Een tijdje terug nam oud-collega Monique Eemsing contact met mij op, met de vraag of wij eventueel aan souvenirs van de LO&Sportorganisatie konden komen voor de inrichting van een oude kazerne in Ede die een nieuwe bestemming gaat krijgen.
Wij kennen Monique natuurlijk nog van haar tijd als LO&Sportinstructeur tot 2007 en in een van de afleveringen van de Pen lazen we een en ander. Toen ik net in de redactieraad van de Zandloper zat, maakte zij al indruk met haar 5e plaats in de pittige dameswedstrijd ‘Ultimate Fitness Challenge’ – de finale vond plaats op Curaçao waar ook onze sportinstructeur Annet van Werkhoven aan deelnam en als 17 eindigde.
In een later stadium viel Monique mij op vanwege haar stoere wandelavonturen in de bergen, die zij steevast solo ondernam. Een dame met pit!
Via Stafadjudant Jan Welling hebben we al snel een vlag en schild weten te regelen en voor de overdracht van de attributen is Monique mij persoonlijk komen opzoeken in Amersfoort. Tijdens een wandeling in de omgeving hebben we een fijn gesprek gehad over hoe het haar anno 2021 vergaat.
Kan je nog eens vertellen waar de souvenirs voor zijn?
“Eigenlijk is het een via-via verhaal en heb ik er verder persoonlijk niks mee te maken, behalve dat ik iets wilde doen voor een ander. Ik zit tegenwoordig als vrijwilliger bij het Veteranen Search Team en een collega vrijwilliger hoorde dat ik bij de LO&Sportorganisatie had gezeten. Een vriend van hem is bezig een restaurant te beginnen in het oude sportgebouw in Ede. Al die kazernes zijn tegenwoordig in beheer van een projectontwikkelaar waar een aantal gebouwen als monumentaal pand worden behouden, voor de rest komen er in dat gebied nieuwbouwhuizen te staan. Die vriend wil wel graag de historie van het terrein in ere behouden en gaat het restaurant inrichten met diverse souvenirs van de eenheden die daar jarenlang hebben gezeten. Dus vandaar...”
Je zegt vrijwilliger bij het Veteranen Search Team, kun je daar iets meer over vertellen?
“Het VST is bijna 4 jaar geleden opgericht na de zoektocht van Anne Faber. Daar hebben destijds heel veel mensen met een militaire achtergrond geholpen met de zoektocht. De stichting bestaat uit 80% veteranen en de rest uit de andere geüniformeerde beroepen zoals politie, brandweer etc. We worden ingezet op verzoek van de politie om mee te helpen zoeken naar vermiste personen. Binnen 2 uur staat er tegenwoordig een groep van 80-100 man klaar die uit het hele land komen, zoveel inzet krijgt de politie niet op de been. Door de manier van gestructureerd werken, inzicht in terrein en gewend aan wisselende omstandigheden is dit ook alleen maar bestemd voor mensen met een geüniformeerde achtergrond. Als we iets vinden wat verdacht is dan nemen we ook meteen halt en we pakken zelf niks op, we willen geen sporen vernielen. Verder komt daarbij natuurlijk ook een stukje mentale verwerking bij kijken als je een vermiste persoon levenloos aantreft. Inmiddels is er ook zoveel kennis aanwezig binnen de stichting dat we elke keer weer onze meerwaarde tijdens de zoekacties laten zien.”
Ik kan me die zoekactie naar Anne Faber nog heel goed herinneren, wier lichaam gedumpt werd door Michael P. in de bossen van Zeewolde, waar ik regelmatig met de ATB mijn mountainbike trainingen afwerkte. Sinister detail: P. heb ik als adspirant ooit nog conditietraining gegeven toen hij bij mijn jongste zoon in het elftal zat.
Wat was de reden dat je hiervoor hebt aangemeld?
“Vorig jaar zomer las ik een bericht dat er een zoekactie bij mij in de buurt was geweest met behulp van het VST. Ik heb meteen op hun website gekeken en daarna aangemeld, had een erg onderbuik gevoel dat ik hier in mee wilde helpen en mezelf nuttig kon maken voor de maatschappij. Zeker in deze tijden van Covid zijn er veel mensen depressief en zien het leven helaas niet meer zitten.
