Eind juli dit jaar zijn wij na 21 jaar Duitsland terugverhuisd naar een prachtig gelegen appartement in Cuijk. Nadat de verhuizers vertrokken waren en alles zo’n beetje zijn plaats gevonden had, stond de berging in de kelder nog vol met niet uitgepakte verhuisdozen die de verhuizers vanaf mijn oude zolder, opgestapeld hadden in de berging in de kelder.
Uiteindelijk na een paar weken toch maar besloten om heel vroeg op te staan en aan de slag te gaan met de dozen die misschien al tig jaar op de verschillende grote zolders in Duitsland hadden doorgebracht.
Het is net als bij een archeoloog die aan het graven en spitten is om te bezien of er nog ergens iets uit de oude tijd naar boven te halen is. Ook hier kwam ik dingen tegen waarvan ik het bestaan al niet meer wist. Toen ik me zo door al die volle en vaak te zware dozen aan het worstelen was en steeds de scheiding moest maken, nogmaals bewaren of naar de stort, stootte ik op een “goudklomp”.
Niet wetend dat ik dit in mijn bezit had, pakte ik deze “goudklomp” voorzichtig uit de doos. Vele mooie herinneringen kwamen weer naar boven en ben eerst maar eens rustig koffie gaan drinken om deze situatie goed en beter te kunnen overzien.
Wat ik hier tegen kwam, had ik zelfs in mijn stoutste dromen niet kunnen verwachten. Ik was verbijsterd, verdoofd, blij en vele herinneringen kwamen weer bij me te boven. Een memorabilia uit 1969, wat doffer en stoffig maar na 56 jaar nog volledig intact. Ik wist niet dat die in mijn bezit was. Bijna 20 jaar lang gedacht dat dit memorabilia ergens in Amersfoort zijn plekkie had gevonden.
Het was een gouden schoen. Neen, De Gouden Schoen, die als wisseltrofee gewonnen kon worden tijdens een zaalvoetbaltoernooi in Seedorf.
De LO&Sportgroep Seedorf, toentertijd o.l.v de inmiddels overleden kapitein Bob Oostheim, met als plaatsvervanger de jonge luitenant Wil Maaswinkel. Zij hadden in 1969 het idee geopperd, een nederlagen zaalvoetbaltoernooi te organiseren op Bat/Cie’s nivo. Hier werd gestreden om wie het team van de LO&Sportgp Seedorf de grootste nederlaag zou kunnen toebrengen. Later werd het een toernooi voor militairen van 30 jaar en ouder. Misschien heeft het toernooi nog meerdere namen gehad, maar 1 ding bleef centraal staan: de strijd om de wisselbokaal De Gouden Schoen.
Zij hebben waarschijnlijk nooit geweten dat deze zaalvoetbaltoernooien zo’n grote impact zouden hebben in de Brigade in Duitsland, als dat het is geworden.
De Bat/Cie’s teams uit Seedorf, Hohne en Langemanshof streden op het scherpst van de snede om De Gouden Schoen naar hun onderdeel te brengen. Bataljons- en Compagniescommandanten zaten of stonden langs de lijnen om hun ploeg aan te moedigen. Het was een Brigadestrijd die zijn weerga in Nederland niet kende. Bloed, ik meen ook daadwerkelijk bloed, zweet en tranen waren het gevolg van deze fysieke en mentale strijd die hier geleverd moest worden. Het gezicht van commandanten stond hier op het spel. Zinde het een Commandant niet dat 1 of meerdere voetballers hun emoties niet konden bedwingen, schroomde hij ook niet spelers terug te sturen naar het Bat/ Cie of zelfs zijn hele team terug te trekken. Dit alles in het kader van bloed, zweet en tranen om de eer hoog te houden, maar wel op een faire manier. Dat dit vaak niet lukt om op deze manier te proberen te winnen of te overleven is voor geen enkele voetballer vreemd.
Voor een nooit in Duitsland gelegerde LO&Sportinstructeur is het zeer moeilijk voor te stellen hoe belangrijk dit toernooi voor de eenheden was en werd. Een gouden greep van de initiatiefnemers toentertijd.
