VIJFKAMP-HISTORIE BINNEN DE LANDMACHT
INTERVIEW ERIC HOEK

In overleg met Paul Lindeboom, aka Redacteur Sport, sluiten we de serie met interviews over de Militaire Vijfkamp af middels een bijzonder interview met Eric Hoek. Bijzonder om een aantal redenen; onze paden kruisen elkaar al vanaf 1973 bij het Nederlands Kampioenschap Zwemmen in Lelystad op de 400 meter vrije slag (de enige keer dat André voor Eric finishte, red.). Daarna komen we elkaar tegen in zwembaden tijdens waterpolo wedstrijden en weer iets later op het CIOS te Arnhem.

Vervolgens allebei vlak na elkaar dienstplichtig Sportinstructeur, en daar begint zijn verhaal waar het gaat over de Militaire Vijfkamp. Samen spelen we ook nog met het Nationale Militaire team Waterpolo op heel wat toernooien en reizen we zo ongeveer de hele wereld  over met de Vijfkamp ploeg in verschillende hoedanigheden. Tegenwoordig werken we allebei op het Militair Revalidatie Centrum in Doorn. Hoe krijg ik na zo’n lange inleiding zijn verhaal leesbaar, aangezien zijn 5 kamp geschiedenis zich uitstrekt over een periode van meer dan 30 jaar. Ik ga mijn best doen, mede dankzij zijn nauwkeurigheid staan er al heel veel feiten op een rijtje! Geen verhaal met veel puntentotalen en allemaal ploeggenoten, dan zouden we hier wel een drieluik van kunnen maken.

First time

Als dienstplichtig Sportinstructeur wordt Eric geplaatst op de LTK in ‘t Harde, waar ene Anton Koteris ook werkzaam is. Anton is actief binnen de Nationale Militaire Ploeg en steekt Eric enigszins aan met het 5 kamp virus. Niet onbelangrijk, Eric speelt op dat moment waterpolo in de Hoofdklasse bij het Ravijn in Nijverdal, tevens zijn woonplaats. Tijdens de KMS periode in 1985 snuffelt Eric aan zowel de Militaire Vijfkamp, als ook aan de Moderne Vijfkamp. Zijn voorkeur gaat toch uit naar de eerste en daar starten we dan ook.

Met een team van de KMS wordt hij in het teamklassement vierde, maar individueel wordt hij eerste in de regio Zuid, voor de leden van de militaire ploeg! Logisch dat hij door de toenmalige trainer Frans Bultink benaderd werd om  mee te komen trainen met de nationale ploeg. We schrijven dan inmiddels 1987 waar hij samen met zijn maatje Jeroen Hulst op de Newcomers wedstrijd acteert en zichzelf later dat seizoen op een wedstrijd in München nota bene kwalificeert voor de WK van 1988 in Beijing. Een ware belevenis met Peter Rommelse als Chef d’Equipe, Frans als trainer en Rinus Sense als verzorger. Chef de Mission is de lkol Harry Kok, C- LO&Sportorganisatie KL en hij krijgt het onder andere voor elkaar dat na het WK de sporters samen met hun vrouwen nog een prachtige rondreis maken door China en naar Hong Kong. Samen met Minus Schoonen, Theo Hunck, Rik van Trigt, Jeroen Kuiper en Raimond Julicher draait hij een fantastisch WK en eindigt als debutant op een tweede plek binnen de NL ploeg.

Zijn reislustigheid is mogelijk geboren tijdens die trip, want ook daarna maakt hij samen met zijn vrouw Margaret (met wie hij op 31 december 1991 trouwde!) nog heel veel mooie reizen over de aardbol.

Vervolg

Het jaar erna neemt Rob Jansen, met wie we eerder een interview deden het over als trainer van Frans Bultink. Ad Kragtwijk neemt dan de verzorgersrol over van Rinus Sense. In 1989 is het team ook totaal gewijzigd en blijkt dit later ook een ploeg te zijn die een heel hechte band heeft en qua niveau ook zeer solide en dichtbij elkaar scoort. Het geheim zat hem misschien wel in het feit dat deze mannen ook buiten de centrale trainingen heel veel met elkaar omgingen en veel support gaven op deze manier. Een heus vriendenteam met Jeroen Hulst, Jeroen Kuiper, Marc van Ee, Peter Sturkenboom en Eric zelf. De 6e man wisselde nog weleens, maar vanaf 1991 vormden zij samen met Ron de Vaan een team waarin ieder individueel allemaal minstens 5200 punten scoorde. 

