Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

40 JAAR LO/SPORT: MEMORABELE MOMENTEN, MARKANTE MENSEN
AFLEVERING 9: DUTCHBART

Door: Bart Haggeman

De grote dag
Ik was ergens half december 1982 een les touwklimmen aan het geven, toen ik daar werd uit gehaald met de mededeling dat ik me bij de kapitein Alkemade (C-LO/Sportgroep Genm Kootkaz ) moest melden. Aangezien dat nooit gebeurde, was ik bang dat er thuis wat gebeurd was.

Toen ik met lood in de schoenen de trap naar boven had genomen, kreeg ik vrijwel direct te horen dat ik er rekening mee moest houden dat ik 19 januari 1983 voor een half jaar naar Libanon zou vertrekken. Gelukkig niets aan de hand thuis maar wel een redelijke boodschap om aan het thuisfront te vertellen.

Er gaat dan ‘s avonds op de weg naar huis wel het een en ander door je hoofd: ‘s morgens niets aan de hand en dan zo maar uit het niets aangewezen worden om binnen een maand voor een half jaar te vertrekken!!

Thuis werd er ook redelijk heftig op gereageerd door mijn ouders en mijn broer en zussen. Toen moest ik nog naar mijn vriendin om het te vertellen en haar eerste reactie was: "dat ga je niet doen!"

De situatie in Libanon en de voorbereiding op de uitzending
Ik wist natuurlijk wel dat we met een bataljon (voor zover ik wist allemaal vrijwilligers) in Libanon zaten maar wist toen nog niet dat er ook een sportinstructeur zat. 

Mijn voorbereiding bestond er uit dat ik een weekje naar de Harskamp ben geweest, waar ik schietles met meerdere wapens heb gehad. Daarnaast waren daar nog een aantal militairen van buiten het 44 Painfbat die ook naar Libanon werden uitgezonden. Dat waren ook de enige mensen die ik kende waarmee ik samen zou vertrekken. Hier in de Harskamp werd me in ieder geval verteld dat ik onder de WZZ groep zou komen te vallen, met als neventaak de sport.

We hebben toen nog kerst/ oud en nieuw verlof gehad en aansluitend uitschepingsverlof.
Ik moest me op 18 januari in Assen melden (was volgens mij nu de 1e keer dat ik op de JWF kwam). Daar kreeg ik nog wat blauwe kledingstukken uitgereikt, kreeg daar een slaapplek en dat was het.

O ja, ik moest me nog melden bij een arts die me vroeg of ik geen klachten had en daar kreeg ik nog een paar spuiten.

Mijn eerste dag in Libanon

Wat ik me nog kan herinneren is dat er toen in het vliegtuig nog volop gerookt werd en dat door de spanning ook echt wel flink gedaan werd. Je kon door de rook geen 3 stoelen voor je zien.

De landing was op het vliegveld van Beiroet waar de mannen, die hun tijd erop hadden zitten, klaar stonden om onze stoelen over te nemen. Nadat wij een erehaag hadden gevormd, liepen zij voor de laatste keer voor ons langs (onder ons applaus) richting vliegtuigtrap.

Daar sta je dan in Beiroet en je ziet aan het vliegveld al dat er het een en ander aan de hand was in dit land. Er waren verder geen gebouwen en we stonden op een kaal vliegveld. Instappen in 3-tonners en onder begeleiding van de Kmar dwars door Beiroet richting het zuiden van Libanon. In Beiroet de eerste kennismaking van het oorlogsgeweld, veel kapot geschoten huizen en flats en de kruispunten werden door gewapende Kmar mannen afgezet zodat wij er zo snel als mogelijk door konden rijden.

Na een vrij lange rit kwamen we aan in Haris waar ik ook geplaatst was, ik werd daar opgevangen door Appie Wijnen mijn voorganger van de sport die mij mee heeft genomen naar onze legering. Ik was kapot van de reis !!

Mijn uitzending in Libanon
Appie bleef nog een week om mij in te werken. Ik hoorde van Appie dat hij bijna niets aan sport deed maar hoofdzakelijk bezig was in de WZZ winkel en dingen deed voor radio Dutchbatt. Ik keek hier toch wel van op want ik was toch aangewezen als sportinstructeur ??? Maar ja, Appie was beroeps en ik maar KVV, dus ik heb dat die week maar zo gelaten. De C- van de WZZ-groep was een majoor (ik ben zijn naam vergeten) die ook vond dat ik het maar zo moest doen.

‘Deze jongen niet’, dacht ik toen. Aangewezen worden en dan ook nog geen eens sportwerk doen. Ik ben toen zo brutaal geweest om naar de bat C- te gaan, de overste Schenk, en gevraagd wat hij er van vond. En gelukkig, hij was het met me eens: als ik mogelijkheden zou zien om sport te regelen voor de mannen, dan mocht dat en zou dat mijn eerste prio zijn.

