SPORTKALENDERPROMO (2)
OMK TRAILRUN 23 MAART
INTERVIEW MICHEL BUIJCK

Als er voor de allereerste keer een echte Trailrun op de Sportkalender geprogrammeerd staat, deze getooid is met de stoere naam 'Dutch Marines Trailrun', en we daar vooraf enige reclame voor willen maken, dan is de eerste naam die direct naar binnen schiet die van Michel Buijck. Onze voormalige sportinstructeur uit Roosendaal is nog steeds actief in deze zware loopsport en presteert ook nog eens heel behoorlijk.

Je hebt een breed sportverleden met een diversiteit aan (extreme) sporten / –prestaties. Zou je er een paar kunnen noemen die jou zelf het meest opvallend lijken?
Michel: “Oef, even kort beschrijven wat je vroeger gedaan hebt voordat je bij defensie kwam, dat is even graven in het geheugen want stilzitten kwam niet voor in mijn woordenboek. Mijn ouders hebben een boerderij en hierdoor ben ik gewend van kinds af aan altijd mee te werken.
Na mijn middelbare school ben ik in naar het CIOS gegaan. Hier heb ik gekozen voor het keuzevak Buitensport en toen is het eigenlijk allemaal begonnen. We deden van alles waarbij het avontuur altijd centraal stond (zooi in de auto en zien wel hoe het gaat lopen). Na het Cios doorgegaan naar de ALO waar deze trend zich voort zette, alleen ben ik mij meer toe gaan leggen op de survivalruns / adventure races.

Zo bedachten we bijv. een week van tevoren dat we zondag wel mee wilden doen aan een 100km toertocht over de IJssel varen, toen nog van Rhenen naar Kampen (de Veluwe Rally: 15 uur kanoën), de nacht ervoor niet veel kunnen slapen omdat je op zaterdag nog moest werken en omdat je een auto in Kampen en Rhenen moest hebben, anders kwam je niet meer thuis.

Een ander mooi evenement waar ik aan deelnam: Op een vrijdag geen les, dus op donderdag avond de auto starten en met een paar gasten naar Samoens (Frankrijk, red.) rijden, om daar dan een langweekend in de bergen te hiken. Zondag nacht op tijd terug rijden om de maandag op tijd in de les te zijn. Of de laatste trein pakken van Zwolle naar Harderwijk en ’s nachts teruglopen om te trainen voor de 24 uurs wedstrijden. Alles wat we deden was uit jeugdig enthousiasme en met weinig middelen (niet veel budget).

Ik heb ook mee gedaan met 8 man aan 100km roeien op een Concept 1 roeier, ze vroegen ons 2 weken van tevoren omdat er afmeldingen waren. Het jaar erop werd het de marathon afstand en zijn we twee jaar op rij 1 e geworden van NL (Menshealth concept 2). Het melkzuur overal omdat de korte inspanningen zoveel zuur opleverden en de inspanning te lang was zodat het er ook niet uit ging.

Ik ben begonnen met survivalruns in 1994 en heb dat intensief gedaan tot 2002. In 1997 ben ik naast survivalruns begonnen met adventureraces, eerst van 1 dag naar meerdaagse en door heel de Benelux. Zo ook in 2000 meegedaan aan het allereerste NK Adventurerace (56 uur nonstop) met eigenlijk als doel om zo door te groeien en een team bij elkaar te krijgen om mee te kunnen doen aan de ECO Challenge (was te zien op Discovery).

Ik heb in die tijd ook meerdere jaren de LAMM en de KIMM gelopen, 2 daagse oriënteringen selfsupporting. We schreven ons dan nog net niet in bij de Elite, maar de A categorie daaronder. Zo hebben we het kaartlezen in de praktijk ons eigengemaakt (dus niet gehinderd door enige kennis en rammen maar).

De studietijd was een gave tijd omdat je een mooi vrij leven had, slechts naar school, sporten en stappen. We trainden in de tussenuren of na schooltijd. We bouwden dan een gymzaal om tot een klimparadijs en konden ons dan prima vermaken.”

