MWK TRIATHLON LANZAROTE

Door Pascal Timmermans

Ik ben door de redactie benaderd om een stukje te schrijven over de Militaire wereldkampioenschappen hele triathlon(Ironman Lanzarote) en hoe ik bij de militaire triathlonploeg ben gekomen.

Tijdens mijn Kennismakingsdag van de LO&Sportorganisatie in 2016 kwam ik voor het eerst Kap Rik van Trigt tegen. In deze periode liep ik stage vanuit mijn ALO op het CIOS Arnhem, daar had ik een paar docenten gesproken die hem kenden. Zij gaven mij de tip het ‘maakt niet uit wat je zegt, als je maar over je zwemmen en triathlon begint’. Ik nam deze tip natuurlijk serieus en tijdens de voorstelronde vertelde ik dat ik een wedstrijdzwemmer was en aan een triathloncompetitie mee deed. Ik zag Rik rechter op gaan zitten en hij vroeg ‘oh, een wedstrijdzwemmer, wat zwem jij dan op de 100m borstcrawl?’, dus ik gaf netjes antwoord ’50,28’. ‘Oh, dat is wel hard’ kreeg ik als antwoord. Daarna hebben we nog even gekletst over de sport en hij vertelde dat wanneer ik paraat kwam contact op moest zoeken voor de ploeg. Tijdens mijn VTO heeft hij mij hier nog vaak aan herinnerd. Na de VTO werd ik geplaatst in Schaarbergen en mijn prio was het behalen van de Rode baret! Ik had Rik laten weten dat ik graag bij de ploeg wilde maar de eerste maanden niet de tijd had. Na het behalen van de Rode baret had ik mijn eigen eenheid (12Bcie) waar ik druk mee was. Ik kon gelijk mee op verschillende oefeningen, dus heel veel tijd was er niet om aanwezig te zijn met de triathlon team dagen. De laatste 1,5 jaar door de corona was het op het werk rustiger en had ik dus meer tijd. Maar helaas geen wedstrijden, tot we een bericht kregen in januari 2021.

Daarin werd gemeld dat het militaire wereldkampioenschap er aan kwam op 15 mei 2021, maar de normale “olympische afstand” (1500m zwemmen, 40km fietsen en 10 lopen) werd een hele triathlon (3,8km zwemmen, 180km fietsen en 42,2km lopen). We werden gevraagd om voor eind januari de motivatie in te leveren waarom jij wel of niet wilde deelnemen, want er konden maar 2 mannen en 2 vrouwen deelnemen. Mijn eerste reactie was: onmogelijk en je bent knettergek als je dit doet op zo’n korte termijn. Na een week rustig na te denken en er met mijn vriendin en broertje over te praten, had ik de beslissing gemaakt. Ik ga het gewoon doen, wanneer krijg je weer zo’n kans? Met de baas naar Lanzarote om deel te nemen aan een Ironman. Motivatie ingeleverd en ik werd geselecteerd.

Vanaf februari begon mijn trainingsschema. Deze werd gemaakt door Henk Elbertsen, trainer van de militaire ploeg. Aan de hand van mijn beginsituatie zijn we begonnen met de omvang vergroten. Ik trainde wel maar niet gericht op de lange afstanden. Mijn omvang ging van 60-80km fietsen naar 200km, 10-15km hardlopen naar 25-30km. De eerste weken vinkte ik de trainingen af en ging het erg lekker. Helaas door de corona waren de zwembaden nog gesloten en het buiten water was te koud om lekker te zwemmen. Begin april begon ik weer met zwemmen na ruim een half jaar, gelukkig pakte ik dit weer snel op. Ik deed mijn trainingen bijna allemaal in mijn eigentijd, het lesgeven op de sportgroep gaat ook gewoon door. Hierbij had corona wel een voordeel dat het relatief een rustige periode was. Ik deed de looptrainingen op het werk en combineerde soms de fiets training met woon-werk-verkeer, op de terug weg naar huis moest ik er vaak wat kilometers aanplakken. De trainingen gingen goed tot begin mei, ik kreeg last van mijn achillespees. Gelukkig was de wedstrijd inmiddels verplaatst naar 3 juli, dus ik had wat tijd om te herstellen. De achilles pees klachten hebben 6 weken geduurd, waarbij ik niet kon en mocht hardlopen en fietsen max 40km lukte. Bijna 2 maanden weggegooid qua trainingen. Mentaal was dit klote, want was ik nog wel fit genoeg om deel te nemen? Ik had nog 4 weken om weer op te trainen en dit ging gelukkig goed. Het fietsen ging weer goed en het lopen ging pijnvrij. Helaas mocht ik van de sportarts niet verder lopen dan 10km. In het weekend 2 weken voor de wedstrijd had ik mijn laatste test: 4km zwemmen-120km heuvelachtig fietsen en 10km lopen. Deze test ging goed en het vertrouwen dat het goed ging komen was weer helemaal terug.

