GIRLPOWER IN MAZAR

Advisor Physical Development / Gender Advisor Assistant - HQ TAAC-N Resolute Support Mission
Locatie: Mazar-e-Sharif, Afghanistan              
Periode: 20-07-2016 t/m 27-01-2017
Datum: 10-12-2016

Nu ik dit schrijf zit ik op driekwart van mijn missie. Ik ben ruim 4,5 maand geleden aangekomen en heb het stokje overgenomen van sgt1 Lieske Dekkers. Na een drukke HOTO-periode van een week was ik er van!

De eerste week dat ik binnen kwam was een week vol nieuwe indrukken. Het leven op het kamp, de 22 verschillende nationaliteiten die hier op Camp Marmal rondlopen. Het werk op HQ samen met Roos,de gender advisor. Handtekeningen halen voor mijn inprocessing sheet, ik wist niet wat me overkwam, wat een wirwar van bureau’s en mensen. Ik heb in een week tijd mijn boekje pienter halfvol geschreven met allerlei dingen die ik niet mocht vergeten: counterparts, wie moet je hebben om iets gedaan te krijgen. Woorden en zinnetjes in Dari, die handig zijn voor je lessen. Hoe moet ik mijn moves plannen, wat moet ik achtereenvolgens regelen en aanvragen. Een schakeltje wat mist in dat planningproces en het kan zo zijn dat je les niet door gaat. Wat moet ik meenemen als ik de poort uitga, waar en hoe laat moet ik me melden en hoe komt mijn tolk, Farida, op die locatie. Nog een extra uitdaging dankzij een order van de Com: Elke les die ik geef, moet er een andere vrouw mee, Farida als zijnde Afghaan niet meegerekend, dit vanwege mijn veiligheid. Omdat de (eigenlijk altijd mannelijke) Guardian Angels niet in dezelfde ruimte mogen zijn waar ik lesgeef. Dan zou er immers weinig van sporten terecht komen door de Afghaanse vrouwen. Dus ik ben met hulp van Roos gaan ronselen voor vrouwen die het leuk vinden om mee te gaan buiten de poort en die, nog belangrijker, ook toestemming kregen van hun commandant. Er komt veel planning aan te pas voor een lesmoment op een locatie. 

Dan volgt ergens in de eerste weken de BIT: Basic Introduction Training. Of zoals het hier in de volksmond genoemd wordt: DBP, Death by Powerpoint. Twee hele dagen in een briefingroom met de ene presentatie na de andere. Sommige presentaties zijn interessant en goed te volgen, andere worden in zulk onverstaanbaar Engels gedaan, dat je blij bent als hij/zij klaar is.
En dan hetgeen waarvoor ik hier ben: het lesgeven. Het is zo anders als in Nederland, maar wat is het interessant en uitdagend om hier les te geven. In het begin zoekende: ik was zo onder de indruk van hetgeen wat Farida allemaal zei nadat ik verteld had wat we gingen doen die les, dat ik plotsklaps vergeten was dat ik weer wat moest zeggen toen ze stopte met praten en mij aankeek van ‘jij moet weer’.
Ja, zoekende was ik op verschillende vlakken. Je wilt het zo goed mogelijk doen, maar je hebt geen idee wat wel/niet kan en mag in deze cultuur. Tuurlijk heb je in de MGO daar les in gehad, maar als je hier bent, moet je daar zelf een weg in vinden. Lieske heeft me in de HOTO-periode daar gelukkig een goed beeld van gegeven. Maar feit blijft daarna moet je het zelf uitzoeken. Ik geef les op drie verschillende locaties, aan drie verschillende groepen vrouwen. Met totaal verschillende niveaus, differentiatie is meer dan ooit belangrijk. Het is bijzonder om te zien hoe anders de vrouwen zich gedragen als ze sporten. Het lijkt soms of ze weer terug gaan naar hun kindertijd, zoals ze zich gedragen. En dat uiten ze ook, via Farida krijg ik te horen dat ze zich weer kind voelen als ze mogen sporten. In hun jeugd mogen meisjes maar tot hun 8 e of 9 e jaar buiten spelen. Dus logischerwijs zit daar dan een gat in hun motorische ontwikkeling ten opzichte van jongens die gewoon buiten mogen spelen.
In het begin dacht ik vaak te moeilijk. Ik moest mijn lessen aanpassen omdat organisaties/regels die ik wou toepassen, die in Nederland simpel en logisch zijn, hier niet werken. Doordraaien naar de volgende oefening is bijvoorbeeld al lastig. 5 oefeningen, als je bij 3 begint: 3, 4, 5, 1, 2. Gaat niet werken. Stap voor stap dingen aanleren. Dat is wat werkt. Dus daadwerkelijk de dames na een oefening bij de volgende oefening neerzetten en weer starten. Ik denk terug en zie mezelf nog vol enthousiasme ‘Ballé, ballé, bisjor goep!’ (Ja, ja, heel goed!) roepen als oefeningen goed uitgevoerd worden. Ik spreek inmiddels een aardig woordje Dari en dat word gewaardeerd. Het werkt ook een stuk makkelijker en sneller als je iets zelf duidelijk kan maken. Farida doet zelf ook mee met de lessen en ligt soms stuk te gaan op een matje als ik iemand anders wil corrigeren. Farida is overigens laaiend enthousiast geworden over sporten, en aangezien ze alles voor mij vertaald weet ze inmiddels best veel op het gebied van fysieke training. Ze is behoorlijk afgevallen, ze geeft zelfs sportles/advies aan haar (schoon)familie.

