Vrienden van het dienstvak LO&Sport

Dit is een nieuwe pagina.

LAATSTE 'TRUCJE' VAN OL ICOON WIL ALARDS

DOOR RENÉ VAN BERLO

Op een regenachtige woensdag 6 oktober stap ik ‘s ochtends op de motor om aan te sluiten in de langste file sinds jaren. Ik ben op weg naar het NMK Oriënteren in Oirschot. Mijn bijdrage kon er hopelijk voor zorgen dat DGLC dit jaar de CLAS bokaal binnen gaat slepen.

In gebouw 128 werd iedereen warm welkom geheten door de Sportcommissie. Het reüniegehalte en de sfeer waren hoog onder de nieuwbakken en gevierde oriënteerders van alle krijgsmachtsdelen. Bij zowel nationale als internationale OL evenementen zie je vaak dezelfde gezichten. Vaak allemaal liefhebbers van hardlopen met kaart en kompas. Militaire sporters die terugkomen met de krassen op het lijf van de takken en bramenstruiken die men onderweg net niet kon ontwijken. En bekaf de laatste post bij de finish prikken. Zij beleven stuk voor stuk lol in het “spel” van oriënteren.

Eén van deze OL liefhebbers is natuurlijk ook Smi Wil Alards. Voor de oriënteerders (en niet-oriënteerders) onder ons geen naam die ook maar enige introductie behoeft. Voor de mensen die Wil minder goed kennen: Wil is jaren trainer geweest bij de Militaire OL ploeg, heeft vele WK’s meegemaakt, is cursusleider geweest bij de opleidingen IOL en KOL, maakt OL kaarten en is een ware ambassadeur voor de OL sport. Nu bezig aan zijn laatste maand op de RvS als planner op de grootste LO&Sportgroep van Nederland. In november gaat hij genieten van zijn welverdiende FLO en zal hij de stok overdragen aan Smi Richard Soree.

Na de koffie en thee in gebouw 128 had Wil iets origineels bedacht: we werden achterin een Boxer over de hei naar de starlocatie gebracht. Eenmaal aangekomen was voor de meesten niet helemaal helder waar we waren. Een erg origineel idee van Wil. In het verleden heb ik een tijd meegetraind met de militaire OL ploeg en één van de kenmerken van Wil was toen ook al dat er geen training hetzelfde was. Hij gooide er altijd wel een snack in; blinde stukken in de kaart, geen hoogtelijnen, alleen kompasdoorsteken, etc. Als trainer van de CIOR MILCOMP ploeg heb ik ook dankbaar gebruik gemaakt van de “zieke” OL geest van Wil om variatie te houden in trainingen. De rust waarmee Wil me altijd op de sportgroep hielp, gaf mij altijd het gevoel dat alles goed zou komen. Een gevoel dat heel veel collega’s ongetwijfeld met mij delen. Ook als rouge/TWOH-er maakte je Wil niet snel gek; een echte rots in de branding.

Wil Alards, een rots in de branding

Deze rust zag je ook terug als je weleens tegelijk met Wil moest starten bij een OL. Wil is geen hardloper, maar hij kan oriënteren als een malle en terwijl de hardlopers de dubbele afstand op hoog tempo aflegden, liep Wil in zijn “relaxmode” recht op de posten af en was hij vaak al bezig met hoe hij de route naar twee posten verderop zou aanpakken. Schitterend, maar ook vaak frustrerend.

Dit regenachtige NMK was uitgezet op de Oostelbeersche Heide. Wil had samen met zijn maat (en tevens OL specialist) Hennie Kennis de regie over de voorbereiding van de baanlegging, de kaart en de start. De baanlegging bestond uit een mooie gevarieerde route door het bos en over de heide. Alle posten waren “aan te vallen” op de makkelijke en de moeilijke manier, goede opvanglijnen achter de posten en er zat ook veel variatie in de locatie van de posten. Hieraan merk je de ervaring van de baanlegger. Posten intekenen lijkt voor de leek willekeurig, maar achter een professionele baanlegging zit echt een theorie en filosofie. Voor Wil en Hennie is dit parate kennis.

Jammer genoeg gaat Wil onze organisatie zeer binnenkort verlaten. Een groot gemis wat mij betreft. Plv hoofd BIMS Twan Relou riep in de speech bij de prijsuitreiking al dat de sport aan het vergrijzen is. Eigenlijk is dit heel erg vreemd, want de oriënteringssport is een ultieme militaire sport, waarbij je fysiek sterk moet zijn, je moet altijd na blijven denken, zelfs bij extreme vermoeidheid. Je wordt keihard geconfronteerd met je eigen foute keuzes en dan moet je het ook nog zelf oplossen. Niemand in de buurt in het donkere dierenbos, geen hulplijntjes. Ik vind het erg jammer dat vele jonge militairen (nog) te weinig of nog helemaal geen kennis hebben gemaakt met het oriëntatielopen. Een grote kans, wat mij betreft, in het O&T proces van onze LO&Sportgroepen!

Door Wil zijn FLO verliezen we een enorme ambassadeur van de oriëntatieloopsport en een zeer gewaardeerde collega. Bedankt Wil, voor je vakmanschap, je rust en je wijze lessen. Tot volgend jaar op het NMK of bij een andere gelegenheid!