We praten over het jaar 2005. Op de LO&Sportgroep Oranjekazerne (OK) was kap Hein vd Made commandant met aan zijn rechterzijde Aooi Bert Wennekes. In de rang van sgt had ik vele malen een rol gehad in het voorbereiden van teams richting de wedstrijd maar ook zelf een aantal malen deelgenomen aan de KL kampioenschappen Parcours Militair. Met je team in overall, vele kilometers hardlopend op kisten een serie opdrachten uitvoeren. Daar kwam het in de basis als deelnemer op neer.

Parcours Militair was serious business
Maar niets was minder waar. Deelname aan de KL kampioenschappen was serious business. De snelste en sterkste lopers werden uit een Cie geselecteerd, er waren vooropkomstdagen en allerlei momenten dat je nog kon afvallen. Je wilde aan de startlijn staan met een team dat op elkaar was ingespeeld, groepscohesie had en iedere opdracht aankon. Er waren teams die vanuit een Cie op vaste tijdstippen werden vrijgespeeld van lessen om zich voor te bereiden. En dan niet een paar weken! Nee, de voorbereiding kon oplopen tot wel meer dan een half jaar. Andere tijden, dat zou momenteel een aardige uitdaging zijn.
Zelfsturende teams met een commandant die de sterktes en zwaktes van zijn ploeg kent. Een commandant die keuzes durft te maken en weet wanneer hijzelf een stap naar achter kan maken.
I.c.m. deelname aan survivalruns had ik er langzaam maar zeker zo mijn eigen visie op los gelaten en dacht dat de tijd rijp was om nieuw leven in het Parcours Militair (PM) te blazen. Was het dan niet goed? Tuurlijk wel, maar in mijn belevingswereld zouden een paar kleine aanpassingen niet misstaan.

Heilige huisjes gaan neer
Als startend SMI zag ik het als een gigantische uitdaging om zo’n groots evenement te mogen organiseren en als LO&Sportgroep OK konden we laten zien wat we allemaal in huis hadden.

Ik had in 2004 contact gezocht met de Sportcommissie en aangegeven dat ik graag de organisatie van de KL kampioenschappen 2005 op me wilde nemen. Maar alleen wanneer iedereen het er mee eens was dat er een aantal ingrijpende veranderingen zouden gaan plaatsvinden. En tot mijn verbazing werd het gekocht. We praten over toentertijd heilige huisjes. 
Van bestaande principes afstappen was voor sommigen als vloeken in de kerk.

Bruto-, netto-, object- en wachttijden moesten er aan geloven. Daar wilde ik vanaf. Zit je net lekker in de race moet je ineens op een aangewezen plekje in de rust omdat er een team voor jou nog bezig was met een opdracht. Dat kon wel eens oplopen tot 10-12 minuten.
Ook de verschillende starttijden van deelnemende groepen vond ik discutabel. Team 1 vertrok bijv. om 10.00 uur in de zon en was om 12.30 uur weer binnen. Een groep die om 12.00 uur startte, vertrok wel eens in een regenbui en had compleet andere omstandigheden.
De afstand leek me ook te kort. I.p.v. de gebruikelijke 12 tot 15 km wilde ik graag een route van rond de 30 km. Wanneer we het dan hebben over terecht komen achter vijandelijke linies en terug willen trekken naar eigen troepen, dan zou met een afstand als deze werkelijk het kaf van het koren gescheiden worden. En dat hoeft niet alleen hardlopend te gebeuren. Misschien kun je beschikken over een fiets, auto of bijv. boot.

Let wel, dat was toentertijd mijn gedachtegang. Een ander zal er misschien anders over hebben gedacht. Maar dit was 1 van de redenen dat ik de organisatie graag wilde draaien. Je eigen draai er aan kunnen geven.
Ook het type opdrachten vroeg veel inlevend vermogen van de organiserende sportgroep. Opdrachten moeten volgens mij in de gedachtegang van een PM passen en niet per ongeluk gewoon ludiek zijn. En het belangrijkste: wie het eerst komt, wie het eerst maalt en niet goed is opnieuw.

Brainfart
De organisatie kostte me ruim een half jaar tijd. Ieder idee of brainfart kwam in het bekende notitieblok en moest o.a. de goedkeuring krijgen van Hein en Bert. Goh, wat hebben we met zijn 3’en wat afgelachen bij hun op kantoor. Vooral Hein en Bert. Dan had ik weer een briljant idee wat zij vakkundig en soms goed onderbouwd de nek om draaiden. Maar ook vele ideeën haalden met gemak de startstreep. Vernieuwende ideeën qua opdrachten, organisatie en handlangers. Maar ook bijv. een verplicht rustblok onderweg en de mogelijkheid om groepen halverwege door ons uit de wedstrijd te halen (alles met een reden).

Uiteindelijk werd het een lijnparcours van 30 kilometer met 28 opdrachten. Op de route kwamen we over meer dan 20 verschillende stukken terrein van landeigenaren en Staatsbosbeheer. Dat moest allemaal uitgezocht en toestemming voor gevraagd worden. Vele uren aan koffie drinken bij mensen thuis zat hier aan vast.