Het is bizar hoe je in zo’n eerste periode je je zo bewust bent van alles. Ik loop nu in Afghanistan... Ja echt, in Afghanistan! Het straatbeeld wat je normaal op televisie ziet, bekijk je nu vanuit het voertuig in het konvooi. De mensen, die groet je, en daar praat je mee, je vraagt hoe het met ze is in gebrekkig Dari. Woah, de eerste keer in de helikopter! Ik weet niet hoe andere mensen dat ervaren, maar het is grappig om te merken hoe dat verandert, hoe alles ‘normaal’ word. De helikopter is eigenlijk gewoon een lijnbus, in het konvooi zit ik te babbelen met Farida of wie er dan ook maar nog meer in de bak zit. Mijn kamer, die ik de eerste periode deelde met de hulp Delta Ilse, is op een gegeven moment je ‘thuis’. Ik betrapte mezelf erop dat ik dat zo ging benoemen: ‘Zullen we naar huis gaan?’  Ja, lollig wel.

Na een maand hier ‘in theatre’ was mijn chef, Roos de gender advisor, op haar 2-weekse verlof. In die periode ging ik praktisch elke dag de poort uit, mijn eigen lessen plus de moves van Roos. Samen met Farida en Nele, een Belgische kapitein die ook genderzaken in haar takenpakket had. Op een dag vond ik mijzelf in een balzaal, wat een kantoor moest voorstellen, van de Commandant van alle policepillars van de 5 noordwestelijke provincies van Afghanistan. In deze regio werken 3 politiekorpsen samen, de grenspolitie (ABP), geuniformeerde politie (AUP) en militaire politie (ANCOP). Hij is de baas van meer dan 12.000 politiemensen, en daar zat ik dan, een eenvoudige sportinstructeur uit Nederland. Een dag later bij een vrouwelijke kolonel, die Director is voor human rights en gender in diezelfde regio. Ik moest uitleggen waarom hetgeen wat ik deed niet in 2 weken gedaan kon worden. Daar kwam zowaar de defenitie van training om de hoek, bedankt FO! Mijn dag was compleet toen de bewuste dame aangaf rugklachten te hebben. Ze wou weten wat voor oefeningen ze daarvoor kon doen. Ik lag in haar kantoor oefeningen voor te doen op de grond, met haar goedkeuring uiteraard, en voor ik het wist lag ze naast me, de oefeningen na te doen.

