Vrienden van het dienstvak LO&Sport
 

40 JAAR LO/SPORT: MEMORABELE MOMENTEN, MARKANTE MENSEN
AFLEVERING 14: DE MEGAFESTATIE

Door: Léonie van Lamsweerde

Voor onze jongere generatie LO/Sport medewerkers wellicht een term die hen weinig zegt of met een kleine herinnering een “oh ja” moment zal opleveren. Maar voor vele collega’s en oudgedienden levert het hoofdstuk Megafestatie een glimlach op het gezicht met vooral veel mooie verhalen over ‘vroeguh’. Daarnaast was het hard werken met bloed, zweet en tranen (van het lachen).

Het was de tijd van vóór de opkomst van het internet, de tijd van videobanden en TMF, de tijd van de Backstreet boys en de Spice girls, de tijd van de yellow card, maar vooral de tijd van geen smart phones maar snake spelen op je Nokia 3310.

Een stapje terug naar het verleden:

Voor wie niet precies (meer) weet wat de Megafestatie voor een evenement was en wat de impact was in Nederland, een kleine terugblik.

De Megafestatie was een groot evenement gericht op jongeren tussen 10 en 18 jaar, met als doel ze te enthousiasmeren voor diverse producten, diensten en beroepen. Het vond altijd tijdens de zomervakantie (Juli) plaats in de Jaarbeurs Utrecht en werd gehouden van 1993 t/m 2004. Er was veel gelegenheid tot vermaak in de hallen met onder meer computergames, zaalvoetbal, dance, concerten en lasergamen. De organisatie had een groots mediabereik vanwege de nauwe samenwerking tussen onder andere mediapartners als Veronica, TMF, radio 538 en radio 3FM. Tussen 1997 en 2003 werd zelfs Megafestatie TV uitgezonden waarop verslag werd gedaan van de gebeurtenissen.

Daarnaast hadden bedrijven en organisaties er kramen, waar reclamemateriaal en voorlichting werd gegeven. Defensie had zijn eigen hal ingericht en een buitenaccommodatie.

Defensie en specifiek de Landmacht:

In eerste instantie leverde voornamelijk de Landmacht een bijdrage aan het evenement, later kwamen daar ook de Luchtmacht en Marine bij. Het evenement werd destijds beschouwd als een banenbeurs, door te speuren naar toekomstige sollicitanten. Na de Megafestatie werd de wervingscampagne omgezet naar de Landmachtdagen.

Prominent aanwezig was altijd de Landmacht in hal 7 met zo’n 1400m2, ze hebben van 1994 t/m 1998 deelgenomen aan de Megafestatie. In het eerste jaar dat de Landmacht zich presenteerde was de LO/Sportorganisatie het enige onderdeel dat interactieve objecten voor de jeugd had opgetuigd, later volgden ook de andere wapens en dienstvakken. Hindernisbaan, fitnessstraat, klimwand, verschillende wapens, IFOR voertuigen en Dutchbatters die in Srebrenica hebben gediend. Er werd flink uitgepakt.

Door middel van een strippenkaart kon bij elk object een stempel worden verdiend. Bij een volle strippenkaart kon een leuk presentje worden afgehaald nadat de persoonsgegevens waren ingevuld. De wervingscampagne van de KL gebruikte deze gegevens om de jeugd aan te schrijven voor een baan bij de Landmacht.

De negatieve adder onder het gras:

In de latere jaren trok het evenement steeds minder bezoekers, de reden die werd opgegeven was de opkomst van de grote dance events en het ontbreken van de Landmacht, de grootste deelnemer.

De Landmacht hield er mee op doordat het forse kritiek kreeg van tegenstanders en demonstranten. Argumenten die werden aangedragen waren:  misleidende propaganda, zo mochten kinderen schieten en zou de Landmacht kindsoldaten opleiden.

Naast dat de werving niet de gewenste resultaten opleverde, speelden ook de grote bezuinigingen van destijds een grote rol in de afwezigheid van de Landmacht en dus ook de LO/Sportorganisatie.

De impact op de LO/Sportorganisatie:

Het interactieve deel van de LO/Sportorganisatie bleek een gigantisch succes. Het programma was bedacht door de projectofficieren Elnt Wim Hoogendoorn, Elnt Jan Maree en Aoo Johan Bouman. Het bestond uit de objecten: klimtoren (zowel binnen als buiten), touwbaan door de gehele hal, hindernisbaan waarbij veel materialen en voertuigen als hindernis diende, schieten, mini MLV, beachvolleybal en een fitness boulevard.

Gedurende 10 dagen (waaronder 2 weekenden) stonden er van 09.00 uur – 17.00 uur grote wachtrijen voor de uitdagende objecten, die zeer in trek waren bij de jeugd. Per object was er een Sm/Aoo als objectleider aangesteld, die belast was met de voorbereidingen, uitvoering en nazorg van zijn object. Per object waren ongeveer 10 LO/Sportinstructeurs en 10 handlangers ter beschikking. De planning van het personeel was een enorme uitdaging, vanwege de benodigde klimspecialisaties en de vakantieperiode. Per dag waren ruim 50 LO/Sportinstructeurs benodigd. Bijna iedere sportinstructeur uit die tijd heeft wel een aantal dagen steun geleverd en er heerste een groot saamhorigheidsgevoel: hard werken, lange dagen, hoge temperaturen en in de korte pauzes eten en drinken in de personeelstent. Rond 17.00 uur kon pizza of chinees worden besteld. Aan het einde van de dag, als alles was opgeruimd, dronken we altijd nog even een biertje met elkaar.
Ook logistiek was het een enorme operatie. Uit het hele land werden in de opbouwweek materialen gehaald, die na afloop van de Megafestatie weer terug gebracht moesten worden.