De eerste keer dat ik aanwezig was bij een zoektocht kreeg ik meteen het gevoel weer van kameraadschap en een soort van ‘ik ben weer thuis’. Ben nu toch al bijna 14 jaar bij defensie weg en dat gevoel heb ik niet bij het bedrijfsleven kunnen vinden, dus dit was een zeer goede zet ook voor mezelf. Iedereen heeft het afgelopen jaar met Covid op zijn eigen manier ervaren en ik heb eerlijk gezegd gewoon geen leuk jaar gehad. Door het heel veel thuiswerken, blessures, operatie en privé was het niet altijd even makkelijk. Dus deze positieve wending kwam voor mij mentaal ook erg goed uit, ondanks dat de reden van een zoektocht niet leuk is. Maar de voldoening, kameraadschap, teamgevoel en het ontmoeten van oud-collega’s was voor mij een zeer welkome aanvulling. Het VST bestaat inmiddels uit ongeveer 1800 vrijwilligers waaronder ook een aantal rondlopen met PTSS en het mooie van deze stichting is dat ze kijken naar wat je wel kan doen en niet naar wat je niet kan doen. Daardoor hebben ze weer het gevoel dat ze hun steentje kunnen bijdragen en zijn ze omgeven door mensen die begrijpen wat ze doormaken.
Het is inmiddels aardig professioneel aan het worden en het is niet alleen de zoektocht, maar er komt zoveel meer bij kijken. De voorbereiding, plannen, facilitair en diverse specialisten zoals een drone-, bunker-, biker- en een trackers-team. We hebben sinds kort zelfs een cadiwagen waaruit koffie/thee/soep of een broodje worst wordt geserveerd. De zoekacties kunnen soms lang duren en dan is het niks fijners als er drinken en eten opgevoerd kan worden of als je terugkomt iets warms klaarstaat.
Inmiddels ben ik nu een jaar lid en aardig fanatiek met nu 22 inzetten waar ik bij ben geweest. Dat is de stichting ook niet helemaal ontgaan en heb nu al diverse cursussen mogen doen en zelfs een paar keer als groepscommandant meegelopen.
Het blijft wel een balans zoeken tussen werk en privé. Het moet natuurlijk wel mogelijk zijn dat ik op stel en sprong weg ga, daarbij werk ik nog fulltime, ik lever daar wel verlofuren voor in of werk op een ander moment weer door. Een privé afspraak zeg ik er rustig voor af en dat weten mijn vrienden ook en gelukkig steunen ze mij daar ook in. Voor mij is dit heel belangrijk om mijn bijdrage hieraan te kunnen geven en het doet mij als persoon ook erg goed. Ik ben dan ook supertrots om hier onderdeel van te zijn. Voor meer info kijk dan even op www.veteranensearchteam.nl.”
Je geeft aan dat je fulltime-time werkt en wat doe je tegenwoordig.
“Ik ben recent (begin mei) met een nieuwe uitdaging begonnen als planner bij de politie. Dus zit midden in mijn inwerk traject en dat is al een uitdaging op zich. Veel nieuwe indrukken en systemen en dat heeft even zijn tijd nodig om alles onder de knie te krijgen. Maar dat gaat zeker lukken, dus voor nu even minder tijd voor andere dingen.”
Gefeliciteerd en ik wens je heel veel succes in deze nieuwe uitdaging.
Ik wil nog wel 1 ding weten, hoe gaat het met je wandelavonturen in deze tijden?
“Dat staat helaas een beetje op een laag pitje. Ik wandel nog steeds heel erg graag en probeer ook wel regelmatig op pad te gaan. Maar heb afgelopen 2 jaar vele blessures gekend en een operatie aan mijn schouder gehad, daarvan ben ik nog steeds herstellende. Nou heeft COVID ook niet echt bijgedragen aan grote avonturen in het buitenland. Dus daar valt op dit moment niet veel over te vertellen. Laatste grote avontuur was zomer 2019 van de beklimming van de Größvenediger (3666m) en poging van de Größglockner (3798m), die laatste zijn we met de groep gestrand in de berghut (3452m). Het weer was al slecht, met sneeuw vertrokken ‘s nachts, veel mist onderweg en uiteindelijk onweer op komst. Dus we moesten snel de berg weer af.
Voor nu is voor mij belangrijk om eerst helemaal te herstellen en wie weet ga ik nog ooit eens een poging wagen. Maar mis de bergen wel heel erg, ik hoef niet meteen weer zo hoog, maar een mooie huttentocht verlang ik ook wel weer naar. Gelukkig ziet het er weer een stuk beter uit, dus wie weet dit jaar toch weer naar de bergen.”
Publicatiedatum: 19 juli 2021