Het doneren van de Pumo Ri expeditie vlag door Gerrit Pasman aan de LO&Sportorganisatie, voor opname in het LO&Sport museum (waarover later meer), is de directe aanleiding om nog eens terug te keren naar een van die memorable hoogtepunten in onze nog relatief jonge historie: het symposium op Papendal over Vorming ter gelegenheid van ons 25-jarige bestaan.
De expeditie naar de Pumo Ri was …… ach weet je wat: we laten Rob Zimmermann dat toelichten met een verkorte weergave van zijn voorwoord in de Zandloper van april 2000, en daarna Gert Borneman over een van de voorbereidingstochten, waarna we volgende week de verslagen naar de Pumo Ri herpubliceren. Heerlijke verhalen nu het buiten weer kouder wordt.

Wie de berichten goed heeft gevolgd, weet dat een aantal enthousiastelingen uit onze organisatie zich momenteel voorbereiden op de uitdaging van hun leven, namelijk het beklimmen van een 7200 meter hoge Himalaya-reus, de Pumo Ri. Deze enthousiastelingen zijn Ruud Dominicus (van Hornekazerne, Weert), Gert Borneman (Kamp Koningsweg Noord, Schaarsbergen) en Gerrit Pasman (RVS-kazerne, Oirschot). Niet zo maar de eerste de besten dus, want alle drie zijn zeer ervaren klimmers en erkende specialisten op het gebied van RotsKlimmen & Werken Op Hoogte. Ze maken deel uit van een groep van tien personen, Serac 2000 genaamd. De expeditie vertrekt op 19 april 2000 vanuit Düsseldorf en volgens planning keren ze daar weer terug op 25 mei 2000.

In eerdere stukjes in de Zandloper hebben zij al het nodige verteld over de expeditie. In deze column wil ik wat dieper ingaan op de rol en het belang van de LO&Sportorganisatie van deze expeditie. Belang van de LO&Sport, hoor ik jullie denken, het is toch een privé onderneming? Inderdaad is alles begonnen vanuit hun persoonlijke belangstelling voor het klimmen. Maar hun belangstelling gaat verder. Zij zijn ook bovenmatig geïnteresseerd in groepsdynamische processen.
Binnen Serac 2000 wordt namelijk gewerkt met een systeem, SYMLOG genaamd. SYMLOG staat voor: System for the Multiple Level Observation of Groups. Met dit systeem is het mogelijk een grafisch beeld te schetsen van een aantal groepsdynamische processen. Dit grafisch beeld vormt de basis voor het inschatten van werkelijke of potentiële problemen en kan een bijdrage leveren aan een gepaste interventie in zo'n situatie. Leiders kunnen op die manier dus geholpen worden in het verbeteren van de effectiviteit van hun groep.

Mentale hardheid
De expeditie moet het hoogtepunt zijn van het opbouwen van SYMLOG-expertise door het testen van het systeem onder extreme omstandigheden. Op die manier wordt een bijdrage geleverd aan de ontwikkeling van 'high performance teams'. Daar zit dus ook de relatie met de KL en de LO&Sportorganisatie. Immers, we werken in een crisisorganisatie die veelal onder moeilijke omstandigheden moet functioneren. Naast het aanleren en onderhouden van vaardigheden en conditie, draagt de LO&Sportorganisatie bij aan de mentale hardheid van militairen.
We geven daar ook inhoud aan, soms door bewuste activiteiten (GVA's), maar vaak beïnvloeden we ook onbewust het vormingsproces. Het belang dat de LO&Sportorganisatie hecht aan vorming is terug te lezen in het Intern Bedrijfsplan, want we hebben zowel een middenlange termijn doelstelling (MLTD) als een target geformuleerd.
Deze luidt: De LO&Sportorganisatie wil een belangrijke bijdrage leveren aan de ontwikkeling van persoons-, groeps- en teameigenschappen. Vormingsactiviteiten zullen daarom een belangrijke plaats in haar programma's gaan innemen.

