Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

25 JAAR ZANDLOPER
INTERVIEWLUNCH MET ROB JANSEN EN RICHARD WICHHART

Door Paul Lindeboom

De eerste Zandloper zag in november 1994 het levenslicht. Rob Jansen zat voor dat exemplaar als redacteur in de redactieraad en vanaf de tiende editie in 1996 voerde hij het bewind als hoofdredacteur. Die ‘herenbaan’ bekleedde hij tot aan zijn FLO in 2001 en hij werd direct opgevolgd door Richard Wichhart, die deze functie misschien wel tot aan zijn dood invulling gaat geven want ondanks zijn afscheidsreceptie in 2014 levert hij nog steeds ons mooie bedrijfsblad op. Met deze twee coryfeeën lunchte ik vanmiddag in Rhenen. Een waar genoegen, en dat kwam niet door de (door beide) aanbevolen tonijnsalade.

Het is een van de weinige keren dat ik nauwelijks sturing hoef te geven aan een interview. Rob (72 inmiddels) voert het hoogste woord, stapt van het ene onderwerp naadloos over naar het andere, en Richard doet tussendoor ook zijn duit in het redacteurszakje. Zo was het voorheen eigenlijk ook altijd al, de twee hebben driemaal met elkaar gewerkt waarbij Richard steevast de tweede man was. Logisch dat Richard op de uitnodiging reageerde: “leuk dat je ook mijn leermeester benaderd hebt”.

Eerder Verworven Competenties
Zo ging het niet slechts op de Saksen Weimarkazerne, op de Kromhoutkazerne en in Ede maar ook bij de overdracht van het hoofdredacteurschap. Rob had in het jaar 2000 Richard al getipt over de naderende vacature, die zich daarvoor in eerste instantie niet geschikt achtte. Doordat hij echter de administratie van alle (bedrijfs)panden van zijn vader overnam en veel correspondentie met de Belastingdienst en andere overheden moest voeren, was een cursus Schriftelijke Vaardigheden geen overbodige luxe en rolde hij er toch langzaam maar zeker in. Workshops journalistiek, desktop publishing (opmaak) en fotografie volgden daarna rap.

Voor Rob verliep dat veel vloeiender, want in het einde van de jaren ’80 werd hij al aangesteld bij de Gelderlander als sportverslaggever. Daarvoor was hij jarenlang voetbaltrainer in de hogere amateurregionen (in Tiel en omstreken) en werd in een periode zonder club benaderd om op de zondagen verslag te doen van de regionale voetbalwedstrijden. Rob ziet zichzelf die eerste keer nog zitten in het redactielokaal, zwetend achter een typemachine vanwege het halen van de deadline.
Dit doet Rob op dit moment nog steeds, nu al zo’n dertig jaar. Niet slechts van voetbalpartijtjes, maar ook van wielerkoersen, waterpolo en andere balsporten.

Baasjes
We zitten inmiddels aan de tweede kop cappuccino. Richard vertelt over een van zijn inleveropdrachten voor het examen journalistiek. Hij had hiervoor oud-collega Henk Burg geïnterviewd, die afgekeurd was voor het werken op hoogte en middels een afgedwongen vertrekpremie naar Suriname was geëmigreerd. Tijdens het interview liet Henk vallen dat hij kennis gemaakt had met Desi Bouterse maar Richard zoomde, zoals we hem kennen, volledig in op de verhalen van en over Henk zelf. Dat viel niet in goede aarde bij de examinator, die van mening was dat verhalen over Bouterse veel interessanter waren. Gelukkig smaakt de cappuccino toch goed.

Rob heeft eigenlijk geen tijd voor deze Italiaanse koffievariant. Fietsen is nog steeds zijn favoriete bezigheid en hij verhaalt kleurrijk over zijn belevenissen in de Dolomieten vorig jaar en een beklimming van een col nabij het Spaanse Sevilla, waarbij hij liefst richting de 4700m hoogte reikte. De 25km lange afdaling vond hij beduidend minder leuk.
In een van de Zandloper-edities uit 2004 had ik vanochtend voor vertrek naar Rhenen nog zijn avontuur gelezen van de fietstocht van Tiel naar Athene. De meeste sportliefhebbers bekijken dit evenement vanachter de buis, Rob wilde het live aanschouwen en fietste in 26 dagen tijd ruim 3600 kilometer. Fit baasje.
“Ja, maar ik sport ook twee keer in de week, hoor”. Richard heeft een abonnement bij een sportschool. E-gym. Zijn verhalen aanhorend blijkt het een Technogym-achtige manier van indoorsporten te zijn, met een chip die de fitnessapparatuur volledig instelt op de lichaamsmaten van Richard. En van zijn vrouw, die zelfs toegaf dat dit de beste keus van de laatste jaren was.
Eerder dit jaar was Richard nog actief met het herstellen van stormschade aan de diverse panden. Reparaties die hij nog steeds zelf uitvoert. Handig baasje.

