40 JAAR LO&SPORT: MEMORABELE MOMENTEN, MARKANTE MENSEN
AFLEVERING 1 : ARNO BUDEL

Door : Paul Lindeboom i.s.m. Peter Janssen en Berry Budel

Komende donderdag 10 september zal tijdens de Dienstvakdag voor de ruim tiende keer ongeveer de onderstaande tekst weerklinken uit de mond van C-LO/Sportorganisatie:
“Met grote verslagenheid werd er op zaterdag 3 maart 2001kennis genomen van het overlijden van onze collega en vriend sm Arno Budel. Arno was tijdens een nachtelijke GVA-oefening op vrijdag 23 februari slachtoffer geworden van een noodlottig ongeval. Hij was daarbij door een vallende balk aan zijn hoofd getroffen en in kritieke toestand opgenomen in het Academisch Ziekenhuis te Utrecht en vervolgens een week daarna aan de gevolgen van zijn verwondingen overleden. Arno mocht slechts 35 jaar oud worden.”

De bovenstaande gebeurtenis vormt een onuitwisbare zwarte bladzijde uit de LO/Sport Geschiedenis. De jongste lichtingen LO/Sportinstructeurs echter zullen vermoedelijk totaal niet weten wie Arno Budel was. Een portret van deze op en top sportman en sportinstructeur door Peter Janssen is dan ook meer op zijn plaats, gelardeerd met foto’s en bijschriften van Rob Zimmermann (zijn toenmalige chef d’equipe handbal), foto's van zijn broer Berry, een aquarelfoto van zijn vrouw Olga en karakteristieke beschrijvingen door Sjors Röttger, zijn toenmalige C-LO/Sportgroep Bernhardkazerne en trainer/coach van het Militaire Handbal Team.

Peter Janssen: “Arno heb ik leren kennen op het handbalveld, hij was geen medespeler van mij en het was een zeer gedreven persoon en dat ging ook weleens ten koste van zijn eigen spel en van het team. Om het voorzichtig uit te drukken: je kon hem beter in je ploeg hebben dan tegen je. Later heb ik samen met Arno in het Nederlands Militair Team gespeeld en wij hebben op allerlei vlakken heel veel meegemaakt, zoals mentale prikkels van de trainers Sjors Röttger en Frank Maas.

Arno was een zelfde soort speler als ik, wij moesten het hoofdzakelijk hebben van hard werken (lees: gedrevenheid) en die mentale prikkels konden wij dan wel aardig aan. Arno speelde in die tijd ook op het hoogste niveau in Nederland (eredivisie ).

Toch zocht hij vaak het randje op, zowel bij de teamleiding als bij de spelersgroep. Dat werd niet altijd gewaardeerd, maar we wisten hoe hij in elkaar stak en het fijne aan hem was dat hij na het incident er zeker over wilde praten en dat was een heel positief punt van hem. Wij zijn echte vrienden geworden en wij konden zeker door één deur, wij konden elkaar alles vertellen en dat bleef dan ook tussen ons.

Wij hebben ook 4 mooie jaren gehad in de periode Seedorf waar wij beide sportinstructeur waren. Hij had samen met zijn vrouw Olga een bovenverdieping in Zeven en ik sliep samen met mijn vriendin (nu mijn vrouw ) in het onderofficiershotel. Wij kwamen vaak bij hen op bezoek en gingen ook vaak uit eten.

Arno was aan de buitenkant een hard persoon maar hij had maar een heel klein hartje. Niemand mocht  iets verkeerds zeggen over Olga want dan had je een kwaaie aan hem, hij was heel erg bezorgd over Olga.

We hebben vele feestjes gehad op de sportgroep in Seedorf, daar kon hij weleens wat lastig zijn als hij teveel biertjes had gedronken, tot het irritante toe, maar hij was dan wel zo dat hij dan de dag erna zijn excuus kwam aanbieden.
Hij was in die tijd ook altijd wel te porren om op oefening te gaan, ook hier was er voor Arno niks te gek. Werken en nogmaals werken, hij liep vaak voorop en dat had dan ook zijn uitwerking op de rest van de groep: die gingen dan ook wel door en vaak zelfs een stapje harder lopen.

In alle opzichten is hij een groot voorbeeld geweest voor zowel het handbal als op de werkvloer. Dat zijn heel wat punten die ervoor gezorgd hebben dat wij hele goede vrienden zijn geworden en ik nog vaak aan hem denk. Ik heb nog steeds contact met zijn vrouw Olga, dochter Merel en ook zijn ouders. Wij hebben het vaak over hem en dan zowel over zijn positieve punten als zijn minder positieve punten. Zijn dochter heeft heel veel trekken van hem en dat vind ik wel leuk.
Arno was een heel positief ingesteld persoon maar ook erg kritisch voor zich zelf maar ook voor zijn collega’s.

ARNO WAS EEN ECHTE VRIEND WAAR IK ALTIJD OP KON TERUG VALLEN."

Arno maakte naast het handbalteam ook deel uit van een elitegroep klimmers en daar was hij terecht beretrots op. Hij was uiterst serieus met zijn vak bezig en droeg het Cordelet Rouge met ere.
Tijdens zijn handbalcarrière droeg hij de bijnaam 'the Snake". Heel toepasselijk, gezien typeringen als geslepen, listig, jennen en prikkelen. Maar ook de beuk erin, als het nodig was, en een gangmaker.

Berry Budel: Het is inmiddels al weer enige tijd geleden dat dit drama ons overkomen is. Vanwege het verzoek voor foto's even naar mijn ouders, foto's bekijken en het gevoel van gemis. Toch met een lach en heel veel trots naar de foto's van Arno gekeken. (Bovenstaande foto kreeg de titel 'de allermooiste sportfoto van Arno' en de eerste zwart/wit foto de titel 'Kracht', red.)
Al die tijd heeft de LO/Sportorganisatie KL zich warm en betrokken, naar ons toe, opgesteld. Beide families stellen dit tot op de dag van vandaag zeer op prijs. Dat siert jullie organisatie enorm."

Publicatiedatum: september 2015