HOE GAAT HET MET ONZE OUD-COLLEGA CHRIS BRANDS?

In een bericht in het NTB-blad Transition lees ik dat Chris Brands betrokken is bij een wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen mentale tegenslag t.o.v. de fysieke prestatie. Chris was in de jaren ’90 een van de vele dienstplichtige LO&Sportinstructeurs en staat al een tijdje op mijn lijstje om eens uit te nodigen voor een interview, zowel door zijn lange en succesvolle carrière als lange afstands triatleet als door zijn werkzaamheden als bewegingswetenschapper en trainer/coach in diverse takken van sport. Als je zijn biografie leest, weet je waarom ik hem al een tijdje interessant vind. Het bericht in Transition kwam als geroepen.

Welke herinneringen heb jij nu nog aan de LO&Sportorganisatie uit de 90’er jaren overgehouden?
Chris: "LO&Sport was in die tijd (en wellicht nog steeds) een buitenbeentje van Defensie. Dit in de goede zin van het woord. Fysieke vorming en training zijn, zoals we het toen zagen, een van de twee belangrijkste pijlers van een militair. Een echte militair was ik niet maar wel een echte sportman die hield van hard werken. Met die instelling kon ik mijn ei goed kwijt bij mijn mede instructeurs.

Ab Agterbos was min of meer mijn mentor. Die heeft mij onder zich genomen en op een mooie manier duidelijk gemaakt hoe je in de organisatie je plaats kan vinden. Dat was nodig, omdat ik als assertief persoon nog wel eens wat dialoog creëerde. Ik kan me voorstellen dat dit nu veel meer gebeurd.

Qua sfeer zat ik op de beste plek van Nederland. Op Nieuwersluis hadden we asielzoekers en militair gedetineerden. Voor mij dubbel zo mooi omdat enerzijds het allemaal oude troep was, maar dit juist maakte dat we heel inventief moesten zijn met onze lessen. De meest originele dingen hebben we gedaan om vooral de gedetineerden aan het werk te krijgen.

Een mooi voorbeeld was dat we het certificaat Topsporter hadden bedacht. De gedetineerden kregen een maand de tijd om dit certificaat te halen door een aantal punten te halen die op een lijst met activiteiten stonden. Zo hielden we ze fit en gaven ze een doel."

Welke herinneringen heb jij nu nog aan de Militaire Triathlon Ploeg (ook uit de 90’er jaren) overgehouden?
Chris: "Een mooie tijd was dat waar er hart voor de atleet aanwezig was. Mijn eerste contact waren de Militaire Wereldspelen in Rome. Bijzonder evenement omdat het de eerste keer was dat na 40 jaar er sportief gestreden werd tussen militaire teams en vooral ook omdat elk land al hun goede sporters bij defensie in dienst had genomen, waardoor de competitie zo groot was dat eigenlijk iedere triatleet wel in dienst wilde. Uit mijn hoofd waren we met Roland Melis, Rik van Trigt, Peter Johan Dillo en mijn persoon. Had daar een van mijn betere wedstrijden van het jaar en finishte 8 ste dacht ik tussen alle wereldtoppers. Dat gaf een onwijze boost."

Vraag 3: Hoe is je carrière in de trainers- en coaching wereld verlopen nadat je uit de LO&Sportorganisatie bent vertrokken?
Chris: "Ik heb best veel gedaan na militaire dienst. Zoals in ieder leven heb je verschillende events om mee te dealen in mooie en minder mooie situaties.

Als coach zijnde heb ik eigenlijk van alles in nog wat mee gemaakt. Ik heb voetballers getraind vanuit het hoogste amateur niveau, tot de belofte teams van de KNWU en Pro tour rijders. Daarnaast heb ik naast mijn eigen carrière als atleet altijd toptriatleten geholpen in hun weg naar het ultieme presteren.

Wat interessant is, is dat je als coach begint met een vast ritueel aan dingen die voor jou hebben gewerkt maar er al snel achter komt dat dit lang niet voor iedere atleet zo is. Je hebt een bandbreedte van aanpak. Juist dat gedeelte op alle vlakken van het coachen brengen je verder. In het begin is het lastig om je EGO thuis te laten en kritisch oplossend naar je atleet te kijken. Durven te zeggen dat iets niet werkt en daar naar handelen brengt je uiteindelijk verder.

Voorheen was coachen even een schemaatje maken, ik zie het meer als een begeleidingsproces van het optimaliseren van de atleet zijn leven."

Wat is je grootste persoonlijke succes geweest op sportief gebied?
Chris: "Absoluut gezien heb ik aardig wat successen gehad. Buiten mijn drie Nederlandse titels heb ik meer dan 40 wedstrijden gewonnen en was ik de laatste finishende Pro atleet op Hawaii (zelfs tot op heden). Het meest mooie vind ik nog steeds de continuïteit van mijn carrière. Nog steeds kan ik genieten van een lange tocht of een duurloop door de bossen van Hilversum. Telkens ben ik mentaal in staat geweest om toch weer nieuwe prikkels te vinden om de motivatie te houden om door te trainen."

De hoofdreden voor dit interview lag in een bericht in het NTB-blad Transition, waarin ik las dat je betrokken bent bij een wetenschappelijk onderzoek naar de relatie tussen mentale tegenslag t.o.v. de fysieke prestatie. Kun je daar wat over vertellen ?
Chris: "Zeker. Samen met Tanja Oldenhof, Mirre van Duin en Vana Huter hebben we ervoor gezorgd dat afgelopen jaar een 90-tal atleten ons hebben geholpen om te onderzoeken wat nu precies de attributie stijl is bij extreem lange duurinspanningen. We hebben daarvoor de wedstrijden van Nieuwkoop, Klazienaveen en Almere genomen.

Attributie wil letterlijk zeggen: toeschrijven aan. Dus, wanneer je als atleet met een groep mee kan zwemmen, fietsen, lopen dan bedenkt hij daar een reden voor. Deze stijlen die atleten gebruiken in zwemmen, fietsen en lopen wilden we graag koppelen aan een pijn schaal. Hoe attribueert een atleet wanneer die pijn heeft. Ons vermoeden is dat er verschil bestaat tussen goede en minder goede atleten. Welk verschil weten we nog niet en daar hopen we achter te komen.

Het verschil zal gevormd worden door pijn attributie aan interne of externe factoren. Veel meer kan ik er niet over zeggen omdat er relatief weinig onderzoek gedaan is naar dit onderwerp, terwijl het juist bij sporten die vrij lang duren een bepalende factor kan zijn. Misschien ook wel interessant voor defensie. Immers een missie duurt ook vrij lang en ook daar zullen deze processen afspelen."

Publicatiedatum: 20 december 2017

.