Richard en zijn vrouw. Vroeger samen in het korfbalteam, nu samen op E-Gym.

De gevolgen van de Provo’s en actiegroep Onkruit
Even terug naar dat fietsen van Rob, want op de foto in die Zandloper waren zijn lange haren mij opgevallen. “Ja, dat heeft mij jarenlang wel achtervolgd.” Diverse anekdotes volgen, zoals het verplichte bezoek aan de dienstkapper in 1963 toen hij voor zijn nummer opkwam (kort nadat Reiner Paping die helse Elfstedentocht won) en die opperwachtmeester van 11 Verkenningseskadron die kort na het opheffen van het verbod op lang haar – Rob zat in deze periode toevallig maandenlang met zijn been volledig in het gips en zag zijn kans schoon – die letterlijk tegen Rob zie: “tegen jou praat ik niet meer!” Of die voetbalwedstrijd bij de mariniers in Doorn waar Rob als enige geen toegang kreeg tot de kleedruimtes.
Speciaal voor deze lunch is Rob gisteren naar de kapper geweest en heeft er een flink stuk van af laten halen. Kijk naar de actuele foto’s en het is vandaag inderdaad iets minder lang. Voor iemand van 72 nog wel bijzonder.

De leerling en de meester
We hebben de tonijnsalade inmiddels naar binnen gewerkt. Een van de laatste gespreksonderwerpen is het allereerste artikel dat Richard als hoofdredacteur schreef toen hij in 2001 de functie van Rob overnam. Ook dit heb ik vanochtend voor vertrek naar Rhenen gelezen en dildo’s doen het gewoon goed in een gesprek met mannen onder elkaar. Het betrof een opdracht waar hij drie kwartier de tijd voor kreeg en de opdracht luidde: “Schrijf een column over de krant in 2010. Je hebt 45 minuten de tijd. Succes.”. Het resultaat van de leerling lees je hieronder, de leermeester van Richard heeft daar ongetwijfeld op een of andere manier aan bijgedragen.

Vroeger
“Het is een mooie lentedag in het jaar 2010. Ik loop naar zolder, zoals altijd op de zaterdagmorgen, om de krant te lezen. De computer staat standaard aan want het hele gezinsleven draait om dit apparaat. Tot mijn verbazing staat hij uit. Het opstarten lukt niet dus zal, zoals wel vaker het geval is, het netwerk eruit liggen. Moedeloos word ik van deze 'moderne' journalistiek. Ik plof neer op mijn bureaustoel die gelijk drie meter achteruit rolt en tot stilstand komt tegen een oude en vergeten boekenkast. Herstellende van de klap zie ik een vergeelde krant uit het jaar 2000 liggen. Weemoedig denk ik terug aan de tijd dat de journalistieke kunsten door een krantenjongen, vaak te laat, bezorgd werden. Zodra de krant er was, zocht ik een stil en prettig stekje op om, genietend van de lentezon, de krant te lezen. De regering moest zo nodig meegaan met de tijd. "Milieu" was het heilige woord om papier uit te bannen. Meegaan met de moderne tijd. "Internet" het multifunctionele woord en tevens 'de' oplossing.
Geflikker op het scherm brengt mij terug in de werkelijkheid. Ik rijd met mijn bureaustoel richting de computer en start de ochtendkrant op. Eigenlijk moet ik naar het toilet. Vroeger nam ik de krant mee, nu wip ik ongemakkelijk op de stoel heen en weer. De computer verlaten kan inhouden; plaats vergaan en ingenomen worden door iemand van het gezin. Ik zoek mijn favoriete sportsite op. Verdiept in een spannend verhaal schrik ik me het 'pleuris' en wederom verplaatst mijn stoel zich drie meter naar achteren. Op mijn scherm is een levensgrote foto van een superdildo verschenen. Reclame van één van de seksbazen die het internet beheerst. Op dat moment komt mijn zoon boven, kijkt naar het scherm en daarna medelijdend naar mij. Stotterend vertel ik hem dat ik de krant aan het lezen was. "Maar natuurlijk" antwoordt hij en vraagt of hij achter de computer mag. Hij moet nog huiswerk maken, wetende dat 'huiswerk' het magische woord is om mij achter de computer vandaan te krijgen. Ik verplaats mij naar beneden richting toilet. Rondkijkend denk ik aan vroeger, zo'n tien jaar geleden, toen deze ruimte nog vol lag met kranten en ongevraagde reclameblaadjes. Na gedane arbeid kom ik erachter dat het toiletpapier op is. Vroeger had de 'ouderwetse' journalistiek hier een oplossing voor gehad.”

Ik verlang stiekem terug naar de tijd dat deze twee hoofdredacteuren actief waren op de Bernhardkazerne in gebouw Y, en de Zandloper nog gewoon op de deurmat viel…..

Publicatiedatum: 27 november 2018