Defensie levert een bijdrage aan de versterkte militaire aanwezigheid van de NAVO in Litouwen, de zogeheten Multinational Battle Group. Het gaat om 270 militairen voor een battlegroup waar meerdere landen deel van uitmaken.
De LO&Sportorganisatie levert al vanaf het allereerste begin een militair sportinstructeur. Eind januari kwam Rick Post terug naar Nederland, en in het intranetbericht lazen we over twee mooie onderscheidingen. Een Instructeur Klim Toren (IKT) opleiding, waarvoor Rick eind maart slaagde, zorgde voor dit verlate interview.

Hoe kijk je in zijn algemeenheid terug op je uitzending naar Litouwen? Wat waren je mooiste sportorganisaties?
“Over het algemeen kijk ik met een goed gevoel terug op de uitzending in Litouwen. Tijdens mijn inzet heb ik een goede tijd gehad op een unieke locatie. Het contact met buitenlandse eenheden, de verbinding die je maakt met je eigen eenheid en de mogelijkheden die je daar hebt maken het een mooie locatie om ons werk uit te voeren.
Zo werd ik in de eerste weken al benaderd door de CSM. Hij had vanuit de Litouwse Brigade de vraag gekregen of wij als Nederlanders iets konden betekenen in de Best Squad competitie. Een 3-daagse competitie waarbij verschillende nationaliteiten op alle militaire gebieden strijden om de eer zichzelf Best Squad te mogen noemen. Van navigeren bij nacht tot vreemde wapensystemen in en uit elkaar halen, het zat er allemaal in. De CSM vroeg aan mij of ik iets unieks wist waar de Nederlanders zich in onderscheiden en ik moest meteen aan onze LTV opdrachten denken. In de voorbereiding ben ik met de CSM bij de Litouwse Brigade geweest en hebben we daar de doelstellingen en beoogde effecten doorgenomen. Daarna ben ik aan de slag gegaan. De oude hindernisbaan wilde ik gebruiken als locatie. Daar ben ik gaan kijken wat er mogelijk was en hoe ik de triggers in kon bouwen die ik vanuit de brigade meegekregen had. Samenwerking, participatief/directief leiderschap en communicatie moesten naar voren komen. Uiteindelijk heb ik de hindernisbaan in verschillende secties opgedeeld waarin ze per sectie een nieuwe opdracht vonden. Na 2 dagen draaien mocht ik het evenement bestempelen als zeer geslaagd. Straks meer over dit evenement.

Litouwen 1 Groep in actie op ladder

Litouwen 2 Groep in actie met brancard

Litouwen 3 NL in actie Rick op voorgrond

Natuurlijk mocht de grote marathon van Vilnius niet ontbreken. En omdat onze Nederlandse baas het belangrijk vond dat iedereen fit is, werd iedereen die het ene been voor het andere kon zetten verplicht om mee te doen. Niet iedereen hoefde natuurlijk de marathon te lopen. De keuze begon vanaf 5 kilometer. In de voorbereiding ben ik begonnen met het aanbieden van looptraining om techniek aan te leren, maar ook om kennis over trainingsschema’s op te doen en het opwerken naar een marathon. In de periode vooraf heb ik een lezing gegeven over de voorbereiding op een marathon, denk aan voeding, slaap en mentale voorbereiding. Na een hoop werk verzet te hebben om het evenement te doen slagen (1500 T-shirts en startnummers gesorteerd en uitgedeeld, bus indelingen, Duitsers overtuigen van het nut en belang van bewegen en wat al niet meer) brak de dag aan.
Echter, 300km verderop woedde er een hevige bosbrand in het buurland Wit-Rusland. Er kwam een bericht uit dat er fijnstof van de rook over Vilnius zou kunnen trekken. Het evenement werd opeens niet meer verplicht en collega’s mochten zelf de keuze maken of ze er nog heen wilden en het ‘’risico’’ zouden lopen dat ze fijnstof in zouden ademen. Je raadt het al, ongeveer 75% daagde de volgende ochtend niet op bij de bus. Uiteindelijk deden we nog met zo’n 100 Nederlanders een paar Noren en een handje vol Duitsers mee. Zelf heb ik de marathon gelopen en heb ik de eerste 35 kilometer vrij soepel gelopen. Na een 3 uren gelopen te hebben stond er opeens een man met een mokersgrote hamer langs de weg en die gaf mij een flinke opdonder. Het lichaam was leeg en de laatste 7 kilometer heb ik net binnen het uur weten uit de lopen. Voor mij ook weer een leerpunt over de impact van een marathon en wat het doet met het lichaam. Al met al was het uiteindelijk een geslaagde dag en hebben we er het beste van weten te maken.