Maandagochtend 28 juni stonden we op vliegveld Schiphol om te vertrekken naar Lanzarote. In de week vooraf aan de wedstrijd was het vooral ontspannen, comfortabel voelen en voorbereiden. We hebben wat gezwommen in het zwembad en op de start locatie een stukje parcours verkent op de fiets en een lekker ontspannen duurloopje. Tijdens het ritje op de fiets merkten we dat de wind een grote rol zou gaan spelen tijdens de wedstrijd. Op Lanzarote staat standaard windkracht 5 en dat is toch minder fijn op de fiets. Op vrijdag moesten we de fietsen inleveren en onze wissel spullen. Dus de helm en fietsschoenen voor de wissel van het zwemmen naar het fietsen en natuurlijk de loopschoenen voor de laatste wissel. ’s Avonds hadden we nog een openingsceremonie, met alle teams en leden van het CISM. Hier was Lkol Jan van den Dool ook bij, hij vond het bijzonder dat hij deze week en ook de wedstrijd mocht mee maken. Dit was ook niet normaal in zijn functie.

Zaterdag 3 juli D-day. Om 0400u zaten we al aan het ontbijt omdat we om 0445u vertrokken richting de start. Aangekomen bij de start, de laatste voorbereidingen treffen. Bidons op de fiets, banden spanning controleren en bij pompen, fietscomputer plaatsen, laatste spullen inleveren en voorbereiden. Mijn start was rond 0710u dus ik had nog even de tijd. De wedstrijdspanning begon zeker te komen, alles nog een keer checken, alles in mijn hoofd nog een keer visualiseren. Twintig minuten voor mijn start liep ik al vast naar het startvak toe, wij als militairen hadden een startvak achter de pro-atleten. 0700u pro mannen starten, 0705u pro vrouwen starten, 0710 ons startschot. Ik stond achter een Belgische atleet waarvan ik wist dat hij hard zwom, ik heb hem 300m bijgehouden en toen besloten een groepje af te laten zakken. Het tempo wat hij zwom was te hoog om 3,8km vast te houden. Ik kwam in een groep terecht die lekker mijn tempo zwom. Dit scheelde veel energie, ze navigeerden goed door het water en ik kon goed in de groep blijven liggen. Ik was tevreden over het zwemonderdeel: 56 min 40 sec. De zee had best wat golven en flinke stroming.

Snelle wissel en door op de fiets. De eerste kilometers tikken weg op de fiets en ik merkte dat ik de eerste 30km de wind van de zijkant of mee had. Na 30km was er een turning-point, dezelfde weg terug. Waar ik net de wind mee had kreeg ik hem nu tegen. Na 70 km had ik al 1000 hoogtemeters er op zitten. Tot 120km ging het fietsen erg goed. Het klimmen ging lekker en ik kon goed omgaan met de harde wind. Op 120km was er een flinke afdaling waar de snelheid rond de 80km/u lag, hier maakte ik een fout door mijn benen stil te houden. Hierdoor verkrampten ze en kon ik daarna wat minder druk zetten. Na een kilometer of 5 werd dit gevoel een stuk minder en kon ik het tempo weer goed houden. De laatste 15km was het meeste afdalen en lag de snelheid lekker hoog. Dit gaf een fijn gevoel om door te gaan naar het lopen, want ik was er ook wel klaar mee met op de fiets zitten. Ik had gewoon zin om een marathon te lopen (wat ik nog nooit had gedaan). Ik had 6 uur en 3 min gefietst (30km/u gemiddeld), hier was ik erg blij mee aangezien het parcours bijna 2400 hoogtemeters had en er een flinke wind stond.

Van de fiets af en door naar de wisselzone, schoenen aan en insmeren met zonnebrand en door. De eerste 7km kon ik lekker lopen, het tempo zoals ik had bedacht hield ik redelijk vast (5.00min/km). Na 7 km werd het zwaar. Iedere 2 a 3 km stond ik langs de kant met kramp in de hamstring, kuit, lies of quadriceps. Ik liep van verzorgingspost naar verzorgingspost, daar mocht ik van mijzelf door heen wandelen en goed eten en drinken en daarna weer lopen. Het was geen fijne ervaring zo in mijn eerste marathon. Ik heb echt iedere kilometer afgeteld en was echt blij toen ik bij de laatste turning-point was en nog maar 2 km hoefde. Het moment van het finishen was een raar gevoel. Ik was niet heel blij, maar meer opgelucht dat het er op zat. Na een uurtje kwam het besef wat ik had gedaan en kon ik trots zijn op wat ik presteerde. Het was echt een van de zwaardere dingen die ik heb gedaan en had het niet willen missen! Ik zeg niet dat ik het nooit meer ga doen, maar voorlopig houd ik het even bij de 1/8 en 1/4 afstanden.

De uitslag van wedstrijd: ik ben 9e in mijn leeftijdscategorie geëindigd met een totaal tijd van 11:23:33. Als Nederlands militairteam zijn we 5e van de 10 teams geworden. De beste prestatie van het team was een 3e plaats van Marieke Jacobs in haar leeftijdscategorie. 

Publicatiedatum: 16 juli 2021