mei 2019