Samen met Arjen van der Boom die op de PassOffice zat toen (waar Stef Driessen nu zit) zijn we de enige twee van de LO&Sportorganisatie hier. Maar de mensen van het NSE, Medcoy en de FP weten je toch wel te vinden. Voor loopschema’s of een schema voor krachttraining. Voor een pouleschema voor een volleybaltoernooi. Of een DCP-afname. Een keer in de week geef ik spinning en die lessen worden druk bezocht. Nogmaals mijn dank aan kapitein Ron Kaag die vanuit Nederland ondersteunt met nieuwe weerstandblokken voor de fietsen en een boembox.
Op de een of andere manier zitten sportinstructeurs altijd in de activiteitencommissie om feestjes, activiteiten, filmavonden, bingo-avonden en wat dan ook mee te helpen organiseren. Ook hadden Arjen en ik het idee om ook een internationaal sport-evenement te organiseren. Dat was al eens door onze voorgangers gedaan en dat sloeg toen goed aan. Helaas werden onze plannen hierin gedwarsboomd door de Duitsers die in diezelfde periode ook eenzelfde soort evenement moesten organiseren van de Com voor een nationale Duitse feestdag. Op dit moment ben ik bezig met Stef een nieuwjaarsloop te mogen organiseren met budget van de Com, de kerstloop is namelijk al afgeketst met dezelfde reden, de Duitsers hebben iets in de planning.
Uiteraard heb je hier ook veel tijd om zelf te sporten en daar maak ik dankbaar gebruik van elke dag. Wat ik absoluut ga missen als ik terug ben is de US gym in onze achtertuin.

Ik zit inmiddels vlak voor mijn verlof, en daar ben ik ook echt aan toe. Als de club mensen waar je mee ingevlogen bent (NSE, Medcoy en FP) via Cyprus naar huis gaan, dan voelt dat wel gek, niet zo fijn eigenlijk. Het zijn toch de mensen waar je dag in dag uit mee bent opgetrokken, dik 4 maand. In die 4 maand komen vriendschappen tot stand, en om hun dan uit te zwaaien en een compleet nieuwe club te verwelkomen, ja dat is raar.
Ik heb echter al weer andere werkzaamheden om me op te focussen: het voorbereiden van mijn HOTO met mijn opvolger smi Esther Wijffels. Ook zijn Nanny, mijn nieuwe chef (opvolger van Roos) en ik bezig met een plan aangaande een andere invulling van de PT-training. Ik heb de laatste tijd wat last gehad van gecancelde moves doordat de Force Protection-capaciteit niet helemaal toereikend is voor alle TAA (Train, Advise, Assist). Omgaan met teleurstellingen heet dat ook wel geloof ik. Anyway oplossingsgericht en out of the box denken heeft een plan opgeleverd om onze doelen op een andere manier te bereiken. Nu nog afwachten hoe dat ontvangen word door de Com.

Al met al kijk ik nu al terug op een bijzondere ervaring. Eén die ik nooit zal vergeten. Het zal ook niet makkelijk zijn om afscheid te nemen van de mensen hier. Mijn collega’s op HQ, de Nederlanders, Gilles de opvolger van Nele, Nanny, Wasit, Farida en natuurlijk de vrouwen die ik hier met veel plezier heb lesgegeven en dat nog steeds doe.
Ik heb hier veel geleerd. Op gebied van cultuur, gender, communicatie, samenwerken met verschillende nationaliteiten en natuurlijk heeft deze uitzending mijn instructeur-zijn verrijkt.

Voor nu, moet ik nodig even de gym in, want dit verslag heeft me toch een paar uur gekost, en daarna ga ik bijna op verlof! Met kerst, oud en nieuw ben ik hartstikke in Nederland bij familie en vrienden. Daarna kom ik nog weer terug voor 3 weken om af te maken waar ik in juli mee begonnen ben.

Ik wens jullie nu alvast allemaal hele fijne kerstdagen en een goede jaarswisseling toe vanuit Mazar-e-Sharif.

Publicatiedatum: 23 december 2016