Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

GRENZELO&S
DEEL 2: WIM VAN BREUGEL

Door Wil Maaswinkel 

Wim en Ilse van Breugel

De serie GrenzeLO&S schenkt aandacht aan collega's die niet alleen in de LO&Sportorganisatie werken/werkten maar ook door hun verblijf in het buitenland ervaringen hebben opgedaan!

Onze (oud-)collega Wim van Breugel voldoet aan alle voorwaarden die GRENZELO&S stelt! Wim werkte 33 jaar bij ons en verliet de LO&Sportorganisatie 15 jaar geleden. De redactie is vereerd dat Wim positief heeft gereageerd op onze uitnodiging mee te doen. Ongetwijfeld zijn er veel lezers die Wim kennen maar als warming-up voor zijn verhaal stelt hij zich eerst maar even voor.

Wim stelt zich voor:

Ik ben Wim van Breugel, getrouwd met Ilse en we hebben 3 dochters en 5 kleinkinderen variërend van 5 tot 23 jaar. We verbleven ruim 14 jaar in Zuid-Spanje. Maar eerst wat meer omtrent het werken binnen de LO&Sportorganisatie.

•     In 1968 in dienst gegaan met de 100% intentie om uiteindelijk Sportinstructeur te worden.

•     Na een ruime voorselectie behoorde ik tot de gelukkige kandidaten en ben eind 1972 in opleiding gegaan voor LO&Sportinstructeur, toen nog in Hooghalen.

•     In 1973 besmet geraakt met het Oriënteringsloop-virus, later meer daarover.

•     Na de opleiding kortstondig gewerkt op enkele Sportgroepen in het zuiden des lands, wat werd afgesloten met een 3-jarige plaatsing op het PIROC te Veldhoven.

•     In 1977 gevraagd om op de KMA te komen werken, wat ik heel bijzonder vond en achteraf bekeken ook met heel veel plezier en voldoening heb gedaan. Het werken met Cadetten, die 3 tot 5 jaar grotendeels op de KMA aanwezig waren, gaf extra mogelijkheden om op sportief en persoonlijk gebied meer op te bouwen, wat mij persoonlijk goed aansprak. Aldaar ongeveer 10 jaar mogen werken met bijzondere en goed gemotiveerde collega’s met elk hun specialisatie. Vooral de onderlinge samenwerking en het vertrouwen in elkaar was zeer goed. De “op tijd is te laat” mentaliteit sprak me wel aan.

•     In de jaren 87-88 en 89 werd mij de functie C-LO&Sportgroep OCAAT en Rijschool Tilburg aangeboden. Dat was na 10 jaar KMA best een uitdaging om als C-LOSportgp op eigen benen te kunnen staan. Het zouden achteraf bekeken mooie maar zeer drukke jaren worden. Ten eerste omdat het 2 sportgroepen tegelijk waren om aan te sturen, waarvan de Rijschool Tilburg binnen enkele maanden zou worden opgeheven, en ook de Kromhoutkazerne zou worden gesloten. Dat heeft echter nog ongeveer 2 jaar geduurd. Daar kwam in diezelfde periode de functie als trainer/coach van het Nationale Militaire Oriënteringsloopteam (NMOLT) bij. Met als bijkomende werkzaamheden het organiseren van diverse Regionale, KL en Nationale Militaire kampioenschappen Oriënteringsloop.

•     De volgende stap van 1990 t/m 1992 naar het Rayon Brabant Midden werd weer een hele andere werkomgeving. Tevens de bevordering tot adjudant. In diezelfde jaren werden de Rayons en Regio’s opgeheven en omgevormd naar LO&Sportdistricten. Dus ook gelijk betrokken bij deze gewijzigde organisatievorm.

•     Van de rustige werksfeer op en vanuit het districtsbureau eind 1992 naar de altijd rumoerige, vaak hectische, altijd afwisselende maar goed lopende LO&Sportgp van de GMRvS kazerne te Oirschot. Waar de Kap. Harry van Megen als C-LO&Sportgp verantwoordelijk was voor het geweldige functioneren. Geen enkele dag zonder wijzigingen binnen de planning. Maar door de voortreffelijke werksfeer met optimale collegialiteit stond iedereen voor elkaar klaar om te helpen waar nodig.
Door de onvoorziene snelle wisseling van Commandanten LO&Sportgp werd mij gevraagd om na de officiële 3-jaarlijkse plaatsingstermijn nog 2 jaar te blijven en zelfs daarna nogmaals 2 x 1 jaar vanwege de gewenste continuïteit.

•     Na 7 jaar Oirschot richting Breda naar de LO&Sportregio Z-W NL. De functie aldaar gecombineerd met de organisatie van diverse Oriënteringsactiviteiten en andere grote internationale wedstrijden, waar ik later op terugkom.

