AFSCHEID VAN TINY VAN KUIJK

Ik ben Theo Vonk en wil graag namens de DF 79 vriendengroep gebruik maken van de gelegenheid om iets tegen en over Tiny te zeggen. Wat DF 79 inhoudt kom ik later op terug.
Fieke, Dorian en Antonia bedankt dat ik namens Rob, Leo, Sjors, Jan en mijzelf iets mag zeggen. Jan Hermans is dit moment op vakantie op Sardinië en verontschuldigd zich bij jullie.

Nu zitten we hier met onze gedachten bij een uniek mens, een heel bijzonder mens mag ik wel zeggen. Natuurlijk zijn we allen uniek, maar heel bijzonder is weer iets anders. En Tiny was een bijzonder mens, met al z’n plussen en minnen net als wij, maar ondanks zijn minnen was hij iemand waar je eigenlijk nooit kwaad op kon worden. En waarom mag iemand eigenlijk niet een beetje anders zijn?

Tiny was een bijzonder mens
Heel bijzonder was het ook dat je met Tiny heel goede afspraken kon maken, je wist alleen nooit of hij de afspraak wel waar zou gaan maken…..
Iedereen weet dat Tiny een enorme doorzetter was in zijn liefde, zijn grootste liefde: de sport. Hij was een topper, heel heel vaak was hij de eerste, ook nu weer, kom ik later op terug.

Was het vroeger zijn atletiek en zijn militaire 5-kamp, later zijn ZMV en nog later zijn tennis. Overal en altijd heeft hij het uiterste gevergd van zichzelf, zijn lichaam en zijn geest. Maar hij vergde ook heel heel heel veel van zijn familie en zijn vrienden.

Tiny was een lieve man, een lieve papa, maar ik denk ook heel moeilijk om mee te leven. Hij was ook een fijne vriend en een heel fijne collega.

Ik weet dat hij eens bij Peer en Ria Gresel logeerde in Seedorf om daar deel te nemen aan het KL kampioenschap ZMV. Maar Tiny zou Tiny niet zijn als hij Ria niet een briefje gaf met wat hij moest eten, hoe laat hij moest eten en hoe vaak hij moest eten. Zijn nachtkastje stond vol met supplementen. Ja, bij Tiny draaide het toch allemaal om het presteren.

Maar iedereen kent ongetwijfeld diverse mooie anekdotes, de één nog ongeloofwaardiger dan de ander, hoe Tiny was en of deed. Een paar ervan wil ik ook graag memoreren.

DF79
Mijn verhaal loopt vanaf 1979 de oprichting, de geboorte van deze vrienden groep DF 79. In dat jaar 1979 werden er uit de Koninklijke Landmacht 6 mensen geselecteerd om na een gedegen opleiding LO&Sportinstructeur te gaan worden. Deze opleiding en functievervulling hebben ons leven een totaal andere wending gegeven.

Deze mannen, Tiny, Rob Jansen, Sjors Röttger, Leo Sannen, Jan Hermans en ik.. Onze klas heette de DF klas en aangezien het in 1979 was, staat de naam DF 79 als een begrip voor ons en ik durf te stellen later ook een begrip in de LO&Sportorganisatie.
We keken allemaal een beetje tegen Tiny op want hij was de bekende en succesvolle 5-kamper die iedereen kende. Wij, zijn klasgenoten, voetbalden wat, handbalden wat, volleybalden wat of deden aan judo, maar we hadden allen een gemeenschappelijke deler: de liefde voor de sport.

De opleiding in Ossendrecht aan de Belgische grens was geweldig. Veel geleerd en omdat er vele “gast” leerlingen in onze klas zaten zoals mensen van de Marechaussee, de Luchtmacht en de Politie trokken wij, de 6 Landmacht jongens, meer naar elkaar toe.

Ook moet en wil ik zeggen dat Rob Zimmermann als klasse instructeur ons de drive meegaf die wij in onze verdere carrière ook hebben uitgestraald. Door zijn zijn, werden wij een hechtere groep.

Na deze opleiding in 1980 werden we verdeeld over het land geplaatst maar zagen elkaar af en toe bij sportevenementen. Steeds merkte je, waar je ook was, als je elkaar dan weer tegen kwam, dat die 6 maanden opleiding een impact had op je onbewuste, het gevoel met en naar elkaar.