Bewolking of sterren?
Maar we hadden toentertijd een sterrenteam op de OK. Bijna iedereen was sgt of sgt1 zoals Freek Vermulst, Mark Reijers, Peter Vriesema, Jasper de Jong, Joop Groen, Gerwin Bregman, Robert Mensink, Tom Linthout en Pim vd Nouwelant. Samen met SMI Ruud Lenferink en Jacob Ensing stonden ze 24 uur per dag paraat. En dat was ook nodig. Er zat zoveel voorbereiding aan vast dat delegeren op prio 1 stond.
De avond voor de start sliepen bijna alle instructeurs te velde bij hun opdracht. Alle 15 teams hadden zich gemeld op de OK. We zouden diezelfde nacht vanaf vliegveld Deelen worden ingevlogen met 2 Cougar helikopters. Dat had heel wat voeten in de aarde gehad voor het zover was. Maar de Luchtmacht schitterde die avond door afwezigheid. Ze belden af met de mededeling dat er laaghangende bewolking was. We stonden daar op het vliegveld en zo ver we om ons heen konden kijken, zagen we sterren en was het helder. Tijd om te huilen was er niet echt want het noodplan trad in werking. Met klaarstaande bussen (die de groepen zelf verplicht met chauffeur hadden meegenomen) reden we de deelnemers naar een MOB complex in de buurt van Deventer. Daar was nl de start bij recreatieplas Bussloo.
Om 05.00 uur vond de massastart plaats en de 8 persoonsgroepen verplaatsten met 1 infraroodkijker per groep. Op de route in het bos volgden zij infraroodbreaklights die zonder de kijker niet zichtbaar waren. De eerste opdracht was het in elkaar zetten van een 4 persoons verkenningsboot. Door 3x heen en weer te pendelen kon je al je groepsleden 300 meter verder aan de overkant krijgen. Op deze manier creëerden we al heel veel spreiding tussen de teams.
Door de massastart hadden teams ook het totaaloverzicht. Lig ik 1e, 6e of 10e.

Kijken, kijken, niet kopen
Bij zich hadden ze 1 groepsrugzak. Van te voren hadden ze te horen gekregen wat er allemaal in moest zitten. Bij de start gingen we daar bewust niet op controleren. Had je dus ergens op een object een kompas, tape of potlood nodig en het zat niet in de rugzak, dan had het team dus een probleem. Maar voor al dit soort problemen hadden we natuurlijk een oplossing. En de kracht zat hem juist in de voorbereiding, door na te denken wat er allemaal kon gebeuren op een object. We lieten niets aan het toeval over. Een van de oplossingen was het speciale Parcours Militair geld, de zgn. Nieko’s. Bij de start kreeg iedere groep een bundeltje geld, maar wat ze ermee konden kopen wisten ze niet. Ook konden ze op de route geld verdienen, maar hoe vaak en waar maakten we niet bekend. Daar kwamen ze vanzelf wel achter.

Op de hele route van 30 km moesten er door groepscommandanten vele keuzes worden gemaakt. Met een zelfgemaakt vlot een kilometer varen op een kanaal. In het vak ligt summier materiaal. Koop ik voor deze opdracht extra touw, tonnen of palen? Maar misschien heb ik het geld nog bij een andere opdracht nodig. Smeergeld aan een partizaan betalen zodat een groepslid een opdracht mag overslaan. Plastic zakken kopen bij een wateroversteek zodat je schoenen droog blijven. Of accepteer je dat je nog een kilometer of 15 op natte schoenen loopt?
Op het 20 km punt bijv. max 1 fiets kunnen kopen voor een groepslid dat blaren heeft. Ga je die keuze maken of besteed je je geld aan iets anders. Koop je voor materieelherkenning een verrekijker of laat je een groepslid iedere keer een afstand heen- en terug lopen naar het object? Wilde je van een 5e plek naar bijv. de 3e plek dan zou je beter, sneller, harder, slimmer, effectiever en efficiënter moeten zijn dan andere teams. Wanneer je bijv. middels kompasstanden een verknipt nieuw coördinaat niet kunt vinden, zal je dit dus nooit op een kaart kunnen gaan uitzetten en dus ook niet verder kunnen. 

En wanneer die kaart in de groepsrugzak zat maar die rugzak heb je laten liggen op het vorige punt, dan moet je dus terug. Is het dan eerlijk ten opzichte van teams, die het wel allemaal goed uitvoeren, om groepen middels een strafopdracht (zoals voorheen het geval was) weer op de juiste weg te helpen? Ik vond dus van niet, de groep moet voldoende kennis en inzicht hebben om deze basisprincipes van bijv. het navigeren uit te kunnen voeren. Je blijft dus net zolang op een object totdat het positief is afgesloten, ongeacht de tijd.

Het einde en misschien een nieuw begin?
Hierdoor zag je uiteindelijk ook dat het winnende team het meest complete team was. De KMA won die dag in een tijd van iets meer dan 6,5 uur. Tweede werd het CIOR team met reserve officieren en derde het team van de KMS. Mooie tijden maar ook andere tijden. Na de organisatie in 2005 is er geen KL Kampioenschap Parcours Militair meer geweest. Had dat soms een reden?
Behalve de NMK Obstaclerun organiseren we op de OK ook de NMK Speedsurvivalrun op onze nieuwe baan. Mochten we de kans kunnen krijgen, dan hebben we nog wel een idee voor een Parcours Militair in een andere setting. Niet meer in groepen van 8 personen maar kleinschaliger, bijv. 3 personen waarvan 1 kaderlid. Wie weet, een keer de koppen weer bij elkaar steken en iets moois op papier zetten.

Publicatiedatum: 09 september 2022