In de eerste weken van de uitzending hadden we stralend mooi weer. Elke dag een knappe 25 graden en in de avonden was het nog lang warm. De volleybalvelden die achter het gebouw liggen waren elke avond bezet en dat bracht ons tot een Nederlands volleybal toernooi. Na dit evenement werd ik benaderd door de Duitse sportinstructeur en hebben we samen een internationaal volleybal toernooi opgezet. Met 24 teams werd er gestreden om de titel. De finale werd Nederland-Tsjechië. Toen de Nederlanders de eerste set met gemak wonnen, leek het een gelopen race. Maar de Tsjechen kwamen goed terug in de tweede set en sleepten deze nipt over de streep. Na een zeer spannende 3e set viel de beslissing in het voordeel van de Tsjechen die net wat scherper bleven spelen. Helaas geen Nederlanders op de eerste plek maar we konden terugkijken op een zeer geslaagd evenement.

Nou, nog eentje dan. De meest besproken uitdaging die ik aangeboden heb in Rukla. De 12-uurs Backyard Run. Het idee ontstond op het mid-term feest. Vlak daarvoor las ik een artikel over de Belgen die het wereldrecord Backyard Run hadden verbroken. Zij hadden 104 uur achter elkaar ononderbroken elk uur 6,1 kilometer gelopen. Dat is het idee van een Backyard Run. De laatste die de ronde voltooid wint de race. Op het feest stelde ik het idee voor aan een paar fanatieke lopers om dit ook in Rukla te organiseren en die reageerden er positief op. Ik wilde er eerst een 24-uurs loop van maken maar na een paar analyse slagen bleek dat al vrij hoog gegrepen. Een beetje downscalen en het voorbereiden kon beginnen. Een tent, een klok, een rondje en een aantal deelnemers en je hebt een evenement. Op 14 december zijn we om 08:00 begonnen met de eerste ronde. Op de dag zijn er 6 deelnemers uitgevallen die om wat voor reden dan ook niet meer verder konden. Uiteindelijk mochten 54 deelnemers (veel meer dan waar ik vooraf op had gerekend) om 20:00 ‘s avonds het shirt in ontvangst nemen.”

De angst van aan Rusland grenzende landen voor een inval zoals bij Oekraïne is (als we afgaan op berichten in de media) stevig toegenomen. Wat heb jij daar tijdens je missie van gemerkt?
“Tijdens de uitzending heb ik er weinig van gemerkt. Het is in principe een Europees land waar je aan het werk bent. Tijdens oefeningen dichter bij de grens moesten we wat spichtiger zijn. We mochten geen eigen telefoon meenemen en we moesten goed bedenken wat we wel en niet via de radio gingen zenden. We kregen wekelijks een update over de situatie en daarin hoorde je wel wat dingen maar dat was nog steeds een ver-van-je-bed show. Vooral veel ondermijning via social media en nepnieuws verspreiding waar we voor gewaarschuwd werden. Ik heb daar zelf niks van gemerkt en dat kwam denk ik niet doordat ik me perse anders heb gedragen. Je kon daar gewoon met thuis bellen en we konden daar een simkaart kopen met internet. Dus het was niet veel anders dan we gewend zijn.”

