DE PEN

AFLEVERING 18: JURGEN LUT

Woensdagavond, mijn mobiel gaat, een berichtje van Patrick Sins. Meteen schieten mijn gedachten terug naar 1999–2008; kippenvel! Het hoofdstuk LO/Sportinstructeur bij de Koninklijke Landmacht. Wat een gave tijd van mijn leven. Een bijzondere, mooie en leerzame periode. Graag ga ik dus in op de vraag van Patrick, het stokje over te nemen en iets te schrijven voor deze rubriek.

Het begon na de KMS voor mij in Hilversum op het OCMGD. Onder bewind van commandant Ab Agterbos en plv-C Rik van Trigt, werd er hard gewerkt en veel gelachen. Binnen deze warme en kundige familie, was er naast mijn werk veel ruimte voor ontwikkeling van mijn judo carrière. Ik kreeg tijdens dienst verschillende kansen, waar ik erg dankbaar voor ben: trainen bij de militairenploeg, mee op trainingsstages en judoën op Wereld Kampioenschappen. De resultaten die ik heb mogen behalen, zijn mede tot stand gekomen dankzij mijn gewaardeerde collega’s.

Zoals Patrick in de vorige Pen beschreef, werden er heel wat geintjes uitgehaald. Zo had commandant Ab zijn kinderen tijdens een vakantie eens meegenomen. De oudste telg Agterbos hadden we in de klimwand vast gezet en wij zijn gaan lunchen. De jongste Agterbos hadden we overgehaald zichzelf te schminken tot piraat met een zwarte merkstift. De reactie van Ab… onbetaalbaar, je had er bij moeten zijn. Het was grappen uithalen en op je hoede zijn voor grappen van anderen.

In 2005 ben ik onder leiding van Jack Wouters het OJKL (Oriëntatie Jaar Koninklijke Landmacht) avontuur in gestapt. Voor het ROC heb ik samen met burgerdocenten onze toekomstige collega’s kennis laten maken met defensie. Ik heb bivakken georganiseerd met fysieke en mentale triggers. Iemand na een uitputtend fysiek parcours, laten kiezen tussen een cup-à-soupie voor zichzelf of een mager lupa’tje voor zijn hele team. Grensverleggende uitdagingen vol onverwachte wendingen. Denken dat ze eindelijk te mogen slapen, mogen ze toch nog een mars gaan lopen. Slapen in de natuur, onder zelf gemaakte afdakjes van hout en zeil. Het is prachtig om te zien dat iemand als groentje binnen komt en na een periode veranderd is en zelfbewuster en teamgerichter keuzes maakt. Dit soort trainingen klinken voor sommigen als leedvermaak, maar zijn later in vergelijking met uitzendingen vaak uitjes geweest. Er is immers geen sprake van gevaar of oorlog. Groepen leren op elkaar vertrouwen, communiceren en samenwerken. Onmisbaar als je samen op uitzending gaat en mag bijdragen aan vrede en veiligheid. Vanaf deze plaats mijn diepe respect voor allen die gekozen hebben voor dit vak.

Op een gegeven moment wilde ik verder en breder kijken wat ik voor anderen kon doen en betekenen, en zocht ik iets toekomstbestendigs. Ik maakte de stap naar de Politie. Na een aantal jaren als executief medewerker in de basis politie zorg, ben ik hondengeleider geworden. Een solo functie, waarin je veel kan betekenen voor de maatschappij bij (de)escalaties, huiselijk geweld en inbraken. Hoe mooi is het als je met je hond een inbreker pakt of je hond vindt een (geur)spoor en brengt gestolen spullen terug? Het geeft voldoening en energie als ik met mijn diensthond/maatje Spike een dienst draai, waarin ik waakzaam en dienstbaar ben, zoals op mijn bus staat geschreven.

Samen met mijn vriendin Naëma genieten we van onze 2 zonen en (dienst)hond Spike in Sneek. Met judo ben ik inmiddels gestopt en defensie heb ik achter mij gelaten, maar ik denk nog graag terug aan geweldige tijden en heb mooie herinneringen met de mensen van de LO/ Sportorganisatie.

De volgende Pen wil ik graag doorgeven aan mijn collega... JOYCE ZAPPEIJ! Wat mis jij van defensie?

Alle eerdere afleveringen van De Pen, waaronder louter actief dienende en voormalige LO&Sportinstructeurs, vind je op deze pagina.