Hier doen we het voor, hier ben je op jezelf aangewezen

Hoe ben je er toe gekomen om te gaan trailrunnen en niet gewoon halve of hele marathons te gaan lopen? Wat trekt je zo in het Trailrunnen aan? Groeit de sport nog steeds?
Michel: “Ik heb in 2009 meegedaan aan de Trans Alpine Run (TAR) en ben zo met trailrunnen in contact gekomen. Heb nooit interesse gehad om wegwedstrijden te gaan lopen als doel, het is vaak heel voorspelbaar omdat snelheid hier de belangrijkste factor is.

De trails zijn in prachtige gebieden, de reis erheen is al een avontuur. Het is vaak een lange inspanning van meerdere uren in zwaar terrein en dan is looptalent niet de belangrijkste factor meer om een goed resultaat te behalen. Er zijn zoveel mooie trails in het buitenland en nu krijg ik meer de mogelijkheid om daar aan deel te nemen.

Het trailrunnen is nog steeds een van de snelst groeiende sporten, het is gemoedelijk en toegankelijk. De trails zijn in schitterende gebieden en voor ieder wat wils. Tevens is deze vorm van lopen een goede afwisseling voor sporters waar de voorkeur op de weg is.”

Op het podium voor de ouwe bazen

Ook jij wordt inmiddels wat ouder. Heb je de afgelopen tijd nog (spectaculaire) doelstellingen verwezenlijkt of wordt het steeds belangrijker heel te blijven, wedstrijden uit te lopen en nog slechts een enkele keer pieken in het jaar? Heb je nog uitdagingen uit staan voor de komende tijd?
Michel: “Als de jeugd dit komend weekend zich overschat bestaat de kans dat ik me nog kan plaatsen voor het WK Ultratrail in Italië. Zo niet, dan heb ik wederom een goeie voorbereiding gehad voor het mooie seizoen wat nog gaat volgen.

Alles wat ik nu nog loop vind ik super, ongeacht mijn niveau. Dit omdat in 2011 een longembolie roet in het eten gooide. Dit resulteerde dat ik in 2012 helemaal niets heb mogen doen en geluk heb gehad dat ik er nog ben. Het feit dat ik nu weer lekker mee kan hobbelen lag niet in de lijn der verwachting, en nu maak ik na elk schema altijd nog progressie. In ieder geval meer dan dat ik achteruit zou moeten gaan door de leeftijd. Ik loop zelfs weer de tijden van voor mijn longembolie en voor mijn gevoel zit er nog steeds rek in. Dus de drive is er nog steeds om er veel tijd in te steken en nog veel wedstrijden te lopen.

In periodes dat ik een schema heb, loop ik 5 á 6 keer per week, in rustige weken 80 km en in piekweken 140km per week. Ik loop veel wedstrijden, dan vooral om te trainen zodat ik niet alleen hoef te hobbelen. En zo zit er per week ook veel variatie in (wisseltempo’s / DL1 / DL2 / DL3 / baantraining en wedstrijdjes), zowel verhard als onverhard.”

Je loopt in het Salomon team. Hoe ben je daar terecht gekomen en wat zijn je grote voordelen in zo’n team? Heb je ook verplichtingen? Wat is je mooiste Salomon ervaring?
Michel: “In 2010 heb ik een aantal trails gelopen met goede resultaten, waardoor ik uitgenodigd ben voor het WK in 2011 in Ierland. Daarna is Salomon in een stroomversnelling gegaan, ik had al contact sinds de TAR in 2009. Ondanks mijn longembolie en de onzekerheid of ik ooit nog op fatsoenlijk niveau zou kunnen lopen, hebben ze mij gesteund en heb ik mee mogen denken aan lopers die in het Salomon team NL zouden passen. De jongens die erbij zitten zijn de rappe mannen (Tim Pleijte / Pascal van Norden / Tim van den Broeke, ze hebben allemaal een te lang palmares om op te noemen), waarom ze mij dan wel een plek in het team geven is een raadsel. Wat ik wel weet, is dat ik een mensenmens ben en het teambelang belangrijker vind dan het individuele belang. Ook vind ik Salomon een kwalitatief / divers / goed / mooi merk. De filosofie erachter is hetgeen mij ook in Salomon aanspreekt #timetoplay, dit omdat ik het trailen ook echt zo beleef.