In het bericht dat op intranet geplaatst werd over jouw terugkeer in Nederland, lazen we dat je 2 speciale onderscheidingen in ontvangst hebt mogen nemen.  Wat was de eerste onderscheiding en waarvoor heb je die verdiend?
“Zoals gezegd zou ik terug komen op de Best Squad competitie. Tijdens deze competitie heb ik de oude hindernisbaan omgedoopt tot een grote LTV baan. Waarin de groepscommandanten telkens op andere manier werden gedwongen om de groep in te zetten en andere leiderschap stijlen te laten zien. De eerste dag kwam de brigadecommandant van de Iron Wolf Brigade kijken en was onder indruk van de manier waarop wij onze groepscommandanten trainen en triggeren in verschillende leiderschap stijlen. Op de tweede dag kwam hij wederom kijken en had hij de krijgsmachtadjudant van Litouwen meegenomen. Daar heb ik een tijdje mee staan praten en zij vroegen of ik hun zulke dingen ook kon meegeven. Toen heb ik ze maar door verwezen naar hogerop, voor dat soort zaken heb ik niet genoeg sterren op mijn schouder en verdien ik te weinig. Op de derde dag was de afsluitingsceremonie op de Iron Wolf Brigade. Daar werd de winnaar bekend gemaakt. Het bleken weer de Litouwers te zijn. Ik heb me laten vertellen dat dit al jaren het geval is. Nederland werd 3e.  Na de tijd werd ik door de overste van de brigade aangesproken. Volgens hem was het onderdeel op de hindernisbaan het meest leerzame en best opgezette onderdeel van de wedstrijd. Hij gaf mij een coin die hij naar eigen zeggen slechts 2 a 3 keer per jaar weg gaf. Dus daar mocht ik best trots op zijn.”

In het bericht dat op intranet geplaatst werd over jouw terugkeer in Nederland, lazen we dat je 2 speciale onderscheidingen in ontvangst hebt mogen nemen.  Wat was de tweede onderscheiding en waarvoor heb je die verdiend?
“De tweede onderscheiding kreeg ik tijdens een Medal Parade op Rukla, We kregen de medaille van de Litouwers voor onze inzet in het gebied en daarbij werden nog een aantal mensen apart benoemd die het zogenoemde ‘’Certificate of Appreciation’’ kregen. De samenwerking die ik met de Litouwers heb gezocht op het gebied van samen sporten en voorlichten over onze sportorganisatie (speciaal adjudant Sieger Everts in laten vliegen) bracht hun ertoe mij deze oorkonde toe te kennen. Samen met nog een tiental andere Nederlanders kregen we deze onderscheiding. Een ieder voor zijn of haar eigen inzet in het gebied.”

Op de foto vanaf Schiphol zagen we een sterk vermagerde Rick Post en ik heb vernomen dat je tijdens je missie 8 kilo bent afgevallen. Kun je ons vertellen waar dat allemaal door gekomen is? En heb je daar tijdens je verblijf in Litouwen (tijdens je werkzaamheden) hinder van ondervonden?
“Tijdens de voorbereiding op de marathon heb ik een hoop meters gemaakt. Dit in combinatie met het wennen aan een ander voedingspatroon (anders dan je gewend bent en geen alcohol) zorgde ervoor dat mijn lichaam veel vet en spiermassa verloor. Na de marathon woog ik nog 64 kilo(!). Veel te weinig natuurlijk dus ben ik daarna begonnen met meer krachttraining en een uitgebreider voedingspatroon gaan handhaven. Uiteindelijk ben ik net boven de 72 kilo uitgekomen toen ik terug kwam maar het magere gezicht is gebleven. Tijdens de uitzending heb ik hier geen hinder van ondervonden. Het heeft mij juist meer inzicht gegeven in hoe het lichaam werkt en hoe een korte periode al veel invloed kan hebben op je fysiek.
Nu, na 2 maanden (bier drinken en vet(te vis) eten), zit ik weer prima op gewicht. Moraal van het verhaal; bier drinken is goed voor je! “

Publicatiedatum: 04 april 2025