De Oriënteringsloopsport (van beginner tot kampioen)

Zoals ik eerder al aangaf, ben ik in 1973 besmet door het OL-virus. Dat gebeurde door het deelnemen aan een OL-wedstrijd in de omgeving van Ossendrecht. Uiteindelijk gefinisht met een matige uitslag. Maar wel genoten van het goede gevoel dat ik ervaar als ik mezelf uitdaag om zo snel mogelijk in de vrije natuur de juiste routekeus te maken om de goede posten te kunnen vinden.

Na een jaar van veel looptrainingen, deelname aan OL-wedstrijden en veel kaartstudie, werd ik gevraagd door de toenmalige trainer, Aoo Frans Kuys, om lid te worden van het Nationale Militaire Oriënteringsloopteam (NMOLT).

•     Dat resulteerde in 1976 in de eerste deelname aan het Mil. Wereldkampioenschap OL in Finland. Waar ik met veel te weinig ervaring, zeker internationaal, de wedstrijden heb volbracht maar met marathon-tijden achterin het klassement ben geëindigd. Een harde maar prachtige leerschool.
Door deze harde confrontatie de uitdaging aangegaan om alle vormen van loop-, techniek- en kaartleestraining te optimaliseren. Daarnaast veel nationale als internationale wedstrijden gelopen om dit in de praktijk te brengen, wat heeft geleid tot veel betere uitslagen. De jaren daarna nog deelgenomen aan Mil. Wereldkampioenschappen in bijna alle Europese landen, met Rusland en Brazilië als uitschieters. Gelukkig ook met beduidend betere resultaten. Ook nationaal opgeklommen naar de top door zowel 6 Nationale als KL-Kampioenschappen te winnen.

•     In 1987, door de dienstverlating van de Aoo Frans Kuys, de functie als Trainer/Coach van de Nat. Mil. OL ploeg overgenomen. Wat globaal inhield: het plannen, verkennen, uitwerken, uitzetten en begeleiden van de centrale trainingen en wedstrijden voor de Nat. OL-ploeg. De bijkomende taak was het coördineren/controleren van het aanmaken/reviseren van het oriënteringsloopkaarten-bestand tussen Defensie, de Civiele Bond en de Topografische Dienst.
Omdat het naast mijn hoofdfunctie moest gebeuren ging het ten koste van vele privé uren. Gelukkig kon mijn echtgenote daar begrip voor opbrengen, waar ik haar nog steeds dankbaar voor ben. Ook de Maj. Ton de Vaan was als Chef d’équipe een geweldige steun waarvoor niets teveel was.

De opofferingen werden ruimschoots vergoed door de fantastische inzet van de teamleden.

Behoudens de trainingen vele weekenden voor een wedstrijd even op en neer naar Duitsland, België, of voor een 2-3 daagse wedstrijd naar Bordeaux, Denemarken, Zwitserland, enz.

In 1997 de functie van Trainer/Coach overgedragen aan de Sm Wil Alards die met zijn inzet, goede Oriënteringsloop- en organisatievermogen de juiste kandidaat was.

Echter ook in die jaren tot 2003 de Regionale, KL- en NMK’s georganiseerd. Met ingang van medio 2002 werd ik vrijgemaakt van mijn hoofdfunctie om in 2003 de internationale Military Orientation March voor het CIOR te kunnen organiseren en voor het eerst in Nederland in 2004 de Militaire Wereldkampioenschappen Orienteering met 30 deelnemende landen. Beide evenementen zijn zeer goed verlopen wat voor de nodige voldoening heeft gezorgd.

Na deze periode tot de eindstreep in het najaar 2005 de taken van Kwaliteitsbewaker Oriënteringsloop weer opgepakt en tot slot het stokje weer overgegeven aan Sm Wil Alards.

Dit alles ter kennismaking en inleiding, nu waar het artikel echt over moet gaan.

Het vertrek naar en verblijf in Spanje

Door de ervaring dat mijn vrouw Ilse telkens minder last had van haar (gelukkig lichte) artrose in het warmere/minder vochtige zuiden hadden we besloten om daar in 2002 een stukje grond te kopen. Met de wetenschap dat als we er later niets mee zouden ondernemen we het altijd voor een leuke prijs zouden kunnen verkopen. Uiteraard in overleg met onze dochters die het, hetzij met gemengde gevoelens, toch goedkeurden.

In de jaren die volgden, ging het onverklaarbaar bergafwaarts met de gezondheid van mijn echtgenote. Na vele onderzoeken die weinig opleverden, zagen we onze Spanje plannen langzaam maar zeker in duigen vallen.