Hoe zag een dag eruit als LO/Sportinstructeur:

Destijds kon men zich opgeven voor ondersteuning van het evenement en dan werd je ingedeeld o.b.v. je expertise. Elke ochtend voor de opening van het evenement begon het met een appèl voor alle militairen, vervolgens werd intern het roulatieschema besproken en ging men aan de slag. Je werkte als ploegje op 1 onderdeel (hindernisbaan, klimtoren, fitness, enz.) met als ritme 3 uur werken, 1 uur pauze. Tijdens de 3 uur dat men aan het werk was, werd ook nog door gewisseld zodat je elke keer op een ander punt stond. Bijvoorbeeld bij de klimtoren was de 3-deling: broekje maken, infitten abseilen, infitten tokkelen.

Een van de mooiste plekken was onderdeel 1 van de touwhindernisbaan. Dit was een toezwaaitouw naar een enternet boven een grote waterbak. Het leuke was dat je vol in de spotlights hing, het altijd spannend was wie te water ging en wie niet en je close contact had met de bezoeker (jawel, jonge meiden). Het nadeel van het 1 e onderdeel was dat je een uur lang in je touwbroekje (gordel) moest hangen aan het enternet en daar was je na een bepaalde tijd wel klaar mee. Het leuke verder van de touwhindernisbaan was dat je altijd hoog stond en dus uitzicht had over de hele hal. Je beleefde alles dus extra goed. Als je pech had stond je vlak bij een grote speaker en was je de rest van de dag nagenoeg doof.

Mooie en grappige herinneringen:

“De leukste herinnering was die van een blind jongetje die met zijn sportieve ouders op de beurs was. De ouders stonden beide te wachten om op te klimtoren te gaan, waarop ik vroeg: zou jij ook willen? Helemaal overdonderd door de mogelijkheid zei hij vol trots JA. Ik ben toen met hem naar boven geklommen en we hebben hem laten tokkelen. Als prestatie kreeg hij de musketon waaraan hijzelf had gehangen. Hij was 10x zo trots als zijn ouders en die waren al apentrots. En ook had niemand er problemen mee met het feit dat dit wat meer tijd in beslag nam, typerend voor de sfeer aldaar.”

“Een grappig voorval wat mij nog altijd bijstaat, was op de vaardigheidsbaan, daar moest ik aan het begin van de baan broekjes aanleggen. De dagen ervoor was een cameraploeg van een jongere zender met een vrouwelijke ‘host’ mensen en personeel aan het bevragen over hun ervaringen op de Megafestatie.
Kennelijk was dit minder spectaculair dan zij dachten waardoor zij op een gegeven moment interviews van ondersteunend militair personeel zodanig gemanipuleerd hadden, waardoor het leek of de militairen betrokken bij de Megafestatie alleen maar liepen af te geven op het evenement en de organisatie een zooitje vonden. Dit is toen ook zo uitgezonden.
De volgende dag bij het appèl een waarschuwing gekregen dat we voorzichtig moesten zijn met het reageren op vragen, liefst moest er dan worden doorverwezen naar de persvoorlichter.
Zoals gezegd stond ik die dag bij de vaardigheidsbaan broekjes te maken en voordat ik het doorhad, kreeg ik een microfoon onder mijn neus met de mededeling van de vrouwelijke host: ‘Het spijt me verschrikkelijk!’ Door de microfoon onder mijn neus te stoppen hoopte zij op een reactie en die gaf ik: ‘Wat spijt je verschrikkelijk?’ Haar antwoord: ‘Dat we dat gedaan hebben!’ Ik: ‘Wat heb je dan gedaan?’
Ze gaf geen concrete antwoorden, maar bleef hangen in ‘..het spijt me echt’.
Toen heb ik haar voorgesteld: ‘Als het je echt spijt, kun je dat het beste bewijzen door eens zelf mee te doen, in dit geval aan de vaardigheidsbaan’.
Zij accepteerde dus heb ik haar een broekje aangemeten.
De host startte, met de cameraman op haar hielen, met de baan. De eerste of tweede hindernis was een alternatief voor de struikeldraden, bij de tweede draad bleef zij met haar enkel hangen en viel vol op haar gezicht. De camera had alles vastgelegd en iedereen er omheen moest er hartelijk om lachen.
Het deed haar echt pijn want half huilend stond ze op en begon toen gefrustreerd af te geven op de cameraman omdat hij haar maar bleef filmen. Zij was daar duidelijk niet van gediend en sommeerde de cameraman daarmee onmiddellijk te stoppen, maar dat deed hij niet. Daarop is zij woedend door de spreekwoordelijke ‘achterdeur’ vertrokken en heb ik haar die dag niet meer terug gezien. De struikelpartij is trouwens niet uitgezonden.”  

Uniek en bijzonder
Jan Maree, destijds 1 van de projectofficieren: “Al met al was het een mooie belevenis, die menig sportinstructeur niet snel zal vergeten. Met name het saamhorigheidsgevoel dat gedurende de vier weken van voorbereiding, uitvoering en nazorg op de Megafestatie ontstond, was uniek. Ook was het bijzonder om onze objecten en instructeurs terug te zien op de televisie.”

Publicatiedatum: december 2015