Tennis en surftriathlon
Ondanks dat Tiny nog steeds deelnam aan ZMV wedstrijden had Tiny inmiddels het tennis gevonden en dat werd zijn grote liefde. Nu moest alles wijken voor tennis, want Tiny zou Tiny niet zijn als hij niet dat wilde bereiken wat hij met de 5-kamp en het ZMV ook had bereikt, de allerbeste. In die tijd altijd de nr 1 geweest, dat zou hem later opbreken.

In deze periode tot 1985 kwam je elkaar steeds vaker tegen, bij vergaderingen, bijscholingen, cursussen en ook bij sportevenementjes. In 1985/1986 volgden we met z’n 6-sen de opleiding tot SM LOSport, eerst 3 maand in Breda en daarna nog 4 maand in Ossendrecht. Ook nu weer een prachtige tijd. Tijdens deze opleiding waren we ook nog een weekje in Veere, Zeeland. Dit om een surfcursus te ondergaan om later de militairen te kunnen leren surfen. Als afsluiting had de cursusleider Frits Oldenburger een triathlon uitgezet. Een route surfen, fietsen en lopen en dit met 2-tallen. Tiny en ik kwamen veel te laat binnen en de cursusleider maakte zich geweldig ongerust, de anderen DF’ers niet.

Wat was nu de oorzaak: tijdens het lopen kwamen we over een naaktstrand aan de Zeeuwse kust. Dus Tiny en ik geen moment twijfel, de broeken uit en lekker in onze blote mik de route vervolgen en op een mooi plekje een uurtje op het strand door gebracht.

Theo en Tiny
In die tijd kwam ik van Zuidlaren rijden, haalde Tiny op in Vlijmen en zo tuften we dan naar Ossendrecht. Toen al een wereldreis, maar we hadden uren de tijd met elkaar. Tiny en ik sliepen samen op ‘n kamer van een 10 m2 en schaamden ons niet voor kleine ongemakjes. Maar wat kon hij scheten laten, he Antonia?

Het werd steeds mooier, de tijd om met ons 6-sen ‘s avonds na een dag hard werken een biertje te pakken werden steeds talrijker, samen een hapje eten in Bergen op Zoom of een kroegentochtje in Antwerpen, en af en toe mocht er ook een instructeur mee.

Overdag werden we goed bezig gehouden maar hadden ook tijd om samen een duurloopje te doen. Tiny mocht dan ook mee van ons maar dan moest ie wel of een loodvestje om doen of hij moest door het bos lopen en mocht dan niet op het pad lopen, anders was het verschil te groot met ons.

Pistooltraining en saunaatje
Echt, een prachtig mooie tijd, in ons geheugen gegrift. De groep werd hechter, begon elkaar nog beter te kennen en we wisten dus ook steeds meer van elkaar. Ook Tiny genoot hier op zijn manier van, hoewel hij ook af en toe met zijn gedachten ergens anders leek te zijn. Hij kon ook uren spelen met zijn pistool, training voor het ZMV, hij legde er dan een dubbeltje op en dan haalde hij de trekker over. Bij hem bleef het dubbeltje altijd liggen, bij mij nooit.

Tiny en ik gingen ook regelmatig bij de Belgen net over de grens een saunaatje pikken. De sauna had ook een klein binnenbadje van ik geloof 7 x 5 meter. Tiny zou dan ook Tiny niet zijn als hij geen gebruik zou maken om effe te trainen voor het zwemmen voor het ZMV. Tussen die naakte Belgen probeerde Tiny gewoon zijn keerpuntjes te verbeteren.

De opleiding werd complexer wat de groep nog hechter maakte. Illegaal gekregen documenten werden in gezamenlijk overleg besloten die wel of niet te gebruiken. Ook Tiny deed uiteraard zijn best hoewel de theorie voor Tiny moeilijker werd. Maar Tiny zou Tiny niet zijn, als hij ook hier tijdens deze SM opleiding geen nieuw record zou gaan vestigen. Hij had er al zovele en deze mocht er ook zijn. Tiny was de 1e SM in het bestaan van de LO&Sportorganisatie die het voor elkaar kreeg te zakken voor deze opleiding. Een half jaar later slaagde hij gelukkig toch.

Achteraf hebben we er met z’n allen hartelijk om kunnen gelachen, we hadden hem nog zo gewaarschuwd.