Sponsorovereenkomst
Toen dan ook in 1999, tijdens de vele avondjes binnen zitten, Gert Borneman en ik in gesprek raakten over de expeditie, de doelstellingen daarvan en het gebruik van SYMLOG, ontstond al ras het idee dat hier kansen lagen voor een win-win situatie.
Uiteindelijk heeft dat geleid tot een sponsorovereenkomst tussen de LO&Sportorganisatie en Serac 2000.
De ervaringen van de expeditie worden in een spetterende lezing gebundeld. Naast een aantal proeflezingen in de Regio' s, moet dat leiden tot een symposium dat ter gelegenheid van 25 jaar LO&Sportorganisatie wordt georganiseerd in april 2000.

Op het moment dat ik dit schrijf, duurt het nog zeven weken voor we vertrekken naar Nepal voor onze expeditie naar de Pumo Ri. Het komt nu toch wel erg dichtbij. Elk teamlid begint dat kriebelige gevoel te krijgen. We krijgen ook steeds meer vragen hoe de expeditie er voor staat. De mensen uit je omgeving worden ook enthousiast. Het gaat steeds meer leven. Op Kamp Koningsweg Noord (KKN) is het gerucht verspreid, dat we naar" de K2 gaan. Nou, die nog maar even niet.

Recentelijk hebben we nog een laatste wintertraining gedaan in Oostenrijk. We waren neergestreken in de omgeving van de Gross Glockner, nabij de Rudolfshut.

V.l.n.r. in het sneeuwhol: Patrick Walthuis, Ruud Dominicus, Ebe van der Molen, Gerard Broosens, Dolf Nijssen en Gert Borneman.

Omdat we self-supporting wilden zijn, moesten we al onze materialen mee naar boven nemen. Dat wil zeggen: eten voor een hele week, tenten, slaapzakken, matjes, ijsbijlen, pickels, branders, potten en pannen, klimuitrusting, touw, kleding, sneeuwschoenen enzovoort, enzovoort. Ik had vier tassen aan mijn Berghaus rugzak zitten en nog kon ik het niet kwijt. Het inpakken en meenemen van materiaal is altijd een probleem voor Nederlanders. Dat hoor je van alle buitenlandse gidsen. Die vragen zich altijd af wat wij altijd in die rugzak, zo groot als een koelkast, hebben zitten. Dit klopt wel. We hebben altijd alles bij ons, het liefst nog dubbel ook. Je tilt je een breuk (40 kg). Omdat we vaak veel te veel bij ons hebben, put je jezelf uit en kun je geen snelheid maken. En snelheid is veiligheid in de bergen. Daarbij kan een te grote rugzak behoorlijk instabiel zijn. Een misstapje is dan zo gemaakt!!

Passen en meten
Toch hebben we diverse malen mee gemaakt, dat een gids te weinig bij zich had. Op het moment dat het weer omslaat moel je in staat zijn gedurende langere tijd hier weerstand aan te bieden. Goede kleding, voeding en drinken is dan zeer belangrijk. Hier hebben we ze al diverse malen mee uit de brand geholpen. In het kleine en lichte rugzakje van de
gids zat niet wat er eigenlijk in hoorde te zitten, zodat ze in de problemen kwamen. ]n onze draagbare PSU kast zat het een en ander dubbel, dus dan help je elkaar. De bepakking van onze rugzakken is voor de gids die meegaat naar de Pumo Ri, Roman Dirnbock, een punt van aandacht. Hij komt er telkens op terug niet te veel mee te nemen. Dit komt ook omdat alles met het vliegtuig mee moet. We mogen per man 25 kilo meenemen als vracht en vijf kilo handbagage.
Dat wordt dus passen en meten.