Totdat eind 2005 de zoveelste specialist eindelijk de oorzaak ontdekte. Dat was voor ons de ommekeer om toch te durven vertrekken.

We zijn ervoor gegaan en hadden binnen enkele weken ons huis verkocht en vertrokken in januari 2006 met de volgeladen VW-Transporter naar Torre del Mar.

Overwaarde van de verkoop van ons huis op de bank en de inboedel in 2 containers opgeslagen bij een transportbedrijf in Breda om er na anderhalf jaar weer uit te komen.

Onderweg naar Spanje leerde ik de eerste Spaanse woorden van mijn vrouw, zij had gelukkig in NL al de nodige lessen Spaans gevolgd.

In Torre del Mar, gelegen aan de Middellandse Zee, 30 km ten oosten van Málaga, hadden we een appartementje gehuurd voor €300 p.m. Begonnen met de papieren te regelen voor gemeente en gezondheidszorg.

Na enkele maanden zei de Spaanse eigenaar dat het bedrag in juni omhoog ging naar €900 p.m. Geen probleem voor ons, wel voor hem, want binnen een week hadden we een ander, beter, groter, zonniger appartement voor €500 p.m. Daar zijn we gebleven tot ons nog te bouwen huis gereed was.

Een huis bouwen in Spanje

Ondertussen hadden we reeds contact gelegd met een Duitse architecte die zowel goed Spaans als Nederlands sprak. Het Nederlands geleerd tijdens haar studieperiode in Amsterdam. Zij was tevens onze tussenpersoon bij het zoeken naar een goede betaalbare aannemer.

Ons uitgangspunt was om te gaan bouwen op het in 2002 gekochte perceel, wat ondertussen 4x in waarde was gestegen dus bij eventuele problemen zouden we het perceel verkopen en gaan zoeken in een ruim aanbod bestaande huizen.

Helaas waren niet alleen de grond(rots)prijzen maar ook de bouwprijzen aardig gestegen de laatste jaren. Daarom toch een hypotheek(je) moeten afsluiten om alles rond te krijgen.

De offertes van diverse aannemers varieerden van 180.000 tot 300.000 dus geen moeilijke keuze. Het werd een klein familiebedrijf uit een naburig dorp.

Door de architecte een gedetailleerd bouwcontract laten opmaken met de afspraak dat we elke maand zouden betalen voor wat er daadwerkelijk gebouwd was.

Bouwcontracten waren echt niet gebruikelijk daar. Er werd b.v. gebouwd vanaf bouwtekeningen die in het café gemaakt werden op een bierviltje. Vermeldenswaardig is het gegeven dat onze aannemer altijd stipt op tijd was, bij welke afspraak en waar dan ook.

Dat in tegenstelling tot veel andere Spaanse ondernemers die rustig enkele uren of zelfs dagen later op hun afspraak verschenen en dat met een gezicht van: niet zeuren, ik ben er nu toch !!!

In juni 2006 begonnen met bouwen en in april 2007 gereed, dus de verhuiscontainers uit NL laten komen en begonnen met inrichten van het huis.

Voor ons begon nu de “bouwvakfase” daar we hadden afgesproken om diverse kleinere klussen zelf af te werken zoals: tuinmuren (met betonfundering), buitenkeuken cpl met water en elektriciteit, een kleine fitnessruimte, stucwerk en enkele honderden tegels o.a. rond zwembad, zolderruimte, enz.

Dus betonmolen aangeschaft en ruim een jaar (zonder te haasten) aan het klussen. Van LO&Sportinstructeur naar bijna allround klusjesman en gelukkig, met een ondertussen goed opgeknapte, hele handige creatieve vrouw.

Niet alleen bouwen maar ook genieten

Natuurlijk dat wel gecombineerd met het genieten op het 100m2 dakterras met 360 graden view. Met aan de ene zijde uitzicht naar de zee (op 400m) en de andere zijde naar de bergen tot over de 2000m.

Behoudens het genieten van het strand en het doorgaans prachtige berglandschap, hadden we ook al volop genoten van het Spaanse culinaire leven. Met in bijna alle restaurants de mogelijkheid om tussen 13.30 en 16.00uur het “Menu del Dia” te nuttigen. Meestal bestaande uit een driegangen menu inclusief drankje voor een soepele prijs van €6,50 tot €9,00. Heel vervelend!!!

Uiteraard mogen de Spaanse tapas niet onbesproken blijven. Met een zeer uitgebreide keuze uit heerlijke warme of koude tapas voor een prijs van doorgaans €0,70 tot €1,50 kan je je buik aardig rond eten.