Trouwen
Ook nu weer werden we op diverse locaties in NL geplaatst en groeiden door in de organisatie. Tiny werd oa. Commandant op de sportgroep in Tilburg en daarna van kamp Holterhoek. Tiny was net 38 jaar geworden en Tiny zou Tiny niet zijn als hij weer, met ik denk een nieuw record kwam. En ja hoor, Tiny belde me op en zei: “Teetje, ik moet trouwen, ben ik verdomme 38 jaar en moet ik trouwen, Marijke is zwanger.” In die tijd verhuisden ze ook naar Eibergen.

Het trouwen ging dus ook gebeuren en Fieke, jij kwam. En wat was ie trots, op die kleine blonde meid met haar blauwe ogen. Ook nadat Dorian was geboren liet hij iedereen de foto’s zien.

In die tijd kwam ik nog weleens langs in Eibergen, maar wat we ook van te voren hadden afgesproken om te doen, er moest eerst getennist worden.

Om de kwaliteit van onze DF79 en om de kwaliteit op de werkvloer te verbeteren, gingen we bij elkaar op de sportgroep in de keuken kijken. Een niet onbelangrijke factor was, dat het ook een mooie gelegenheid was om elkaar vaker te zien. Ondanks dat wij, de DF79 groep, elkaar zeer respecteerden waren we ook kritisch naar elkaar. We kopieerden elkaars formulieren, werkwijzen en visies maar buiten al waren het ook zeer gezellige onderonsjes.

Soms daarna nog een lekker potje bier of een hapje eten. Zo zijn we o.a. bij Rob in Arnhem geweest, bij Leo in Vught, bij Jan in Münster, bij Tiny in Nieuw-Millingen en bij mij in Wezep. Sjors werkte toen op de staf en dat was dus niet zo interessant voor ons, mannen van de werkvloer.

Eerste dip
Vanaf 1998 kreeg Tiny zijn eerste grote dip en hoe graag je hem ook zou willen helpen, sorry dit was werk voor professionals. Hij werd opgenomen in een kliniek en ik kwam wekelijks effe kijken. Een stukje rijden, een wandeling of alleen maar er zijn.

We hadden met hem te doen, maar wat te doen?

Tiny had een enorme hoeveelheid aan contacten en de meesten, zeg maar gerust allen, hadden iets met sport te maken. Hij zocht ze ook op, oude 5-kampers uit Zweden, Duitsland en Zwitserland.

In okt 2004 bezocht hij weer een oude 5-kamp vriend in Zwitserland, ging met hem wandelen de bergen in en rustten uit boven op een berg bij een mooi cafeetje. Vele plaatsen waren bezet maar er was aan 1 tafel nog plaats voor 2 personen. Deze 2 plaatsen werden door Tiny en zijn maat ingenomen. Toevallig zat ook Antonia aan die tafel.

Eigenlijk verdenk ik Antonia ervan dat ze Tiny, zo’n knappe vent, gewenkt heeft en gezegd heeft: “hier is nog plaats”.

Antonia en Zwitserland
En Tiny zag haar wel zitten. Tiny zou Tiny niet zijn als vanaf dat moment al zijn energie naar Antonia ging en Antonia na een tijd naar NL kwam en bij Tiny introk in Vlijmen.

Ook wij DF’79 ‘ers hebben daar op die berg gezeten op die houten bankjes, met een groot glas bier en een prachtig uitzicht, pratende over Zwitserland, over Tiny, tennis en Antonia.

Tiny werkte inmiddels op de staf in Amersfoort maar Tiny zou Tiny niet zijn als hij zijn vriendin Antonia niet meenam naar zijn werk. Ze zou anders toch maar de gehele dag thuis hebben gezeten. Wie anders zou dit kunnen verzinnen.

Bij zijn dienstverlating, natuurlijk zou Tiny, Tiny niet zijn als hij ook hier niet als 1e van de groep DF 79 de organisatie zou verlaten. Ter gelegenheid aan dit moment hebben we caps met het opschrift DF 79 en poloshirts met onze gezichten erop laten maken als afscheidsherinnering. Dit hebben we daarna bij iedereen gedaan.

DF memorabilia
Diegene die de dienst verlaat staat mooi in het midden afgebeeld en de rest erom heen en dan werd er ook 1 van ons aangewezen om een afscheidswoordje te doen.