Oostenrijk
Het is een bijzonder geslaagde week geweest in Oostenrijk. Op maandagmorgen kwamen we er om negen uur aan. We moesten met de lift naar de Rudolfshut en vandaar uit zijn we naar onze bivakplaats gelopen. Onder in het dal was het behoorlijk mistig. Hoe hoger we kwamen, des te beter werd het zicht. Onder een stralende zon werden de tenten opgezet.
Per twee man hadden we één tent ter beschikking. In de loop van de middag gingen enkele mensen ijsklimmen. Dat kan daar perfect, omdat we direct aan een bevroren stuwmeer lagen, Tegen de wand van de dam lag een mooie ijswand.
Enkele mensen bleven in het bivak om nog verschillende dingen in orde te maken, zoals een kooknisje en een materiaalhol.

Water
Er gaat veel tijd verloren om aan water te komen. Hiervoor moet sneeuw gesmolten worden, hetgeen een langdurig proces is. In de loop van de avond kookten we ons potje, praatten gezellig even na en gingen op tijd naar bed. Wat een
gefriemel was dil. Voor je jezelf eindelijk uitgekleed had en in je slaapzak lag, was het bijna weer tijd om te plassen.
Hier hadden we allemaal een fles voor aangeschaft, zodat je in ieder geval niet meer je slaapzak uit hoefde. Of je moest er naast mikken, dan had je een probleem.

Ingesneeuwd
Dinsdagmorgen stonden we op tijd op. Deze dag werd besteed aan lawinekunde en het zoeken van slachtoffers. Het aanbrengen van vaste touwen in sneeuwen ijs, het maken van verankeringspunten, EHBO en een bergreddingsactie. De dag was zo voorbij. Ik vroeg elke dag via de GSM het weerbericht en het lawinegevaar op. Dat zag er voor de dinsdagavond en de woensdag niet best uit. Men verwachtte storm en sneeuw. Dit heeft meestal een verhoging van het lawinegevaar tot gevolg. We stonden met onze tenten niet gevaarlijk, dus dat viel wel mee. Iedereen controleerde nogmaals de verankering van de tent en we maakten diverse sneeuwmuren om ons te beschermen tegen de wind. In de loop van de nacht begon het te stormen en te sneeuwen. De tent klapperde enorm en je vroeg je af of hij wel zou blijven staan. En wat zou er gebeuren als dit niet zo was? Daar wilde je dus even niet aan denken.
De tent werd naarmate de nacht vorderde steeds kleiner. Dat kwam omdat de sneeuw zich ophoopte tegen de zijkanten van de tent. Uiteindelijk lag ik bijna boven op Gerard en we konden ons niet meer uitstrekken. Het was allicht dus tijd om er uit te gaan. Ik ritste de binnentent open en zag tot mijn grote schrik dat alles onder de luifel totaal vol gesneeuwd was. De sneeuw was onder het zeil doorgewaaid. Onze buitenschoenen en diverse kleding zaten helemaal vol met sneeuw. Wat een prettig begin van de dag.

Zuurstof
Buiten gekomen constateerde ik, dat het vreselijk weer was. Het zicht was bijna nul, Door de storm was het vreselijk guur zodat alles wat nat was meteen bevroor, zoals je col en de handschoenen. Buiten koken en eten was niet meer mogelijk, dus we besloten Om een sneeuwhol voor de complete groep te graven. Hierdoor bleven we warm en konden we straks schuilen voor het slechte weer. In de loop van de dag was het hol klaar en kropen we erin. Het sneeuwde en stormde vreselijk. We vonden in het sneeuwhol beschutting tegen de wind en de temperatuur liep al snel op tot vijf graden boven nul. Dat was onder deze omstandigheden zeer aangenaam. We moesten constant in de gaten houden dat de opening niet dicht sneeuwde. In combinatie met de wind was dat zo gebeurd. Die avond gingen we vroeg naar bed.
We hamerden erop, dat niemand onder deze omstandigheden alleen wegging. Je was namelijk zo de weg kwijt. In deze situatie kan dat dodelijk zijn. Iedereen lag lang wakker en luisterde naar hel klapperen van de tent en het gieren van de wind. 