Om misverstanden te voorkomen: dit zijn prijzen ten oosten van Málaga. Noemen wij de “arme kant” van Málaga. De westzijde van Málaga, met o.a. Torremolinos en Marbella, de rijke kant dus, is een stuk duurder. En dat met dezelfde zon, ja, het is keuzes maken!!!

De Spanjaarden zijn over het algemeen vrij open van karakter en met een beetje wil om wat Spaans te spreken, kan je snel contact hebben. Het familieleven, van jong tot oud samen, is heel belangrijk.

Leven in Spanje

Mijn vrouw heeft zich, ook in haar eentje, altijd veilig gevoeld, zowel overdag als in de avonden. We kunnen daar nog hele verhalen over vertellen omdat we altijd in Spaanse wijken tussen Spaanse buren hebben gewoond. Maar dat is wat teveel voor dit artikel.

In de jaren daarna veel bezoek gehad van onze kinderen en verdere familie/vrienden. Bij de diverse bezoeken van familie en vrienden kwam regelmatig de vraag of ook goede bekenden van hen eens bij ons zouden mogen verblijven. We wilden onze privacy niet opgeven maar hebben toch ingestemd om het een tijdje te proberen. Dus met ruime tussenpozen, via bekenden, gasten ontvangen om bij ons in de B&B te vertoeven. Zie bijgevoegde foto’s met informatie.

 

  • Wim3
  • Wim4
  • Wim5

Schilderen en sporten

Zoals reeds gezegd wilden we onze privacy niet teveel opgeven daar mijn vrouw graag met al haar creativiteit aan het schilderen was en ik graag, zonder creatieve gedachte, aan het sporten was.

In die jaren hoofdzakelijk op de racefiets. Doorgaans 6x per week, afwisselend redelijk vlakke trainingen langs de kustweg en de andere dagen de bergen in. De afstanden varieerden van 60 tot 180km met 1500 tot 3500 hoogtemeters. Het liefste fietste ik in de bergen omdat het daar een stuk rustiger was met verkeer en ik kon genieten van de geweldige uitzichten, ondanks de stijgingspercentages. Die regelmatig opliepen tussen de 10 tot bijna 20 procent. Ook de temperatuur die soms kon oplopen tot boven de 40 graden speelde een aardige rol.

Vaak fietste ik met mijn Spaanse maat die in het plaatselijke ziekenhuis werkte. Samen hebben we deelgenomen aan de eendaagse tocht in Murcia, over 175km met ruim 4000 hoogtemeters.

Daarna nog tijdens onze autovakanties van en naar Nederland diverse bergen beklommen zoals de Alpe d’Huez en de Col du Galibier. Zie foto.

Wim op de Galibier

 

De laatste Spaanse jaren het fietsprogramma omgezet naar 3x pw en 3x pw naar de fitness.

In die tijd diverse vakantietrips gemaakt met de langste trip van totaal 16.000km naar de Noordkaap. Tijdens die 3 maanden durende trip in onze gedeeltelijk omgebouwde VW Transporter geleefd. De reis ging door Spanje via Frankrijk, België, Nederland, Duitsland, Denemarken, Zweden en Finland naar de Noordkaap. Terug via de prachtige Noorse fjorden en Zweden, enz. Een simpele maar onvergetelijke en fantastische manier van reizen.

Zachte landing in Hollandia

Tijdens onze jaarlijkse bezoeken, meestal met vliegtuig, aan onze dochters in Nederland verbleven we afwisselend enkele dagen bij de ene en daarna bij de andere dochter. Totdat de vraag kwam om toch wat langer in Nederland te blijven waardoor het over en weer logeren te lastig werd. Vandaar de wens om ook in Nederland een eigen stekkie te hebben om te verblijven. Daarom de knoop doorgehakt om ons huis in Benajarafe te verkopen in 2016 en met de overwaarde daarop een Chaletje te kopen, dicht bij de kinderen in Nederland.

De laatste jaren Spanje werd het dus huren geblazen. Eerst een hoekwoning in Torre del Mar en de laatste 2 jaar een appartement direct aan de boulevard met fantastisch uitzicht.

Tenslotte na ruim 14 jaar Spanje, net voor het sluiten van de grenzen i.v.m. de corona, definitief teruggekomen naar Nederland. Ook hier weer met een positief gevoel verder genieten.

Afsluitend kijk ik terug op hele mooie perioden in het werken bij de LO&Sportorganisatie, het beoefenen van de oriënteringsloopsport en zeker ons verblijf in het zonnige Spanje.

Publicatiedatum: 21 mei 2021

In de serie 'GrenzeLO&S' verschenen eerder al de volgende artikelen:
aflevering 00 : de kick-off
aflevering 01 : Sam Cross