Het WK in Venezuela kenmerkte zich naar Erics’ zeggen vooral door veel muggen en lawaai van onder andere de Brazilianen, met wie de Nederlandse mannen een open kamer deelden. Iets wat in ieder geval de nachtrust niet echt ten goede kwam😕. Ook werd er na dit kampioenschap door de ploeg een mooie vakantie aan vast geplakt, deze keer naar de Andes en een weekje Curaçao.

Het WK in München in 1990 is het begin van het tijdperk dat je je niet kon kwalificeren met een punten totaal individueel onder de 5200. Dat geeft aan dat het niveau erg hoog was en de ploeg dan ook heel goed meedeed op de kampioenschappen die tijd. Tevens was dat het jaar dat er bij het slotbanket (in DT) door alle ploegen sketches werden opgevoerd met de meest waanzinnige acts (zie foto hierboven). Iets wat over was gewaaid vanuit de Scandinavische landen, die dit tijdens de Nordic kampioenschappen tot een goede gewoonte hadden gemaakt.

Nieuw tijdperk

Met de komst van de dames in 1991 ontstond er een andere sfeer en Eric geeft aan dat hij het als een verrijking heeft ervaren dat zij erbij kwamen. Zoals ook in mijn interview beschreven, ontstond er een andere dynamiek.

De jaren erna, van ‘92, ‘93 en vooral ‘94 hadden mooie aspecten, maar uiteraard ook mindere kanten. Eric zelf scoorde bij de diverse WK’s zeer solide boven de 5200 punten, maar had ook zijn mindere momenten met bijvoorbeeld het werpen en het schieten. Hij kijkt daarin wel terug op een stuk ontwikkeling in zijn eigen mentale weerbaarheid, ook na een tegenslag bij het volgende onderdeel weer volle bak er tegenaan!

Dieptepunt in 1994 was het feit dat de politiek vond dat de ploeg niet naar het WK mocht in Brazilië. De oorzaak zat hem in het feit dat er weer een reorganisatie van de Krijgsmacht plaatsvond en men het een verkeerd signaal vond om dan daarheen te gaan voor een WK. Ook ons aanbod om de reis zelf te bekostigen werd afgekeurd, heel jammer, want net als de andere teamleden liet Eric in de wedstrijden in de aanloop naar de WK een bloedvorm zien. Het mocht niet baten, het besluit werd niet terug gedraaid.

Dutch Dolphins

In bovenstaande periode ontwikkelt de Nederlandse mannenploeg grote naam en faam op het zwemonderdeel; zowel Eric als ook Peter Sturkenboom zwemmen in die tijd een lage 25 seconden over de 50 meter zwemmen met hindernissen! Korte tijd is het wereldrecord in handen van Peter met een tijd van 25.4 sec. Dezelfde tijd weet Eric een paar jaar later ook te realiseren.  De rest van de ploeg nemen zij letterlijk in hun kielzog mee en zo ontstaat de bijnaam: the Dutch Dolphins! Op menig kampioenschap zijn zij de winnaars van het onderdeel zwemhiba en wordt er met respect naar onze mannen gekeken door de andere teams.

Wereldspelen

In 1995 zijn de eerste Militaire Wereldspelen in Italië, Rome om precies te zijn. Wij zitten op een totaal verkeerde plek, midden in de stad op een kazerne. Reizen ons een slag in de rondte en voor ons hadden de Spelen geen extra waarde, wij hebben geen enkele andere sport kunnen zien daar. Sportief gezien een ok wedstrijd zonder uitspattingen. In 1996 zou Eric afscheid nemen als atleet en dat deed hij met verve, want ook in Wiener Neustadt, Oostenrijk, scoorde hij meer dan 5300 punten! Eric geeft daarbij aan dat deze wedstrijd locatie zijn favoriete stek was, waarbij de accommodaties dichtbij elkaar lagen en vooral de hindernisbaan en het zwemmen bij hem goed lagen en daarbij altijd goed scoorde. Het jaar daarna heeft hij zijn rol als trainer van de herenploeg voor het eerst opgepakt. Dat deed hij samen met Rob Jansen, en Jeroen Kuiper vormde toen de combi met mij voor het eerst. In 1998 heeft Rob gevraagd of Eric toch nog een keer als atleet een seizoen wilde meedraaien, er had toen een behoorlijke kaalslag binnen de mannenploeg plaatsgevonden en dus trok Eric zijn wedstrijdkleding weer tevoorschijn om op de WK in Beijing weer een solide basis te vormen voor het team. Daarna was het toch echt gedaan en sloot hij een periode af met maar liefst 35 internationale wedstrijden en een ongehoord aantal WK’s,  9x! Ditmaal dus een definitief afscheid als atleet, in dit jaar stopte hij ook als actief waterpoloër.