                                                              Checkpoint 7-16

Ik heb in de zes maanden dat ik in Libanon zat alle posten regelmatig bezocht, ook de kleinere ( 3/ 5 man), om iets te doen aan sport. Al was het alleen maar als afleiding van de dagelijks sleur.

Bijna alle mannen uit het bataljon hebben bij mij het aangepaste MLV afgelegd, veel op alternatieve wijze touwklimmen in een takelwagen, een 12 minutenloop ipv 5 km en 200 mtr zwemmen in de zee maar het wel zo doen zoals de mogelijkheden waren. Er waren 3 kleuren diploma's (rood / wit en blauw) met verschillende eisen. Ik weet nog voor rood 2800 mtr op de 12 minutenloop.

Wat ook gebeurde in Libanon, was dat ieder land een sportevenement probeerde te organiseren waar andere landen van Unifil aan deel konden nemen. Wij als Dutchbatt organiseerden de infanterierun - dit was voor een groot gedeelte al door Appie bedacht en ik heb het hier en daar aangepast. De infanterierun is te vergelijken met parcours militair. Daarnaast waren er voet- en volleybaltoernooien en een touwtrekwedstrijd.

Ik moest naast het organiseren van sportactiviteiten ook mijn militaire zaken doen, zoals het zijn van wachtcommandant en patrouille lopen maar dit gebeurde niet zo vaak, omdat ik veel aan sport deed en dat gewaardeerd werd.

Bart in het midden, zittend op de jeep, militaire zaken

Het contact met het thuisfront was wel even anders dan het nu gaat. Wij konden schrijven en dat was het. Het kon dan wel gebeuren dat het thuisfront hoorde dat er in Libanon wat gebeurd was en zich zorgen maakte - lees je dus 3 weken later in een brief - terwijl wij er niets van hadden mee gekregen en dat konden zij dan weer nog 3 weken later lezen in mijn antwoord.

Wat ik wel heel raar vond, is dat je zodra je op uitzending was niet meer bij de sportorganisatie hoorde. Een kleine anekdote. Ik had in Libanon wel softbalhandschoenen maar geen ballen. Ik heb toen een brief geschreven naar de LO/Sportgroep van de Genm Kootkazerne met het verzoek om ballen op te sturen. Ik kreeg toen per brief als antwoord dat dat niet mogelijk was omdat ik niet bij de sport hoorde maar bij 44 Painfbat??

Ja, natuurlijk kregen we dingen mee, onder andere dat de Israëliërs regelmatig ons gebied inreden om huizen plat te schuiven van mensen waarvan ze het vermoeden hadden dat ze acties hadden gedaan tegen Israël of dat ze die ondersteunden. Daarnaast werden posten van ons onder druk gezet door verschillende groeperingen.

Ik weet wel dat ik een goede uitzending heb gehad met droevige gebeurtenissen maar ook hele fijne mooie momenten, die ik beide niet meer zal vergeten.



VN-logo

Dutchbatt logo

Kort na afloop van de uitzending

Er was geen enkele vorm van opvang na de uitzending. Ik werd door mijn vriendin en familie opgehaald op Schiphol en ik kan mij herinneren dat ik 2 weken uitschepingsverlof heb gehad en daarna was het weer gewoon aan het werk. In het vliegtuig werd me gevraagd waar ik geplaatst wilde worden - toen ging dat nog zo!! - waarop ik heb gezegd: doe maar de Genm Kootkaz. Daar heb ik me na het verlof gemeld en kreeg daar te horen dat ik de dag daarop in Apeldoorn moest beginnen.

Toch heb ik een beloning gehad. Ik was voor Libanon aangewezen door de toenmalige regio C-Noord, de overste Pfrommer, maar die heeft er ook voor gezorgd dat ik in de 1e C klas zat.

Veel later
Ik heb nog niet zo lang geleden in het MRC met iemand gesproken die pas veel later last heeft gekregen van PTSS, hij vond het ook heel prettig om met iemand te praten die er ook was geweest. Ik zelf heb er geen last van gehad. Er schijnen meerdere te zijn die later nog PTSS verschijnselen hebben gehad maar zelf ken ik verder niemand.

Omdat ik toch als eenling ben uitgezonden, heb ik ook bijna geen contact meer met mensen waarmee ik uitgezonden ben geweest. De laatste tijd volg ik wel verhalen op Facebook. 

 

Ik ben, toen ik het boek van de generaal van Uhm heb gelezen, er achter gekomen dat hij als cie C-er in dezelfde tijd is geweest als ik. Ik heb het daar met hem nog wel over gehad bij een atletiek ontmoeting waar ik was met mannen van het Invictus Games team. Was leuk, we hadden toch gedeelde herinneringen.

Publicatiedatum: november 2015