Sneeuwstorm

Ebe en Patrick lagen samen in een tent die vol in de wind stond. 's Nachts werd Ebe wakker. Het stonk in de tent. Er hing een ammoniak geur. Hij maakte snel Patrick wakker. Die constateerde dat de gehele tent ingesneeuwd was en dat er niet al te veel zuurstof in de tent meer was. Ze stonden op om zich uit te graven.
Donderdagmorgen werd het weer iets beter. De ingang van het sneeuwhol was niet meer terug te vinden. Ik begon te graven daar waar ik dacht dat het ongeveer was, Uiteindelijk zat ik een meter of drie verkeerd.
We kropen weer in het hol om gezamenlijk te ontbijten. Daarna braken we ons bivak af omdat we de laatste avond in de hut sliepen. De gids was vandaag aanwezig en zou met ons een tocht lopen. 's Avonds kregen we de laatste informatie en een dialezing over de Pumo Ri.

Sneeuwschoenen aan
Toen we alles afgebroken hadden, verzamelden we in de hut waar de gids op ons wachtte. Inmiddels was de zon gaan schijnen. Het uitzicht was adembenemend. Nu pas kon je zien hoeveel sneeuw er gevallen was, Hel was wel een gevaarlijke dag. Na twee dagen sneeuw met storm was het gebied zeer verraderlijk voor wat betreft lawinegevaar. Men gaf lawinegevaar vier, dat groot is. De gids stelde voor om een niet al te moeilijke top aan te doen. De  sneeuwschoenen moesten aan, anders zakte je tot aan je middel weg.
Uiteindelijk kwamen we na twee uur lopen bij de graat aan. Dit is de noordkant van de berg, Omdat de wind noord-oost was geweest, lag hier niet al te veel sneeuw, Deze was poederachtig zodat je weinig houvast had. Dat gaf af en toe dat kriebelachtige gevoel in je buik. Als je gaat glijden, lig je 150 meter lager via een afgrond in het dal. Uiteindelijk stonden we allemaal op de top waar het uitzicht prachtig was. Bij het naar beneden gaan, bleek dat dit altijd lastiger is dan het omhoog lopen. Iedereen was vol geconcentreerd om geen misstap te maken, We liepen terug naar de Rudolfshut. Het laatste stuk omhoog naar de hut toe moest iedereen als laatste oefening zijn eigen spoor trekken, Hier werd iedereen weer geconfronteerd met het feit dat dit zeer vermoeiend is.
Om vier uur gingen we terug naar de slaapzaal om ons in te kwartieren en werd het ook weer eens tijd om te douchen.

Lyrisch
Na het avondeten kregen we een fantastische dialezing van de heer Roepke van de DAV Summit Club. Hij was als gids al op de Pumo Ri geweest. De dia's waren prachtig. Het uitzicht vanaf de Pumo Ri op de Mount Everest, de Lhotse en de Nupste is onvoorstelbaar. Je kunt vanaf de top van de Pumo Ri de klimmers op Everest omhoog zien gaan. Deze steekt nog eens 1600 meter boven de Pumo Ri uit!!! De dia 's gaven een goede indruk van de route die wij gaan klimmen.
Als je tegen de berg aankijkt, bekruip je een gevoel van nietigheid en respect voor deze berg. Er zitten een aantal sneeuwen ijsvelden in die er niet om liegen. Dit blijkt ook wel uit de dia’s, soms was iedereen stil van bewondering.
Dan weer werden er kreten van enthousiasme geslaakt. Na het einde van de lezing was iedereen lyrisch. Eigenlijk zouden we wel meteen weg willen. We sloten de avond af met een paar heerlijke versnaperingen. Na een goede nachtrust was het al weer vrijdag en tijd om naar huis te gaan.
Wederom was het een prima training. De kleding en klimmaterialen zijn uitgetest onder slechte weersomstandigheden.
Ze voldeden uitstekend. Daarbij heeft iedereen weer het nodige geleerd en ervaring opgedaan. In de loop van de avond was iedereen weer thuis en keek verlangend naar de kalender, 19 april, de dag van ons vertrek naar Nepal.
Ik hou jullie op de hoogte.

Publicatiedatum: 17 november 2023