Het 1e toernooi werd net voor de Pasen in 1969 georganiseerd, waar het grote 41 Pagnbat dan ook de 1e winnaar van De Gouden Schoen in 1969 werd. De jaren daarna werd steeds gezocht naar een periode tussen het zeer volle oefenprogramma in om dit toen al monsterlijk succesvolle toernooi weer te kunnen organiseren.
Veel later werd het ‘n 30+ zaalvoetbaltoernooi en werd er eind november begin december afgetrapt om het jaar af te sluiten met een “mooi en sportief” voetbaltoernooi. Ook de LO&Sportgroep Seedorf lukte het enkele malen de trofee in huis te houden. Wel moet erbij gezegd worden dat het soms wel een samengesteld team werd als er bij het Kazco Seedorf en/of bij de NSU Seedorf heel goede voetballers rondliepen. Zo corrupt waren in die tijd de sportinstructeurs al.
Veel oud-sportinstructeurs, gewerkt hebbende in Duitsland, zullen allen smakelijk lachen bij de gedachte aan dit unieke toernooi dat 36 jaar achtereen gehouden werd. Bij allen zullen hun gedachten teruggaan naar die memorabele en bijzondere tijd in Seedorf.
Oud toppers als o.a. Wil Maaswinkel, Peter Rommelse, Bram Lasschuyt, Paul Vlieks, Kees Meijl, Ruben Driever, Johan Groen, Henk Stuut, Fons Kool, Peer Gresel, Appie Wijnen, Fons Krijnen, Leo Sannen, Humphrey Broos en misschien ook Jan Maree en Rob Burgers zullen ongetwijfeld net als ik nog kippenvel krijgen als ze aan dit toernooi terugdenken. Maar na deze LO&sportinstructeurs zijn er nog velen na gekomen, die ook hebben genoten bij winst en hebben gebaald bij verlies van het 30+ zaalvoetbaltoernooi in Seedorf.
Ik zat me bij mijn zoveelste bakkie koffie met sigaretje te overdenken hoe het nu komt dat ik De Gouden Schoen in bezit heb. Terugdenkend aan de laatste jaren Seedorf, het was het jaar 2005, een jaar voor de totale sluiting, dat het laatste gouden schoen toernooi werd gehouden. En als of het ook zo moest zijn, won de LO&Sportgp Seedorf dit o zo belangrijke laatste 30+ zaalvoetbaltoernooi te Seedorf.
Maar eind 2006 was alles afgelopen en werd er door de toenmalige toeg Hfd Facilitair LO&Sportorg, Karel Wylenzek, de vele opslagruimtes en buro’s die de sportgroep rijk was leeggehaald, geplunderd mag je wel zeggen. Al het materiaal werd overgebracht naar Amersfoort en omstreken, want zoveel materiaal kon alleen op de Bernhardkazerne niet worden opgeslagen. Derhalve ben ik steeds in de veronderstelling geweest, dat De Gouden Schoen mee is verhuisd naar 1 of andere duistere opslagloods in Amersfoort.
Maar wat nu, als wij dit toernooi niet hadden gewonnen? Waar zou dan De Gouden Schoen terecht zijn gekomen? Misschien wel nergens, op de stortplaats of misschien wel bij 1 van de toenmalige winnaars en hadden jullie nu waarschijnlijk niet kunnen genieten van dit bijzondere artikeltje.
Maar zoals je ziet: wie wat bewaard die heeft wat. Hoogstwaarschijnlijk gaat deze unieke Gouden Schoen nu naar het museum van de LO&Sportorg of Korps LO&Sport of hoe het ook gaat heten. Ik hoop dat De Gouden Schoen er een mooi plekje krijgt, maar wat voor mij belangrijker is, dat de oud Duitsland gangers, sportinstructeurs, hier nu nog kippenvel van gaan krijgen als zij in gedachten teruggaan naar die tijd.
Wat kunnen herinneringen toch mooi zijn.
Publicatiedatum: 29 oktober 2025