Trainers tijdperk

Vanaf 1999 dus weer als trainer aan de slag. In het begin nog samen met Rob, met ingang van 2002 alleen, omdat Rob dan samen met Jeroen Kuiper de organisatie van het WK in eigen land op zich hadden genomen. Die jaren was het moeilijk om atleten te vinden, mede omdat commandanten door alle reorganisaties personeel tekort kwamen en er dus minder vrijheid was voor sporters en minder support wat dat betreft. Het WK in eigen land meemaken is wel extra mooi en de organisatie was door de vele aanwezige ervaren krachten een enorm succes!

In het begin van zijn trainerschap had hij vrijwel altijd na de hindernisbaan geen stem meer, alweer een overeenkomst die we delen J

In deze moeilijke periode is er nog wel een prachtige trainingsstage in Zuid-Afrika voor de ploeg, iets wat voortkwam vanuit de vele internationale contacten en het ‘ontwikkelingswerk’ wat Rob had opgepakt. Samen met Rob gaat Eric ook naar Abu Dhabi en India in het kader van ‘train de trainer’ en als support voor de organisatie van de Wereldspelen in Hyderabad, India.

Net als het moeilijk was om sporters te vinden, heeft Eric ook een flink aantal keren meerdere functies tegelijkertijd vervuld, omdat er ook in de leiding was gesneden. Soms zelfs drie petten : trainer, Chef d’Équipe en verzorger, een nadeel omdat je dit multitalent bezit, een voordeel om de sporters optimaal te ondersteunen…..

Over de WK’s die volgen in de jaren van 2003 tot zijn laatste jaar als trainer (2011) een paar bijzonderheden. In Toledo (Spanje) was het f*cking heet en in Ankara werd ongeveer iedereen hartstikke ziek door een buikgriep of virus, in ieder geval weinig spetterende (L)sportieve uitschieters. In 2010 wederom een fantastisch WK in eigen land, een wedstrijd waarvoor Rob Jansen weer het voortouw had genomen en zelfs mocht nadienen van de Commandant! Zijn laatste WK als trainer in Rio de Janeiro werd ook meteen de overname van de functie van Rob Jansen als lid van het CISM Sports Comittee (CSC)voor de Militaire Vijfkamp.

CSC periode

De periode dat Eric deze functie vervulde, beschrijft hij als volgt: “Moeizame periode, vooral omdat de contacten (inter)nationaal moeizaam verliepen en ik twee keer geprobeerd heb een wedstrijd in Nederland te organiseren. De medewerking van de (LO/Sport)organisatie was niet grandioos en ondanks dat de voorbereidingen in een vergevorderd stadium waren, is het er helaas niet van gekomen, toch wel een bepaalde frustratie achtergelaten daardoor.” Verder ook in die periode veel andere landen mogen aandoen in het wedstrijd circuit zoals Zuid-Korea, Rio de Janeiro en Ecuador, al dan niet samen met zijn vrouw en steun Margaret.

In Ecuador afscheid genomen als CSC member en het stokje gelukkig overgedragen aan Renate van der Hoek, tevens de eerste vrouw die als CSC Member lid werd van de commissie. Groot voordeel daarvan is dat Nederland vertegenwoordigd is in het Comité en alles uit de eerste hand verneemt.

Anekdotes

Hiermee kan Eric na al die jaren wel een boek vullen, maar er is ruimte voor een paar korte memorabele momenten de revue te laten passeren;

Jeroen Hulst had veel van die momenten kunnen vullen, samen met Eric waren zij menigmaal de Pietje Bells van de ploeg. Jeroen presteert het onder andere de afsluiter van het wapen uit boosheid te slopen, dat is niet veel andere mensen ooit gelukt.

Samen hard trainen is ook samen hard ontspannen, iets dat tijdens vele slotfeesten bij WK dan ook volop gebeurde. Het gaat te ver om in details te treden hierin.

Vele vriendschappen die beklijven, zowel in binnen- als ook in buitenland!

Tot zover voor nu, anders wordt dit interview inderdaad een boekwerk. Eric, bedankt voor je voorbereiding, openheid en dat ook onze vriendschap nog maar lang stand mag houden!

Publicatiedatum: 09 december 2020

Eerder verschenen artikelen in de serie over het ontstaan van de Militaire Vijfkamp:
- start   : de MVK op 1 dag
- deel 1 : het begin van de ZMV, interview met Leen Pfrommer
- deel 2 : ZMV in de periode '70 - '80, interview met Peter Rommelse
- deel 3 : de carrière van Rob Jansen
- deel 4 : de dames treden toe tot de Vijfkamp
- deel 5 : de carrière van Eric Hoek