Een van de voordelen van lid zijn van het team Salomon, is dat je in de beste spullen je hobby kan bedrijven. Waar ik begonnen ben met allemaal oude meuk heb ik nu het neusje van de zalm tot mijn beschikking. Het andere voordeel: daar waar Salomon (internationaal) sponsor van een wedstrijd is, maken we nu kans op een startbewijs. Ze sponsoren over de hele aardkloot vele mooie (extreme) trailwedstrijden die vaak een veelvoud aan inschrijvingen hebben, met een wachtlijst als gevolg. Eigenlijk alleen maar tijd te kort om overal te kunnen zijn.

AlpenX

Mijn mooiste ervaring is lastig te zeggen. Ben de afgelopen jaren veelvuldig op pad geweest, o.a. Ierland / TAR 2015 / Pyreneeën / Lake district / Glen Coe / Limone / Gossensass (Italië) / Tenerife (de El Teide oprennen, van zeeniveau naar de top en terug) / Zermatt en dit zijn slechts degene die mij nu snel te binnenschieten.

Tot nu toe is elke wedstrijd bijzonder mooi, vorig jaar de Glen Coe Skyline (56km met bijna 5000 D+) was wel heel bijzonder. Dit was een van de extreemste wedstrijden op de kalender, waar klimervaring vereist was. We moesten daar zoiets als de Rubarb (Marche Les Dames) op, ongezekerd met zo’n 400 hoogte meters die we moesten overbruggen (klik hier voor een filmpje als bewijslast, na 30 sec kom ik in het rood door beeld).
Mijn beste prestatie was misschien ook vorig jaar tijdens de AlpenX (70km met 5000D+), daar werd ik 14e overall en 3e bij de 40+.”

Iemand die trailrunnen geweldig vind, zou toch zijn hele leven bij het KCT willen blijven en zich daar continue uitleven? Wat was je mooiste ervaring als sportinstructeur in Roosendaal en wat heeft je doen besluiten (al vrij snel) een wat rustigere baan te kiezen? Wat doe je momenteel en hoeveel leerlingen heb je al besmet met het loopvirus?
Michel: “Ik zou zeker heel mijn leven bij het KCT kunnen blijven en daar mijn ei helemaal kwijt kunnen. Echter, ik ben niet alleen op de wereld en zag ik me niet mijn hele leven binnen slaper zijn. Aangezien ik het leuk vind om ook nog veel te ondernemen met mijn gezin, ik heb namelijk 4 kids, was in januari 2010 het natuurlijke moment aangebroken om weg te gaan bij het KCT. Ik was er nog niet aan toe, ik had echter een mooi aanbod om over te stappen naar de burger. Aangezien de maten waarmee ik op het KCT veel omging ook andere dingen gingen doen, heb ik de kans gepakt. Ik heb geen spijt, want dan moet je teruggaan. Er gaat echter geen dag voorbij dat ik niet met plezier terug kijk op de gouwe tijd die ik gehad heb. De kameraadschap zoals die daar was vind je nergens terug.

Misschien vinden sommige dat ik maar een korte periode bij defensie heb gezeten, maar ik was al 27 toen ik als sergeant aan de commando opleiding begon (2002 KMS en 2003 t/m 2010 KCT). Ik heb van alle dingen genoten die ik bij het KCT heb kunnen doen. De meest bijzondere zijn wel de laatste 4 jaar geweest, toen ik vanuit de sportgroep onderdeel uitmaakte bij de CT instructiegroep.

Zoals ik het trailen nu beoefen, had dat niet gekund bij het KCT, want daar kom je niet toe om jezelf de juiste prikkel op het juiste moment te geven. Je wordt daar geleefd en dat moet je ook willen, want dan haal je het beste eruit.

Na een paar jaar sportspier ben ik nu alweer 3 jaar teamleider in het onderwijs van het College voor Uniformberoepen van Scalda. Ik geef daar leiding aan 22 man personeel en zo’n 300 studenten die verdeeld zijn over een Beveiligings-, Handhaving- en VeVa opleiding.”

Publicatiedatum: 19 maart 2017