Toen Tiny de dienst verlaten had werd de behoefte elkaar te zien steeds groter. Afgesproken werd dat we 1x per jaar ergens in NL met z’n allen een hapje zouden eten en 1x een hele dag, alwaar iemand de organisatie voor die dag op zich nam. Geweldige momenten waren dat. U ziet hier straks een kleine compilatie van.

Tiny vertrok na zijn diensttijd met Antonia naar Zwitserland en probeerde daar als tennisleraar voet aan de grond te krijgen. Hij had wilde plannen en het ging gelukkig ook heel goed met hem. De contacten met Fieke en Dorian werden steeds beter en ze kregen hun lieve papa weer terug. Ze kwamen regelmatig naar Zwitserland en begin dit jaar waren ze nog met z’n drieën skiën.

In 2014/2015 is Tiny nog weer een periode in Nederland geweest, ook toen had ie een kleine dip en wist niet meer waar hij thuis hoorde. Heimwee naar NL of opnieuw beginnen in Zwitserland?

Met tennis kreeg hij zijn contacten, maar het tennis in Wil (woonplaats van Tiny in Zwitserland, red.) gaf hem geen vrienden en ook geen vrede. Hij wilde zo graag een echte tennisleraar worden daar, maar het wilde niet lukken.

Tiny heeft zich zoals altijd willen bewijzen ook met het tennis. Daar hij niet echt voeten aan de grond kreeg, deed hem dat zeer veel verdriet en dit frustreerde hem tot op het bot. De liefde voor tennis is misschien wel zijn ondergang geworden.

2019
Rob was net weg, hij was eind maart begin april een kleine week bij Tiny geweest en die 2 hadden een ontzettend goede en mooie tijd. Veel activiteiten nog met elkaar gedaan. Met z’n drieën hebben we nog geprobeerd een datum te vinden voor een 2-daagse samenkomst op mijn boot. In de week van 7 mei hadden we nog een afspraak staan voor een DF79 samenkomst ergens in Nederland, maar dit had Tiny afgezegd, want hij had zich over laten halen om deel te nemen aan een tenniskamp op Mallorca. Hij had zich ook al aangemeld voor een tenniskamp in Oostenrijk want ondanks zijn leeftijd wilde hij en zou hij zich nog proberen te verbeteren.

Drie weken geleden op 18 april belde hij mij op en zei dat hij het vreselijk moeilijk had, hij had het vreselijk zwaar, hij was nu bij Antonia die hem probeerde te helpen. Ik adviseerde Tiny om naar de kliniek te gaan waar hij al vaker was geweest, om te proberen dat ze hem weer uit het dal konden trekken. Op 23 april een app van Tiny: “Teetje bedankt, ik zit in de kliniek” en de 27e april hadden we ons laatste telefoontje en dat was het dan.

Vrienden voor het leven
Dit jaar bestaat de DF79 40 jaar en als je dan beseft dat wij met onze DF79 groep in meer dan 10 jaar geen ontmoeting hebben gemist, dat iedereen uitkijkt naar deze fijne ontmoetingen. Dat mensen, die door een organisatie bij elkaar zijn gezet, vrienden voor het leven zijn geworden.

Komende uit Zwitserland, Duitsland, Sittard, Veenendaal, Elst en Tilburg, verschillend van karakter, die 2x per jaar bij elkaar komen, om elkaar de oren van de kop te kletsen, diepere gesprekken te voeren, terug te kijken, te lachen en te genieten is wel heel bijzonder. En dat gaat vanaf vandaag dus anders worden.

Wat ik hier probeer uit te drukken, is misschien moeilijk om te begrijpen. Ik laat jullie een filmpje zien wat ons gevoel misschien beter weer geeft dan mijn woorden, een prachtig filmpje door Leo gemaakt.

Sterk spul hè? Leo bedankt namens allen hier voor dit prachtige filmpje.

Tiny, ik zal je missen. Nee, wij zullen je missen en lieve mensen Tiny zou Tiny niet zijn als hij ook nu niet de eerste zou zijn die de vriendengroep verlaat. Maar Tiny: wij gaan door, weliswaar fysiek zonder jou maar je zult er altijd bij zijn met deze foto. Tiny neem nu je rust

Publicatiedatum: 15 mei 2019